La Mirinda Sorcisto de Oz - Baum Lyman Frank - Страница 19

“Kaj kio okazis al ili? ”demandis Doroteo, kiun tre interesis la rakonto.

“Car Kelala estis la unua posedanto de la Ora Capo, ”respondis la Simio, “li la unua faris al ni siajn ordonojn. Car lia novedzino ne toleris vidi nin, li vokis nin ciujn al si en la arbaro post la geedzigo kaj ordonis ke ni ciam restu kie si neniam revidos Flugantan Simion, kaj ni volonte obeis lin, car ni ciuj timis sin. ”

“Neniun alian taskon ni devis fari gis la Oran Capon akiris la manoj de la Fia Sorcistino de la Okcidento, kiu devigis nin sklavigi la Palpbrumojn, kaj poste peli Ozon mem el la Lando de la Okcidento. Nun la Ora Capo apartenas al vi, kaj trifoje vi rajtas ordoni nin. ” Dum la Simirego ?nis sian rakonton Doroteo malsuprenrigardis kaj vidis la verdajn, brilantajn murojn de la Smeralda Urbo antau ili. Si miris pro la rapida ?ugo de la Simioj, sed al si placis ke la ?ugo ?nigis. La strangaj bestoj zorge metis la veturintojn antau la pordegon de la Urbo, la Rego klinis sin malalten antau Doroteo, kaj post tio li for ?ugis rapide, sekvate de sia tuta bando.

“Ni tre bone veturis, ”diris la malgranda knabino.

“Jes, kaj ni trovis tre rapidan vojon el niaj problemoj, ”respondis la Leono. “Kiom bonfortune estis ke vi kunportis tiun mirindan Capon! ”

Capitro XV

Ili malmaskas Ozon, la Teruran

Tiam la kvar veturintoj marsis al la granda pordego de la Smeralda Urbo kaj sonigis la sonorilon. Post plurobla sonigado gin malfermis la sama Pordogardisto kiun ili antaue renkontis.

“Kion! Cu vi revenis? ”li demandis, surprizite.

“Cu vi ne vidas nin? ”demandis la Birdotimigilo.

“Sed mi supozis ke vi intencis viziti la Fian Sorcistinon de la Okcidento. ”

“Ni ja vizitis sin, ”diris la Birdotimigilo.

“Kaj si lasis vin foriri? ”demandis la viro, miroplene.

“Si ne povis malpermesi, car si estas degeligita, ” klarigis la Birdotimigilo.

“Degeligita! Nu, jen tre placa informo, ”diris la viro.

“Kiu degeligis sin? ”

“Doroteo, ”diris la Leono solene.

“Mirige! ”krietis la viro, kaj li klinis sin vere tre malalten antau si. Post tio li kondukis ilin en sian malgrandan cambron kaj prenis la okulvitrojn el la granda kesto, metis ilin sur iliajn okulojn, kaj slosis ilin, same kiel antaue. Poste ili trairis la pordon en la Smeraldan Urbon, kaj kiam la popolo sciigis per la Pordogardisto ke ili degeligis la Fian Sorcistinon de la Okcidento ili ciuj grupigis cirkau la veturintojn kaj sekvis ilin en granda amaso al la Palaco de Oz. La Soldato kun la Verdaj Lipharoj ankorau gardis la pordon, sed li tuj enlasis ilin, kaj ilin denove renkontis la bela verda knabino, kiu tuj kondukis ciun el ili al ties antaua cambro, por ke ili ripozu gis la Potenca Oz pretos akcepti ilin. La Soldato komunikigis la informon rekte al Oz ke Doroteo kaj la aliaj veturintoj revenis, detruinte la Fian Sorcistinon; sed Oz ne respondis. Ili supozis ke la Potenca Sorcisto tuj akceptos ilin, sed tio ne okazis. Ili ricevis neniun komunikon de li la sekvan tagon, nek la postsekvan, nek la postpostsekvan. La atendado estis enuiga kaj teda, kaj ?ne ilin cagrenis ke Oz tiel mistraktas ilin, post sia postulo kiu suferigis kaj sklavigis ilin.

Do la Birdotimigilo ?ne petis ke la verda knabino portu novan komunikon al Oz, dirante ke se li ne tuj permesos ke ili eniru li alvokos la Flugantajn Simiojn por helpi ilin, kaj trovi cu au ne li plenumos sian promeson. Kiam la Sorcisto audis tiun komunikajon li timegis kaj sendis ordonon ke ili venu al la Troncambro je kvar minutoj post la naua horo la sekvan matenon. Li unufoje renkontis la Flugantajn Simiojn en la Lando de la Okcidento, kaj li ne volis rerenkonti ilin. La kvar veturintoj maldormis tiunokte, car ciu pripensis la donacon kiun Oz lau sia promeso donos. Doroteo endormigis nur unufoje, kaj songis ke si estas en Kansas, kie Onklino Em diras al si sian gojon ke la knabineto denove estas hejme. Akurate je la naua horo la sekvan matenon la verdliphara soldato renkontis ilin, kaj post kvar minutoj ili ciuj eniris la Troncambron de la Potenca Oz. Kompreneble ciu el ili anticipis vidi la Sorciston en la formo kiun li antaue havis, kaj ciun multe surprizis kiam ili cirkaurigardis kaj vidis tute neniun en la cambro. Ili restis proksime al la pordo kaj ec pli proksime unu al la alia, car la silento en la malplena cambro timigis pli ol ciu formo de Oz kiun ili antaue vidis. Baldau ili audis Vocon, kiu sajnis veni el loko ie proksima al la supro de la granda kupolo, kaj gi diris, solene.

“Mi estas Oz, la Granda kaj la Terura. Kial vi sercas min? ” Ili rerigardis al ciu parto de la cambro, kaj, vidinte neniun, Doroteo diris, “Kie vi estas? ”

“Mi estas cie, ”respondis la Voco, “sed por la okuloj de ordinaraj mortemuloj mi estas nevidebla. Mi nun sidigos sur mian tronon, por ke vi konversaciu kun mi. ” Vere, la Voco sajnis guste tiam soni rekte el la trono mem; do ili marsis tien kaj staris en vico dum Doroteo diris:

“Oz, ni venis por peti la plenumigon de la promeso. ”

“De kiu promeso? ”demandis Oz.

“Vi promesis resendi min al Kansas kiam la Fia Sorcistino estos detruita, ”diris la knabino.

“Kaj vi promesis doni al mi cerbon, ”diris la Birdotimigilo.

“Kaj vi promesis doni al mi koron, ”diris la Stana Lignohakisto.

“Kaj vi promesis doni al mi kuragon, ”diris la Malkuraga Leono.

“Cu la Fia Sorcistino vere estas detruita? ”demandis la Voco, kaj Doroteo kredis ke gi iomete tremas.

“Jes, ”si respondis, “mi degeligis sin per sitelo da akvo. ”

“Nu! ”diris la Voco, “tio okazis subite! Nu, revenu al mi morgau, car mi bezonas tempon por pripensi la aferon. ”

“Vi jam havis multan tempon, ”diris la Stana Lignohakisto, kolere.

“Ni rifuzas atendi ec unu tagon pli, ”diris la Birdotimigilo.

“Plenumu viajn promesojn! ”krietis Doroteo. La Leono opiniis ke taugos timigi la Sorciston, do li laute mugis plenvoce, kaj tiu feroca sono tiom teruris Toton ke li forsaltis alarmite kaj frapegis la ekranon kiu staris en angulo. Dum gi brue falis ili rigardis tien, kaj la sekvan momenton ciu el ili vere miris. Car ili vidis, staranta en precize tiu loko kiun la ekrano antaue kasis, malgrandan maljunulon, kun kalva kapo kaj sulketoplena vizago, kiu sajne estis egale surprizita kiel ili. La Stana Lignohakisto, levinte sian hakilon, kuris al la vireto kaj kriis, “Kiu vi estas? ”

“Mi estas Oz, la Granda kaj Terura, ”diris la vireto, per tremoplena voco, “sed ne batu min —mi petegas! — kaj mi faros kion ajn vi volos. ” Niaj amikoj rigardis lin surprizite kaj cagrenite.

Mi kredis ke Oz estas granda Kapo, ”diris Doroteo.

“Kaj mi kredis ke Oz estas bela Damo, ”diris la Birdotimigilo.

“Kaj mi kredis ke Oz estas terura Besto, ”diris la Stana Lignohakisto.

“Kaj mi kredis ke Oz estas Globo de Fajro, ”kriis la Leono.

“Ne; vi ciuj eraris, ”diris la malgranda viro humile.

“Mi nur sajnigis tion. ”

“Sajnigis! ”kriis Doroteo. “Cu vi ne estas granda Sorcisto? ”

“Cit, karulino, ”li diris; “ne tiom laute parolu, car oni audos vin —kaj mi estus ruinita. Oni supozas ke mi estas Granda Sorcisto. ”

“Sed vi ja estas, cu ne? ”

“Tute ne, karulino; mi estas nur ordinara homo. ”

“Ec pli, ”diris la Birdotimigilo, per doloroplena voco, “vi estas carlatano. ”

“Guste tiel! ”deklaris la malgranda viro, kunfrotante siajn manojn kvazau la akuzo placis al li; “Mi estas carlatano. ”

“Sed ve! ”diris la Stana Lignohakisto, “do kiel mi akiros mian koron? ”

“Kaj mi mian kuragon? ”demandis la Leono.

“Kaj mi mian cerbon? ”ploris la Birdotimigilo, visante la larmojn el siaj okuloj per la maniko de sia jako.

“Miaj karaj amikoj, ”diris Oz, “bonvolu ne paroli pri tiaj malgravajoj. Konsideru min, kaj mian malfelican situacion pro mia malmaskigo. ”

“Cu neniu alia scias pri via carlataneco? ”demandis Doroteo.