La Mirinda Sorcisto de Oz - Baum Lyman Frank - Страница 18

“Eble ni alvoku la Kampomusojn, ”si proponis. plu marsadis, tamen, kaj nokte la luno aperis kaj brilis hele. Do ili kusigis inter la dolcodoraj ?avaj ?oroj kaj profunde dormis gis la mateno —escepte de la Birdotimigilo kaj la Stana Lignohakisto. La sekvan matenon la suno estis malantau nubo, sed ili komencis marsadi, kvazau certaj lau kiu direkto ili iras.

“Se ni su ?ce marsos, ”diris Doroteo, “ni atingos iun lokon, mi certas. ” Sed tago post tago pasis, kaj ili ankorau vidis antau si nur la ?avajn kampojn. La Birdotimigilo komencis iom plendi.

“Certe ni perdis la vojon, ”li diris, “kaj se ni ne retrovos gin su ?catempe por atingi la Smeraldan Urbon mi neniam ricevos mian cerbon. ”

“Nek mi mian koron, ”deklaris la Stana Lignohakisto. “Sajnas al mi ke mi apenau povas atendi atingi Ozon, kaj nepre vi konfesus ke ni marsas tre longe. ”

“Komprenu, ”diris la Malkuraga Leono, kun ploreta sono, “mi ne kuragas eterne marsadi kaj neniam atingi iun ajn lokon. ” Kaj Doroteo perdis esperon. Si sidigis sur la herbaro kaj rigardis siajn akompanantojn, kaj ili sidigis kaj rigardis sin, kaj Toto trovis unuafoje en sia vivo ke li tro lacas por casi papilion kiu preter ?ugis lian kapon; do li elpusis sian langon kaj anhelegis kaj rigardis Doroteon kvazau demandante kion ili nun faru.

“Eble ni alvoku la Kampomusojn, ”si proponis.

“Versajne ili povos diri al ni la vojon al la Smeralda Urbo. ”

“Certe ili povos, ”kriis la Birdotimigilo; “kial ni ne elpensis tion jam antau nun? ” Doroteo blovis la malgrandan faj ?lon kiun si ciam portis cirkau la kolo ekde kiam la Regino de la Musoj donis gin al si. Post kelkaj minutoj ili audis la klakadon de piedetoj, kaj multaj el la malgrandaj grizaj musoj venis kurante al si. Inter ili estis la Regino mem, kiu demandis, per sia alta voceto,

“Kion mi povas fari por miaj amikoj? ”

“Ni perdis la vojon, ”diris Doroteo. “Cu vi povas diri al ni kie estas la Smeralda Urbo? ”

“Certe, ”respondis la Regino; “sed gi estas multedistanca, car vi gis nun ciam tenis gin malantau vi. ”Si ekrimarkis la Oran Capon de Doroteo, kaj diris, “Kial ne uzi la sorcon de la Capo kaj alvoki la Flugantajn Simiojn al vi? Ili portos vin al la Urbo de Oz en malpli ol horo. ”

“Mi ne sciis ke estas sorco, ”respondis Doroteo surprizite. “Kio gi estas? ”

“Gi estas skribita interne de la Ora Capo, ”respondis la Regino de la Musoj; “sed se vi alvokos la Flugantajn Simiojn ni nepre forkuru, car ili estas tre petolemaj kaj ilin multe amuzas casi nin. ”

“Cu ili do damagos min? ”demandis la knabino timoplene.

“Ho, ne; ili devas obei la portanton de la Capo. Adiau! ”Kaj si forkuris, kaj ciuj musoj hastis sekvi sin. Doroteo rigardis la internon de la Ora Capo kaj vidis kelkajn vortojn skribitajn sur la tegajo. Ili sendube, si pensis, estas la sorco, do si legis la instrukciojn zorge kaj metis la Capon sur sian kapon.

“Ep-pe, pep-pe, kak-ke! ”si diris, starante per nur la maldekstra piedo.

“Kion vi diris? ”demandis la Birdotimigilo, kiu ne sciis kion si faras.

“Hil-lo, hol-lo, hal-lo! ”si pludiris starante, per nur la dekstra piedo.

“Ha lo! ”respondis la Stana Lignohakisto, trankvile.

“Ziz-zi, zuz-zi, zik! ”diris Doroteo, kiu nun staris per ambau piedoj. Per tio la sorco estis plene dirita, kaj ili audis lautan babiladon kaj batadon de ?ugiloj, dum la bando de Flugantaj Simioj ?ugis al ili. La Rego klinis sin malalten antau Doroteo, kaj demandis,

“Kion vi ordonas? ”

“Ni volas iri al la Smeralda Urbo, ”diris la infano, “kaj ni perdis la vojon. ”

“Ni portos vin, ”respondis la Rego, kaj tuj kiam li parolis du el la Simioj prenis Doroteon per siaj brakoj kaj for ?ugis kun si. Aliaj prenis la Birdotimigilon kaj la Hakiston kaj la Leonon, kaj unu malgranda Simio kaptis Toton kaj ?uge sekvis ilin, kvankam la hundo strebis mordi lin. La Birdotimigilo kaj la Stana Lignohakisto unue multe timis, car ili memoris kiom mistraktis ilin antaue la Flugantaj Simioj; sed ili vidis ke neniu damago estas intencata, do ili rajdis tra la aero tute felice, kaj multe guis rigardi la belajn gardenojn kaj arbarojn tre distance sube. Doroteo trovis sin rajdanta facile inter du el la plej grandaj Simioj, unu el ili estis la Rego mem. Ili estis formintaj segon per siaj manoj kaj ili tre zorgis ne damagi sin.

“Kial vi devas obei la sorcon de la Ora Capo? ”si demandis.

“La rakonto estas longa, ”respondis la Rego, kun rido; “sed car ni devos longe ?ugi estos distre rakonti al vi pri gi, se vi deziras. ”

“Mi volonte auskultos, ”si respondis.

“Iam, ”komencis la estro, “ni estis libera popolo, loganta felice en la granda arbaro, ?ugante de arbo al arbo, mangante nuksojn kaj fruktojn, kaj agante lauvole sen nomi iun ajn mastro. Eble kelkaj el ni estis iom tro petolemaj kelkfoje, ?ugante malalten por tiri la vostojn de sen ?ugilaj bestoj, casante birdojn, kaj jetante nuksojn je la homoj marsantaj en la arbaro. Sed ni estis sen zorgoj kaj felicaj kaj amuzoplenaj, kaj guis ciun minuton de la tago. Tio okazis antau multaj jaroj, longe antau ol Oz venis el la nuboj por regi ci tiun landon.

“Ci tie vivis tiam, en la malproksima Nordo, bela princino, kiu estis ankau potenca sorcistino. Si uzis sian magion nur por helpi la popolon, kaj lauraporte si neniam damagis iun ajn bonan personon. Si nomigis Gajelet, kaj si logis en bela palaco konstruita el grandaj rubenaj blokoj. Ciu amis sin, sed sin plej malgojigis ke si ne povis trovi amaton, car la viroj estis ciuj tro stultaj kaj malbelaj kaj ne taugis por esti edzo de tiom bela kaj saga persono. Fine, tamen, si trovis knabon kaj belan kaj kuragan kaj nekutime sagan. Gajelet decidis ke kiam li farigos viro si edzigos lin, do si prenis lin al sia rubena palaco kaj uzis sian magion por fortigi kaj bonigi kaj beligi lin kiom povus virino deziri. Kiam li maturigis, Kelala, tiel li nomigis, laudire estis la plej bona kaj plej saga viro en la tuta lando, kaj lia vira beleco estis tiom granda ke Gajelet amegis lin, kaj si rapidis pretigi cion por la geezigo.

“Mia avo estis tiutempe la Rego de la Flugantaj Simioj kiuj logis en la arbaro proksime al la palaco de Gajelet, kaj la maljunulo amis sercojn pli ol bonan mangon. Unu tagon, tuj antau la geedzigo, mia avo ?ugadis kun sia bando kaj vidis Kelalan marsantan apud la rivero. Li estis vestita per rica kostumo el palruga silko kaj purpura veluro, kaj mia avo decidis petoladi. Je lia ordono la bando malsupren ?ugis kaj kaptis Kelalan, portis lin per siaj brakoj gis ili estis is super la mezo de la rivero, kaj faligis lin en la akvon.

“Elnagu, bela knabo, ”kriis mia avo, “konstatu cu la akvo makulis viajn vestojn! ”Kelala estis tro saga por ne do li nagis, kaj li neniel aplombis pro sia bona fortuno. Li ridis, kiam li revenis al la supro de la akvo, kaj nagis al la bordo. Sed kiam Gajelet kuris al li si trovis ke liaj silkajoj kaj velurajoj estis tute ruinigitaj de la rivero. ne nagi, kaj li tute ne estis tro dolortita de sia bona fortuno. Li ridis, kiam li revenis al la supro de la akvo, kaj nagis al la bordo. Sed kiam Gajelet kuris al li si trovis ke liaj silkajoj kaj velurajoj estis tute ruinigitaj de la rivero.

“La princino tre koleris, kaj si sciis, kompreneble, kiuj kulpis. Si venigis ciujn Flugantajn Simiojn antau sin, kaj si diris unue ke iliaj ?ugiloj estu kunligitaj kaj ke ili estus traktitaj kiel ili traktis Kelalan, ili estus faligitaj en la riveron. Sed mia avo forte pledis, car li sciis ke la Simioj dronos en la rivero se la ?ugiloj estos ligitaj; kaj Kelala ankau afable parolis favore pri ili; do Gajelet ?ne nuligis la punon, kondice ke la Flugantaj Simioj por ciam plenumu trifoje la ordonojn de la posedanto de la Ora Capo. Tiu Capo estis farita kiel edziga donaco al Kelala, kaj laudire gi kostis al la princino duonon de sia regno. Kompreneble mia avo kaj ciuj aliaj Simioj tuj akceptis la postulon, kaj tial ni estas trifoje sklavoj de la posedantoj de la Ora Capo, negrave kiu estas tiu posedanto. ”