La Mikscifona Knabino de Oz - Baum Lyman Frank - Страница 33

Trarigardante la nedensajn palisojn de la barilo niaj amikoj observis la Kornulojn, kiuj ne sciis ke ilin observas fremduloj, kaj trovas ilin tre nekutimaspektaj. Ili estis malgranduloj kaj havis korpojn rondajn kiel pilkoj kaj nelongajn krurojn kaj brakojn. Ankau iliaj kapoj estis rondaj, kaj ili havis longajn pintajn orelojn kaj kornon en la centro de la frunto. La kornoj ne aspektis tre teruraj, car ili ne estis pli ol dek kvin centimetrojn longaj;sed ili estis ebure blankaj kaj akrepintaj kaj tial tute prave la Saltuloj timis ilin.

La hautoj de la Kornuloj estis palbrunaj, sed ili surhavis negoblankajn robojn kaj estis sensuaj. Doroteo opiniis ke plej frapa pri ili estas la longa hararo, kiu kreskas lau tri klare distingitaj koloroj sur ciu kapo —ruga, ?ava kaj verda. La ruga estis malsupra kaj kelkfoje pendis sur iliajn okulojn; sekvis larga cirklo da ?avo kaj la verdo estis supre kaj estis arangita kiel brosforma bulo.

Ankorau neniu Kornulo konsciis pri la ceesto de la fremduloj, kiuj rigardis la etan brunan popolon dum iom da tempo kaj poste iris al la pordego en la centro de la dividbarilo. Gi estis ambau ?anke slosita kaj super la riglilo estis a ?so tekstanta:

“ONI MILITAS”

“Cu ni ne povas trairi?”demandis Doroteo.

“Ne nun,”respondis la Campiono.

“Mi kredas,”diris la Birdotimigilo, “ke se mi povus paroli kun tiuj Kornuloj ili pardonpetus al vi, kaj tiuokaze ne necesus batali.”

“Cu vi ne povos paroli de ci ?anke?”demandis la Campiono.

“Ne tiel bone,”respondis la Birdotimigilo. “Cu vi supozas ke vi povus jeti min trans tiun barilon?Gi estas alta, sed mi estas tre malpeza.”

“Ni povos provi,”diris la Saltulo. “Mi estas eble la plej forta viro en mia lando, do mi entreprenos jeti vin. Sed mi ne promesas ke vi estos surpieda sur la tero.”

“Tio ne gravas,”respondis la Birdotimigilo. “Nur min jetu, tio kontentigos min.”

Do la Campiono prenis la Birdotimigilon kaj tenis lin dum momento por konstati kiom li pezas, kaj post tio per sia tuta forto li jetis lin alten en la aeron.

Eble se li Birdotimigilo estus iomete pli peza li estus pli facile jetebla kaj ?ugus pli distancen;sed efektive, anstatau trans ?ugi la barilon li falis guste sur gian supron, kaj unu el la akrepintaj palisoj kaptis lin ce la mezo de lia dorso kaj tenis lin ?rme kaptita. Se li estus vizagsube la Birdotimigilo eble sukcesus liberigi sin, sed car li kusis sur sia dorso sur la paliso liaj manoj skuigis en la aero de la Kornula Lando dum liaj piedoj batadis la aeron de la Saltula Lando;do jen li.

“Cu vi estas vundita?”vokis la Mikscfona Knabino maltrankvile.

“Kompreneble ne,”diris Doroteo. “Sed se li baraktos tiel li eble siros siajn vestojn. Kiel ni surterigos lin, S-ro Campiono?”

La Campiono kapneis.

“Mi ne scias,”li agnoskis. “Se li povus timigi Kornulojn egale bone kiel korvojn, eble plej bone estus lasi lin tie.”

“Estas terure,”diris Ojo, preskau preta plori. “Mi s’pozas ke car mi estas Ojo la Misfortuna ciun kiu provas helpi min trafas problemoj.”

“Estas bonfortune ke ceestas helpantoj,”deklaris Doroteo.

“Sed ne maltrankvilu. Ni savos la Birdotimigilon, iel.”

“Mi scias la kielon,”anoncis Cifoneroj. “Jen, S-ro Campiono;nur jetu min al la Birdotimigilo. Mi estas preskau egale malpeza kiel li, kaj kiam mi estos sur la supro de la barilo mi tiros nian amikon de la paliso kaj rejetos lin al vi.”

“Bone,”diris la Campiono, kaj li prenis la Mikscfonan Knabinon kaj jetis sin sammaniere kiel la Birdotimigilon.

Tamen cifoje li sendube uzis pli da forto, car Cifoneroj ?ugis alte super la supron de la barilo kaj, tute sen povi atingi la Birdotimigilon, si surteren falis en la Kornula Lando, kie sia katunplena korpo alterbatis du virojn kaj virinon kaj instigis la aron da homoj kunvenintajn tien kuri kvazau kunikloj por foriri de si.

Sekvaminute, vidante ke si estas nedangera, la homoj nerapide revenis kaj cirkauis la Mikscifonan Knabinon, miroplene rigardante sin. Unu el ili portis juvelitan stelon en sia hararo, tuj super la korno, kaj li aspektis persono grava. Li parolis nome de la aliaj, kiuj tre respektoplene traktis lin.

“Kiu vi estas, Nekonato?”li demandis.

“Cifoneroj,”si diris, surpiediginte kaj perfrape glatigante sian buligintan katunplenigajon.

“Kaj el kie vi venis?”li daurigis.

“Trans la barilo. Ne estu stulta. Mi ne povus veni el alia loko,”si respondis.

Li rigardis sin pensoplene.

“Vi ne estas Saltulo,”diris li, “car vi havas du krurojn.

Ili ne estas vere bonformaj, sed ili estas du launombre. Kaj tiu strangulo sur la barilo —kial li ne cesas batadi per siaj piedoj? — sendube li estas via frato, au patro, au ?lo, car ankau li havas du krurojn.”

“Sendube vi konsultis la Sagan Azenon,”diris Cifoneroj, ridante tiel gaje ke la homamaso ridetis kun si, kunsentante.

“Sed tio memorigas min, Kapitano —au Rego —”

“Mi estas Cefo de la Kornuloj, kaj mi nomigas Jocjo.”

“Kompreneble;Jocjo Kornuleto;mi devus anticipi tion. *(*Aludo al populara Anglalingva rimajo porinfana:“Jocjo Kornuleto /sidis en anguleto…”)

Sed jen, mi aervelis trans la barilon por povi paroli kun vi pri la Saltuloj.”

“Kion pri la Saltuloj?”demandis la Cefo, sulkante la frunton.

“Vi insultis ilin, kaj estas dezirinde ke vi pardonpetu al ili,”diris Cifoeroj. “Car se vi ne faros tion, ili versajne saltos ci tien kaj konkeros vin.”

“Ni ne timas —dum la pordego estas slosita,”deklaris la Cefo. “Kaj ni tute ne insultis ilin. Unu el ni faris sercon kiun la stultaj Saltuloj ne povis kompreni.”

La Cefo ridetis dirante tion kaj la rideto vere gajigis lian vizagon.

“Kiel tekstis la serco?”demandis Cifoneroj.

“Kornulo diris ke ilin subtenas malpli ol nin, car ili havas po nur unu kruron. Ha, ha!Vi komprenas, cu ne?Se vi staras sur viaj kruroj, kaj viaj kruroj estas sub vi, do —ha, ha, ha! — do viaj kruroj sub-tenas vin. Hi, hi, hi!Ho, ho!

Vere jen bela serco. Kaj la stultaj Saltuloj ne povis kompreni gin!Ili ne komprenis ke pro sia unusola kruro ili nepre havas malpli da sub-teno ol ni kiuj havas du krurojn. Ha, ha, ha!Hi, hi, hi!Ho, ho!”La Cefo visis la ridolarmojn de siaj okuloj per la oro de sia blanka robo, kaj ciuj aliaj

Kornuloj visis siajn okulojn per siaj roboj, car ili ridis egale elkore kiel ilia Cefo pro la absurda serco.

“Do,”diris Cifoneroj, “ilia miskompreno de la subteno al kiu vi aludis estigis miskomprenon.”

“Precize;do ne necesas pardonpeti,”respondis la Cefo.

“Eble ne necesas pardonpeti, sed multe necesas klarigi,” diris Cifoneroj ?rme. “Vi ne volas militon, cu?”

“Ne se ni povos eviti gin,”agnoskis Jocjo Kornulo. “La demando estas, kiu klarigos la sercon al la Saltuloj?Vi scias ke runigas sercon la devo klarigi gin, kaj mi neniam audis pli bonan sercon.”

“Kiu faris la sercon?”demandis Cifoneroj.

“Diksi Kornulo. Li laboras en la minoj, guste nun, sed li baldau revenos hejmen. Eble ni atendu kaj diskutu la aferon kun li?Eble li akceptos klarigi sian sercon al la Saltuloj.”

“Bone,”diris Cifoneroj. “Mi atendos, se Diksi ne tre longe atendigos.”

“Ne, li mallongas;li estas malpli longa ol mi. Ha, ha, ha!Ho!Jen pli bona serco ol tiu de Diksi. Li ne tre longe atendigos, car li mallongas. Hi, hi, ho!”

La aliaj Kornuloj apudstarantoj bruegis pro rido kaj sajne satis la sercon de la Cefo tiom kiom li mem. Cifoneroj opiniis ke estas strange ke ili tiel facile amuzigas, sed decidis ke ne tre dangeraj estas uloj kiuj tiel gaje ridas.