La Mikscifona Knabino de Oz - Baum Lyman Frank - Страница 34

Capitro 23. Oni deklaras pacon

“Venu kun mi al mia logejo kaj mi konigos vin al miaj ?linoj,”diris la Cefo. “Ni edukas ilin lau libro de reguloj verkita de unu el niaj plej elstaraj maljunaj frauloj, kaj ciu diras ke ili estas rimarkinda aro da knabinoj.”

Do Cifoneroj akompanis lin lau la strato al domo kiu ekstere aspektis nekutime malpura kaj neriparita. La stratoj de tiu urbo ne estis pavimitaj nek oni provis beligi la domojn au iliajn cirkauajojn, kaj rimarkinte tiun staton Cifoneroj miregis kiam la Cefo gvidis sin en sian hejmon.

Tie ja ne estis io malpura au fadinta. Male, la cambro estis kapturne brila kaj bela, car gi estis tute tegita per belega metalo kiu similis aspekte al tralumebla frostita argento. La surfaco de tiu metalo estis multe ornamita per reliefaj desegnoj reprezentantaj homojn, bestojn, ?orojn kaj arbojn, kaj de la metalo mem radiis la mola lumo kiu iluminis la cambron.

Ciuj mebloj estis el la sama glora metalo, kaj Cifoneroj demandis kio gi estas.

“Jen radiumo,”respondis la Cefo. “Ni la Kornuloj uzas nian tutan tempon elfosante radiumon el la minoj sub ci tiu monto, kaj ni uzas gin por ornami niajn domojn kaj beligi kaj komfortigi ilin. Gi ankau estas medikamento, kaj neniu povas iam esti malsana kiu logas proksime al radiumo.”

“Cu vi havas multe da gi?”demandis la Mikscifona Knabino.

“Pli ol ni povas utiligi. Ciuj domoj en ci tiu urbo estas ornamitaj per gi, tute same kiel mia.”

“Do kial vi ne uzas gin sur viaj stratoj, kaj la eksteroj de viaj domoj, por beligi ilin same ekstere kiel interne?”si demandis.

“Ekstere?Al kiu gravas eksterajoj?”demandis la Cefo.

“Ni la Kornuloj ne logas ekster niaj domoj;ni logas interne de ili. Multaj homoj similas al tiuj stultaj Saltuloj, kiu amas belan eksteron. Mi supozas ke vi, fremduloj, opiniis ilian urbon pli bela ol nia, car vi jugis lau aspektoj kaj ili havas belajn marmorajn domojn kaj marmorajn stratojn;sed se vi enirus unu el iliaj rigidaj logejoj vi trovus gin vaka kaj senkomforta, car la tuta beleco estas ekstere. Ili kredas ke kion ne vidas aliuloj ne estas grava, sed lau ni la cambroj en kiuj ni logas estas nia plej granda gojo kaj zorgo, kaj ni tute ne atentas eksterajn aspektojn.”

“Sajnas al mi,”diris Cifoneroj, pripense, “ke estus pli bone beligi cion —ekstere kaj interne.”

“Ligi cion?Nu, via propraj kudrajoj mem estas apenau kunligitaj!”diris la Cefo;kaj li forte ridis pro sia plejnova serco kaj horo da malgrandaj vocoj ehis “ti-hi-hi!ha, ha!”

Cifoneroj turnis sin kaj trovis vicon da knabinoj sidantaj en radiumaj segoj laulonge de unu muro de la cambro. Si kalkulis ke estas dek nau knabinoj, kaj ili estis ciadimensiaj, de infaneto gis preskauplenkreska virino. Ciuj estis bone vestitaj per senmakulaj blankaj roboj kaj havis brunajn hautojn, kornojn sur la fruntoj kaj trikolorajn hararojn.

“Jen,”diris la Cefo, “miaj dolcaj ?linoj. Miaj karaj, mi konigas al vi F-inon Cifoneroj Mikscifono, sinjorino kiu veturadas en fremdaj lokoj por pligrandigi sian stokon da sageco.”

La dek nau Kornulaj knabinoj ciuj ekstaris kaj gentile klinis sin, post tio ili residigis kaj lau-dece rearangis siajn robojn.

“Kial ili sidas tiel kvietaj, kaj ciuj en unu vico?”demandis Cifoneroj.

“Car tiel estas sinjorine kaj dece,”respondis la Cefo.

“Sed kelkaj estas nur infanoj, povrulinoj!Cu ili neniam cirkaukuras kaj ludas kaj ridas kaj goje distras sin?”

“Neniam,”diris la Cefo. “Tio estus maldeca por junulinoj, kaj ankau por ulinoj kiuj iam farigos junulinoj. Miaj ?linoj estas edukataj lau la reguloj establitaj de elstara fraulo kiu multe studis tiun temon kaj mem estas homo kun alta gusto kaj kulturo. Gentileco estas lia granda hobio, kaj li pretendas ke se oni permesas ke infano faru ion malgentilan oni ne povas anticipi ke la plenkreskinto pli bone agos.”

“Cu estas malgentile kuri kaj krii kaj goji?”demandis Cifoneroj.

“Nu, kelkfoje jes, kaj kelkfoje ne,”respondis la Kornulo, pripensinte la demandon. “Ni evitas cian dubon evitigante tiajn emojn en miaj ?linoj. Kelkfoje mi bele sercas, kiel vi jus audis, kaj tiuokaze mi permesas ke miaj ?linoj ridu konvene;sed ili mem neniam rajtas serci.”

“La maljuna fraulo kiu verkis la regulojn meritas senhautigi vivante!”deklaris Cifoneroj, kaj si dirus pli pri tiu temo se ne malfermigus la pordo por enlasi malgrandan

Hornulan viron kiun la Cefo konigis kiel Diksin.

“Kio nova, Cefo?”demandis Diksi, palpebrumante deknaufoje al la dek nau knabinoj, kiuj dece mal- suprenrigardis car rigardas ilin la patro.

La Cefo diris al la viro ke lian sercon ne komprenis la stultaj Saltuloj, kiuj tiom kolerigis ke ili deklaris militon. Do la sola metodo eviti teruran batalon estos klarigi la sercon tiel ke ili komprenos gin.

“Bone,”respondis Diksi, kiu sajnis bonhumora viro;“mi tuj iros al la barilo kaj klarigos. Mi ne volas militon kontrau la Saltuloj, car militoj inter nacioj ciam kauzas mishumoron.”

Do la Cefo kaj Diksi kaj Cifoneroj foriris el la domo kaj reiris al la marmora palisa barilo. La Birdotimigilo ankorau restis sur la supro de sia paliso sed jam cesis barakti. Ali ?anke de la barilo estis Doroteo kaj Ojo, rigardantaj inter la bariloj;kaj tie, ankau, estis la Campiono kaj multaj aliaj Saltuloj.

Diksi proksimigis al la barilo kaj diris:

“Miaj bonaj Saltuloj, mi deziras klarigi ke tio kion mi diris pri vi estis serco. Vi havas po nur unu kruron, kaj ni havas po du krurojn. Niaj kruroj estas sub ni, cu po unu cu po du, kaj ni staras sur ili. Do, kiam mi diris ke vi havas malpli da subteno ol ni, mi ne celis diri ke vi estas malpli subtenataj, komprenu, sed ke malpli multo staras sub vi. Cu vi komprenas tion?”

La Saltuloj zorge pripensis tion. Poste unu diris:

“Tio estas su ?ce klara;sed kie estas la serco?”

Doroteo ridis, car si ne povis deteni sin, kvankam ciuj aliaj su ?ce solenis.

“Mi diros al vi kie estas la serco,”si diris, kaj si kondukis la Saltulojn iom foren, kie la Kornuloj ne povis audi ilin.

“Sciu,”si klarigis, “tiuj najbaroj viaj ne estas tre inteligentaj, povruloj, kaj kion ili opinias serco tute ne estas serco sed la vero, cu vi komprenas?”

“Vero ke ni havas malpli da subteno?”demandis la Campiono.

“Jes, car vin ne subtenas ilia grado de stulteco;se jes, vi ne estus pli sagaj ol ili.”

“Ha, jes;kompreneble,”ili respondis, aspektante sagaj.

“Do jen kion fari,”pludiris Doroteo. “Ridu pro ilia stulta serco kaj diru ke por Kornulo gi estas su ?ce bona. Ili do ne audacos diri ke vi havas malpli da subteno, car vin subtenas pli da sageco ol ili havas.”

La Saltuloj rigardis unu la alian demandeme kaj palpebruis kaj provis kompreni la signifon de la tuto;sed ili ne povis.

“Kion vi konsilas, Campiono?”demandis unu el ili.

“Mi opinias ke estas dangere pripensi la aferon pli ol nepre necesas,”li respondis. “Ni konsentu kun la knabino kaj ridu kun la Kornuloj, por kredigi ilin ke ni komprenas la sercon. Sekve estos paco kaj ne necesos batali.”

Ili volonte konsentis al tio kaj reiris al la barilo ridante laueble plej forte kaj laute, kvankam ili tute ne sentis gajecon. La Kornulojn tio multe surprizis.

“Tio estas su ?ce bona serco —por Kornulo —kaj gi multe placas al ni,”diris la Campiono, parolante inter la palisoj.

Sed bonvolu ne denove serci.”

“Konsentite,”promesis Diksi. “Se mi elpensos novan tian sercon mi penos forgesi gin.”

“Bone!”kriis la Cefkornulo. “La milito cesis kaj paco deklarigis.”

Estis multa goja kriado ambau ?anke de la barilo kaj oni malslosis la pordon kaj vaste malfermis gin, tiel ke Cifoneroj povis rekunigi kun siaj amikoj.

“Kion pri la Birdotimigilo?”si demandis al Doroteo.

“Ni devos iel malsuprenigi lin, iumaniere,”estis la respondo.

“Eble la Kornuloj povos elpensi manieron,”proponis Ojo.

Do ili ciuj reiris tra la pordo kaj Doroteo demandis al la Cefkornulo pri kiel malsuprenigi la Birdotimigilon de la barilo. La Cefo ne sciis kielon, sed Diksi diris: