La Mikscifona Knabino de Oz - Baum Lyman Frank - Страница 32

Io pri tiu viro malkontentigis Toton, kaj kiam li malrapide surpiedigis ili vidis kio estas. Li havis nur unu kruron, tuj en la mezo de sia ronda dika korpo;sed gi estis fortika kruro kaj havis largan platan piedon ce sia malsupro, sur kiu la viro videble tre bone staris. Li neniam havis pli ol tiun unusolan kruron, kiu aspektis iom kvazau piedestalo, kaj kiam Toto alkuris kaj provis kapti la maleolon de la viro li saltetis unue unudirekte kaj poste alidirekte tre aktive, aspektante tiom timoplena ke Cifoneroj laute ridis.

Kutime Toto estis tre bonkonduta hundo, sed cifoje li koleris kaj provis mordi la kruron de la viro plurfoje. Tio multe timigis la kompatindulon, kaj saltetante for de Toto li subite senekvilibrigis kaj falis pied-super-kapen sur la plankon. Sed kiam sidiginte li piedbatis Toton surnaze, Doroteo antaukuris kaj kaptis la kolumon de Toto, retenante lin.

“Cu vi cedas?”si demandis al la viro.

“Kiu?Cu mi?”demandis la Saltulo.

“Jes;vi,”diris la knabineto.

“Cu mi estas kaptita?”li demandis.

“Kompreneble. Mia hundo kaptis vin,”si diris.

“Nu,”respondis la viro, “se mi estas kaptita mi devas cedi, car tiel konvenas. Mi volas fari cion konvene, car tio multe helpas eviti problemojn.”

“Jes, vere,”diris Doroteo. “Bonvolu diri al ni kiu vi estas.”

“Mi estas Sult Saltulo —Sult Saltulo, la Campiono.”

“Campiono pri kio?”si demandis surprizite.

“Campiona baraktisto. Mi estas tre forta viro, kaj tiu feroca besto kiun vi tiom afable retenas estas la sola vivanto kiu iam venkis min.”

“Kaj vi estas Saltulo?”si pludiris.

“Jes. Mia popolo logas en granda urbo ne tre for de ci tie. Cu vi deziras viziti gin?”

“Mi ne estas certa,”si diris hezitante. “Cu vi havas obskurajn putojn en via urbo?”

“Mi kredas ke ne. Ni havas putojn, sciu, sed ili estas bone iluminataj, kaj sen disputo bone iluminata puto ne povas esti obskura. Sed eble ekzistas tre obskura puto en la Kornula Lando, kiu estas nigra makulo sur la faco de la tero.”

“Kie estas la Kornula Lando?”Ojo demandis.

“Ali ?anke de la monto. Estas barilo inter la Saltula Lando kaj la Kornula Lando, kaj pordo en la barilo;sed oni ne povas trairi nuntempe, car ni militas kontrau la Kornuloj.”

“Domage,”diris la Birdotimigilo. “Pro kio?”

“Nu, unu el ili tre insulte komentis pri mia popolo. Li diris ke al ni mankas subteno car ni havas nur po unu kruron. Mi ne komprenas kiel kruroj iel rilatas al subtenado.

La Kornuloj havas po du krurojn, same kiel vi. Sajnas al mi ke tio estas troa kruro.”

“Ne,”deklaris Doroteo, “la kvanto estas tute gusta.”

“Vi ne bezonas ilin,”oponis la Saltulo obstine. “Vi havas po nur unu kapon, kaj unu korpon, kaj unu nazon kaj unu buson. Du kruroj estas tute nenecesaj, kaj ili malbeligas la aspekton.”

“Sed kiel vi povas marsi per nur unu kruro?”demandis Ojo.

“Marsi!Kiu volas marsi?”kriis la viro. “Marsado estas tre mallerta maniero veturi. Mi saltas, kaj ankau mia tuta popolo. Estas multe pli gracie kaj agrable ol permarse.”

“Mi ne konsentas kun vi,”diris la Birdotimigilo. “Sed diru al mi, cu eblas trairi en la Kornulan Landon sen trairi la urbon de la Saltuloj?”

“Jes;ekzistas alia pado de la roka ebenajo, ekster la monto, kaj tiu kondukas rekte al la enirejo de la Kornula Lando. Sed la vojo estas longa, do estas preferinde veni kun mi. Eble ili permesos ke vi trairu la pordon;sed ni anticipas konkeri ilin ciposttagmeze, se ni havos liberan tempon, kaj post tio vi povis trairi lauvole.”

Ili opiniis ke estas plej bone akcepti la konsilon de la Saltulo, kaj ili petis ke li gvidu ilin. Tion li faris per aro da saltoj, kaj li tiel rapide movis sin tiumaniere ke la dukruruloj devis kuri por akompani lin.

Capitro 22. La shercemaj kornuloj

Post nelonge ili foriris el la koridoro kaj atingis grandan kavon, tiel altan ke nepre gi preskau atingis la supron de la monto en kiu gi kusas. Gi estis grandioza kavo, iluminata per la milda nevidebla lumo, tiel ke cio en gi estis klare videbla.

La muroj estis el polurita marmoro, blankaj kun trairantaj delikatkoloraj strioj, kaj la tegmento estis arka kaj cizita per desgnoj kaj fantaziaj kaj belaj.

Konstruita sub tiu vasta kupolo estis bela vilago — ne tre granda, car lauaspekte estis ne pli ol ensume kvindek domoj — kaj la logejoj estis el marmoro kaj artisme planitaj. Neniuj herbo nek ?oroj nek arboj kreskis en ci tiu kavo, do la kortoj cirkauantaj la domojn estis plataj kaj glataj kaj cirkau ili estis malaltaj muroj por indiki la bordojn.

En la stratoj kaj la kortoj de la domoj estis multaj homoj, el kiuj ciuj havis po unu kruron kiu kreskis de sub la korpo kaj ciuj saltadis tien kaj tien kien ajn ili movis sin. Ec la infanoj staris ?rme sur siaj unuopaj kruroj kaj neniam senekvilibrigis.

“Laudan Saluton al vi, Campiono!”kriis viro en la unue renkontata grupo da Saltuloj;“kiujn vi kaptis?”

“Neniujn,”respondis la Campiono malgajavoce;“ci tiuj fremduloj kaptis min.”

“Sekve,”diris alia, “ni savos vin, kaj kaptos ilin, car ni estas pli multaj.”

“Ne,”respondis la Campiono, “mi ne povas permesi tion.

Mi cedis, kaj ne estas gentile kapti homojn al kiuj oni cedis.”

“Ne gravas,”diris Doroteo. “Ni liberigos vin.”

“Cu vere?”demandis la Campiono gojatone.

“Jes,”diris la knabineto;“via popolo eble bezonos ke vi helpu konkeri la Kornulojn.”

Je tio ciuj Saltuloj aspektis malgajaj kaj malfelicaj. Pluraj aliaj jam venis en la grupon kaj granda aro da scivolaj viroj, virinoj kaj infanoj cirkauis la fremdulojn.

“Tiu milito kontrau niaj najbaroj estas terura,”komentis unu el la virinoj. “Nepre iu vundigos.”

“Kial vi diras tion, Sinjorino?”demandis la Birdotimigilo.

“Pro la tre akraj kornoj de niaj malamikoj;dumbatale ili provos piki niajn militistojn per tiuj kornoj,”si respondis.

“Kiom da kornoj havas la Kornuloj?”demandis Doroteo.

“Po unu en la centro de la frunto,”estis la respondo.

“Do ili estas unukornuloj,”deklaris la Birdotimigilo.

“Ne;ili estas Kornuloj. Ni neniam militas kontrau ili, se eblas eviti tion, pro iliaj dangeraj kornoj;sed tiu insulto estis tiel granda kaj tiel neprovokita ke niaj kuraguloj decidis batali, por vengi sin,”diris la virino.

“Per kiaj armiloj vi batalas?”la Birdotimigilo demandis.

“Ni ne havas armilojn,”klarigis la Campiono. “Kiam ajn ni batalas la Kornulojn, nia plano estas repusi ilin, car niaj brakoj estas pli longaj ol iliaj.”

“Do vi estas pli bone armitaj,”diris Cifoneroj.

“Jes;sed ili havas tiujn terurajn kornojn, kaj krom se ni tre atentas ili pikas nin per ili,”respondis la Campiono timotremante. “Tial batali kontrau ili estas dangere, kaj dangera milito ne povas esti agrabla.”

“Mi tute klare vidas,”komentis la Birdotimigilo, “ke vi nur tre malfacile konkeros tiujn Kornulojn —se ni ne helpos vin.”

“Ho!”kriis la Kornuloj hore;“cu vi povas helpi nin?

Bonvolu!Ni vere multe dankos vin!Tre multe placos nin!” kaj per tiuj krioj la Birdotimigilo komprenis ke lian parolon oni akceptis tre favore.

“Kiom distanca estas la Kornula Lando?”li demandis.

“Nu, gi estas tuj ali ?anke de la barilo,”ili respondis, kaj la Campiono aldonis:

“Venu kun mi, bonvolu, kaj mi montros al vi la Kornulojn.”

Do ili sekvis la Campionon kaj plurajn aliajn tra la stratoj kaj tuj preter la vilago ili atingis tre altan palisaron, plene konstruitan el marmoro, kiu lauaspekte dividis la grandan kavon en du partojn.

Sed la parto logata de la Kornuloj neniel aspektis tiel grandioza kiel tiu de la Saltuloj. Anstatau esti el marmoro, la muroj kaj tegmento estis el senbrila griza roko kaj la kvadrataj domoj klare estis el la sama stofo. Sed rilate al sia vasteco, la urbo estis multe pli granda ol tiu de la Saltuloj kaj la stratoj estis plenaj de multaj homoj kiuj okupadis sin diversmaniere.