La Smeralda Urbo de Oz - Baum Lyman Frank - Страница 19

“Ni faros tion, ”diris la Sorcisto; “kaj grandan dankon, kuiristo, pro la sugesto. ”

Onklino Em la unua trovis pecon de la Lordo Alta Ciglevic.

“Sajnas al mi malsaga tempoperdo, tiu kunmetado de homoj, ”si komentis; “sed car nenio estos farebla antau ol ?npretigos la mango ni bone faros netigante la lokon. Jen, Henriko, okupu vin per serco je la kalva kapo de Larry.

Mi havas lian palrugan veston tute certe. ”

Ili laboris fervore interesite, kaj Vilcinjo montrigis granda helpo por ili. La Flava Kokino havis akrevidajn okulojn kaj povis proksimigi sian kapon al la diversaj disfalintaj pecoj. Si ekzamenadis la Lordon Altan Ciglevic por vidi kia peco de li nun bezonigas, kaj poste sercadis gis trovi gin. Do antau la forpaso de unu horo olda Larry staris kompleta antau ili.

“Mi gratulas vin, amikoj miaj, ”li diris, parolante per felica voco. “Vi certe estas la plej lertaj vizitintoj niaj. Mi neniam kompletigis tiel rapide dum mia tuta vivo. Oni kutime opinias min profunda enigmo. ”

“Nu, ”diris Doroteo, “iam estis bildenigma furoro en Kansas, do mi havas iom da sperto pri enigmosolvado.

Sed la bildoj estis plataj, dum vi estas rondaj, kaj tio pli malfaciligas la solvojn. ”

“Dankon, karulino, ”respondis olda Larry, vere placite.

“Mi sentas tion kiel grandan komplimenton. Se mi ne estus vere bona enigmo ne utilus mia disigado. ”

“Kial vi disigas vin? ”demandis Onklino Em, severe.

“Kial vi ne dece kondutas kaj restas kunmetita? ”

La Lordo Alta Ciglevic aspektis cagrenita de tiu parolo; sed li respondis gentile:

“Sinjorino, eble vi rimarkis ke ciu persono estas iel kurioza. Kuriozas pri mi ke mi disigas min. Kia estas via propra kuriozeco mi ne audacos diri; sed mi neniam riprocos vin, negrave kion vi faros. ”

“Nun vi ricevis vian diplomon, Em, ”diris Onklo Henriko, ridante, “kaj tio placas al mi. Jen kurioza lando, kaj ni plej bone agos akceptante la ulojn kiaj ili estas. ”

“Se ni farus tion, ni lasus ci tiujn ulojn disigitaj, ”si respondis, kaj tiu respondo bonhumore ridigis ciujn.

Guste tiam Ombi Ambi trovis manon en kiu estis trikilo, do ili decidis kunmeti Avinjon Tariki. Si montrigis pli facila enigmo ol olda Larry, kaj kiam si estis kompletigita ili trovis sin agrabla maljunulino kiu elkore bonvenigis ilin. Doroteo informis sin ke la kanguruo perdis siajn mufojn, kaj Avinjo Tariki promesis tuj eklabori kaj fari por la povra besto novan paron.

Tuj post tio la kuiristo venis voki ilin al la mango, kaj ili trovis allogan mangon pretigitan por ili. La Lordo

Alta Ciglevic sidis ce la kapo de la tablo kaj Avinjo

Tariki ce la piedo, kaj la gastoj bone sin distris kaj plene guis.

Post la mango ili eliris en la korton kaj kunmetis plurajn aliajn homojn, kaj tiu laboro tiom interesis ke ili eble uzus la tugan tagon ce Peckunpuzlio se la Sorcisto ne proponintus ke ili rekomencu sian veturon.

“Sed al mi ne placas lasi ci ciujn povrulojn disigitaj, ” diris Doroteo, perpleksa pri kion fari.

“Ho, ne genu vin ni, ”respondis olda Larry. “Preskau ciutage venas kelkaj Gilikuloj au Mangtuloj au Palpbrumoj ci tien por distri sin kunmetante nin, do ne damagos se provizore vi lasos tiujn pecojn kie ili estas.

Sed mi ja esperas ke vi denove vizitos nin, kaj se vi faros tion ciam vi estos bonvenaj, mi certigas vin. ”

“Cu neniam vi kunmetas unu la alian? ”si demandis.

“Neniam; car ni ne estas enigmoj por ni mem, do tute ne amuzus nin tio. ”

Ili nun adiauis la kuriozajn Peclojn kaj eniris sian caregon por daurigi sian veturon.

“Certe ili estas stranga popolo, ”komentis Onklino Em penseme, dum ili forveturis de Peckunpuzlio, “sed vere mi ne komprenas kiel ili efektive utilas. ”

“Nu, ili distris nin ciujn dum pluraj horoj, ”respondis la Sorcisto. “Por ni tio utilas, mi certas. ”

“Mi opinias ke ili pli amuzas ol sola kartludo au kejloludo, ”deklaris Onklo Henriko, serioze. “Miaopinie, mi gojas pro nia vizito al la Pecloj. ”