Gulliver Igaj Knabo - Рыбаченко Олег Павлович - Страница 2

  Gulivero kantis kun suspiro:

  Kiom da homoj havas tiom da opinioj

  La sekreto de sankta ĉielo

  Mi volas, ke ĉiuj sciu...

  Serĉante la veron, la mallumon de branĉoj,

  La demono furiozas en kolero,

  Volas trudi planon,

  Estas sonĝo ricevi la lumon de amo de generacioj,

  Nur la Ĉiopova Dio povas doni la respondon!

  La juna vicgrafino kapjesis.

  - Mi bone vidas vin, manĝu!

  Gulivero notis:

  - Jes, estas eĉ agrable promeni duonnude, sub la varma suno, kun tia bela knabino kiel vi!

  Kaj denove la knabo anhelis, tretis sur akran ŝtonon. Kaj li aspektis malfeliĉa.

  La vicgrafino rimarkis:

  - Kompreneble, kredo devas baziĝi sur raciaj argumentoj! Ekzemple, Jesuo asertas esti la Plejalta Dio. Tamen, li instruas: se ili trafos vin sur vian dekstran vangon, turnu vian maldekstren! Kaj en la Malnova Testamento, male, li ordonas ekstermi kaj virinojn kaj infanojn, kaj eĉ hejmajn bestojn!

  Gulivero respondis:

  - Vi ŝajnas bone koni la Biblion!

  La vicgrafino kapjesis.

  - Jes, mi legis ĝin. Kaj estas multe da krueleco kaj absurdo! Kiel ordono edziĝi al malĉastistinoj, aŭ ordono mortigi senkulpulon. Kaj Elisxa metis la ursojn sur la infanojn, kiuj nur incitetis lin pro lia kalvo!

  La knabo Gulivero rimarkis:

  - Kaj homoj foje faras tion, kreante kruelecon!

  La knabino konfirmis:

  - Jes, ili faras! Sed ĝi ne meritas ilin!

  La knaba kapitano rimarkis:

  - Bedaŭrinde, foje okazas, ke oni devas uzi kruelecon. Nu, se ne ekzistas alia maniero de edukado! Kaj ĝenerale, kio konfuzas vin?

  La vicgrafino rimarkis:

  - Unuflanke, la ekstrema krueleco de la Malnova Testamento, kaj samtempe la mildeco de Jesuo Kristo, kiu preĝis eĉ krucumita, por siaj ekzekutistoj!

  Gulivero etendis la manojn kaj respondis:

  - Mi ne scias! Dum estas malfacile diri kial kaj kio... Ni devas kolekti niajn pensojn. Sed ĉiuokaze. Jen la demando, sed vivo ne finiĝas kun la Tero. Kaj eble, mortiginte la infanon helpe de la urso Elisxa, li liberigis lin de eterna sufero en fajra infero, tuj transloigante lin en la paradizon?

  La vicgrafino ridis kaj rimarkis:

  - Do ĉiu murdinto povas diri - Mi ne lasis lin peki! Kaj translokiĝis al la paradizo!

  La knabo Gulivero volis oponi, sed iel pensoj ne eniris lian kapon. Kaj pri kio oni povas paroli? Ĉi tie vi devas esti sperta teologo. Eĉ teologoj kaj teologoj ne kapablas doni kontentigan respondon al ĉiuj demandoj. Ekzemple, kial malbono ekzistas en la ĉeesto de Ĉiopova kaj amanta Dio? Ĉu Dio volas ke malbono ekzistu aŭ ĉu li ne povas fini ĝin?

  Kaj ĉi tie estas tre malfacile respondi specife. Aŭ tiel rezultas, aŭ alie. Sed estas paradokso, ke iu ajn respondo ne konvenos al ĉiuj.

  La knaba kapitano diris kun malgaja rideto:

  - Ĉi tie vi, ekzemple, vivas mil jarojn sen maljuniĝo. Do ĝoju pri ĝi. Ĉar Dio donis al vi gracon kaj eternan junecon. Sed li ne donis ĝin al ordinaraj homoj. Kaj tio estas lia afero!

  La vicgrafino kapjesis.

  - Amen! Ĉi tio estas bonega!

  Gulivero kantis:

  Dio estas la plej granda kompato de la senfundaj,

  Vi kreis la teron, la altecon de la ĉielo...

  Pro la popolo, Via solenaskita Filo,

  Li iris al la kruco, kaj poste leviĝis denove!

  La knabino kapjesis kaj pepis:

  Ĉe la ĉiela nomvoko

  Ĉiuj miaj amikoj kolektiĝos

  Ĉe la ĉiela nomvoko

  Tie, pro la graco de la Sinjoro,

  Mi!

  Gulivero palpebrumis al ŝi kaj kantis responde:

  Dio mia, estas Vi, estas Vi

  Mi vidas vin ĉie...

  Kiam mi preterŝiras florojn,

  Kaj kun amo mi Vin adoras!

  La Eternulo estas la krono de beleco,

  En la lumo de taga kaj noktomeza brilo ...

  Ĉi tiuj estas miaj pensoj kaj revoj

  Ĉi tiu juneco estas hela deziro!