La Mirinda Sorcisto de Oz - Baum Lyman Frank - Страница 9

“Kiel ni transiros la riveron? ”demandis Doroteo.

“Estas facile, ”respondis la Birdotimigilo. “La Stana Lignohakisto konstruu por ni ?oson, tiel ke ni povos ?osi al la alia ?anko. Do la Lignohakisto prenis sian hakilon kaj komencis haki malgrandajn arbojn por fari ?oson, kaj dum li okupadis sin per tio, la Birdotimigilo trovis sur la riverbordo arbon plenan de belaj fruktoj. Tio placis al Doroteo, kiu estis manginta nur nuksojn dum tiu tago, kaj si gissate mangis la maturajn fruktojn. Sed necesas tempo por konstrui ?oson, ec se konstruas gin laborema kaj nelaciganta Stana Lignohakisto, kaj kiam noktigis la laboro ankorau ne estis ?nita. Do ili trovis komfortan lokon sub la arboj kie ili bone dormis gis la mateno; kaj Doroteo songis pri la Smeralda Urbo, kaj pri la bona Sorcisto de Oz, kiu baldau resendos sin al sia propra hejmo.

Capitro VIII

La mortiga papavokampo

Nia malgranda grupo de arsantoj vekigis la sekvan matenon refresigitaj kaj plenaj de espero, kaj Doroteo mangis kvazau princino per persikoj kaj prunoj el la arboj apud la rivero. Malantau ili estis la senluma arbaro tra kiu ili jam trapasis, kvankam ili suferis multajn senkuragigojn; sed antau ili estis bela, sunoplena regiono kiu sajnis voki ilin antauen al la Smeralda Urbo. Estis vere ke la larga rivero nun fortrancis ilin de tiu bela regiono; sed la ?oso estis preskau ?nita, kaj kiam la Stana Lignohakisto ?nis tranci kelkajn pliajn stipojn kaj kunligis ilin per lignaj kejloj, ili estis pretaj komenci. Doroteo sidigis sur la ezo de la ?oso kaj tenis Toton en siaj brakoj. Kiam la Malkuraga Leono pasis sur la ?oson, gi grave klinigis, car li estis granda kaj ultepeza; sed la Birdotimigilo kaj la Stana Lignohakisto ekstaris sur la alia ?no por ekvilibrigi gin, kaj ili mane tenis longajn stangojn por pusi la ?oson tra la akvo. Ili sukcesis su ?ce bone, unue, sed kiam ili atingis la mezon de la rivero la rapida ?uo tiris la ?oson pli kaj pli for de la vojo el ?avaj brikoj; kaj la akvo tiom profundigis ke la longaj stangoj ne plu atingis la fundon.

“Estas malbone, ”diris la Stana Lignohakisto, “car se ni ne atingos la bordon ni portigos en la landon de la ?a Sorcistino de la Okcidento, kaj si sorcos nin kaj sklavigos nin. ”

“Kaj tiuokaze mi ne ricevus cerbon, ”diris la Birdotimigilo. Kaj mi ne ricevus kuragon, ”diris la Malkuraga Leono.

“Kaj mi ne ricevus koron, ”diris la Stana Lignohakisto.

“Kaj mi neniam reirus al Kansas, ”diris Doroteo.

“Nepre ni atingu la Smeraldan Urbon, se eble, ” aldonis la Birdotimigilo, kaj li tiom forte pusis sian longan stangon ke gi ?rme ?ksigis en la koto sur la fundo de la rivero, kaj antau ol li povis reeltiri gin, au malteni gin, la ?oso estis forportita kaj la povra Birdotimigilo estis lasita krociganta al la stango meze de la rivero.

“Adiau! ”li kriis al ili, kaj ili bedauregis forlasi lin; efektive, la Stana Lignohakisto komencis plori, sed felicige li memoris ke li eble rustos, do li sekigis siajn larmojn per la antauvesto de Doroteo. Kompreneble ci tio estis malbona sorto por la Birdotimigilo.

“Nun mi estas en malpli bona stato ol kiam i unuafoje renkontis Doroteon, ”li pensis.

“Tiam mi estis ?ksita al stango en maizkampo, kie i povis magi ke mi fortimigas korvojn; sed certe ne utilas Birdotimigilo ?ksita sur stango en la ezo de rivero. Mi timas ke mi vere neniam akiros cerbon! ” Laulonge de la rivero nagis la ?oso, kaj la povra Birdotimigilo farigis pli kaj pli for. Tiam la

Leono diris:

“Io estas farenda por savi nin. Mi kredas ke mi povos nagi al la bordo kaj kuntiri la ?oson, se vi tenos ?rme la pinton de mia vosto. Do li saltis en la akvon kaj la Stana Lignohakisto ?rme tenis lian voston, kiam la Leono komencis kiel eble plej forte nagi al la bordo. Estis tre alfacile, malgrau lia grandeco; sed iom post iom ili tirigis el la ?uo, kaj Doroteo prenis la longan stangon de la Stana Lignohakisto kaj helpis pusi la ?oson al la tero. Ili ciuj estis tre lacaj kiam ili ?ne atingis la bordon kaj pasis sur la belan verdan herbaron, kaj ili ankau sciis ke la rivero portis ilin tre for de la vojo el ?avaj brikoj kiu kondukas al la Smeralda Urbo.

“Kion ni faru nun? ”demandis la Stana Lignohakisto, dum la Leono kusis sur la herbaro por ke la suno sekigu lin.

“Ni devas iel reiri al la vojo, ”diris Doroteo.

“La plej bona plano estos marsi lau la riverbordo gis ni reatingos la vojon, ”komentis la Leono. Do post ilia ripozo, Doroteo prenis sian korbon kaj ili komencis marsi lau la herba bordo, reen al la vojo de kiu la rivero portis ilin. Gi estis bela bordo, reen al la vojo de kiu la rivero portis ilin. Gi estis bela regiono, kun multaj ?oroj kaj fruktarboj kaj sunbrilo por gajigi ilin, kaj se ili ne sentus tiom da bedauro pro la povra Birdotimigilo ili povus esti vere felicaj. Ili marsis lau sia eblo plej rapide, kaj Doroteo haltis nur unufoje por pluki belan ?oron; kaj post iom da tempo la Stana Lignohakisto kriis:

“Rigardu! ” Ciuj rigardis la riveron kaj vidis la Birdotimigilon ?ksitan sur sia stango meze de la akvo, aspektantan tre solsenta kaj malfelica.

“Kion ni povas fari por savi lin? ”demandis Doroteo. La Leono kaj la Stana Lignohakisto ambau skuis sian kapon car ili ne sciis. Do ili sidigis sur la bordo kaj rigardis senespere la Birdotimigilon gis Cikonio al ?ugis, vidinte ilin, kaj haltis por ripozi ce la rando de la akvo.

“Kiuj vi estas kaj kien vi iras? ”demandis la Cikonio.

“Mi estas Doroteo, ”respondis la knabino, “kaj jen miaj amikoj, la Stana Lignohakisto kaj la Malkuraga Leono; kaj ni iras al la Smeralda Urbo. ”

“Jen ne la vojo, ”diris la Cikonio, dum si tordis sian longan kolon kaj akre rigardis la kuriozan grupon.

“Mi scias, ”respondis Doroteo, “sed ni perdis la Birdotimigilon, kaj ni ne scias kiel rehavigi lin. ”

“Kie li estas? ”demandis la Cikonio.

“Tie, en la rivero, ”respondis la knabino.

“Se li ne estus tiel granda kaj peza mi alportus lin por vi, ”komentis la Cikonio.

“Li tute ne estas peza, ”diris Doroteo, fervore, “car li estas plenigita per pajlo; kaj se vi reportos lin al ni ni multege dankos vin sen ?ne. ”

“Nu, i provos, ”diris la Cikonio, “sed se mi trovos lin tro peza mi devos refaligi lin en la riveron. ” Do la granda birdo ?ugis en la aeron kaj trans la akvon gis si atingis la lokon kie la Birdotimigilo estis ?ksita sur sia stango. La Cikonio per siaj grandaj ungoj kaptis brakon de la Birdotimigilo kaj alte portis lin al la bordo, kie Doroteo kaj la Leono kaj la Stana Lignohakisto kaj Toto atendis. Kiam la Birdotimigilo retrovis sin inter siaj amikoj li estis gojega kaj cirkaubrakumis ciujn, ec la Leonon kaj Toton; kaj dum ili marsadis li kantis

“Tol-de-ri-de-o! ” ciupase, tiom gaja li estis.

“Mi kredis ke mi devos resti en la rivero eterne, ”li diris, “sed la afabla Cikonio savis min, kaj se mi ja akiros cerbon mi retrovos la Cikonion kaj rekompence faros ian komplezon por si. ”

“Ne necesas, ”diris la Cikonio, kiu ?ugadis apud ili.

“Mi ciam plezure helpas kiam estas dangero. Sed i devas foriri nun, car iaj beboj atendas in en la nesto. Mi esperas ke vi trovos la Smeraldan Urbon kaj ke Oz helpos vin. ”

“Dankon, ”respondis Doroteo, kaj la afabla Cikonio ?ugis en la aeron kaj baldau ne plu videblis. Ili marsadis auskultante la kantadon de la brilkoloraj birdoj kaj rigardante la belajn ?orojn kiuj nun tiom densis ke ili tapisis la teron. Ili estis grandaj ?avaj kaj blankaj kaj bluaj kaj purpuraj ?oroj, kaj ankau grandaj grupoj de skarlataj papavoj, kiuj estis tiom brilkoloraj ke ili preskau blindigis la okulojn de Doroteo.

“Belegaj! ”la knabino krietis, spirante la spican odoron de la ?oroj.

“Versajne, ”respondis la Birdotimigilo. “Kiam mi havos cerbon mi supozeble pli satos ilin. ”

“Se mi nur havus koron mi sendube amus ilin, ” aldonis la Stana Lignohakisto.