La Mirinda Sorcisto de Oz - Baum Lyman Frank - Страница 8

Capitro VII

La vojo al la Granda Oz

Ili devis kampadi ub granda arbo en la arbaro, tiunokte, car ne estis domoj proksime. La arbo estis bona, dika kovrilo protektanta ilin kontrau laroso. La Stana Lignohakisto hakis grandan aron da lignajoj per sia hakilo kaj Doroteo pretigis belegan varmigan fajron kiu helpis sin esti malpli solsenta. Si kaj Toto jam mangis la lastajn panerojn, kaj nun si ne sciis kion ili mangos en la mateno.

“Se vi volas, ”diris la Leono, “mi eniros la arbaron kaj mortigos cervon por vi. Vi povos rosti gin per la fajro, car via gusto estas tiom stranga ke vi preferas kuiritajojn, kaj tiel vi havos bonan matenmangon. ”

“Ne! Bonvolu, ne! ”pledis la Stana Lignohakisto.

“Mi nepre plorus e vi mortigus povran cervon, kaj miaj makzeloj denove rustigus. ” Sed la Leono foriris en la arbaron kaj trovis propran mangon, kaj neniu poste sciis kion li mangis, car li ne menciis tion. Kaj la Birdotimigilo trovis arbon plenan de nuksoj kaj plenigis la korbon de Doroteo per ili, tiel ke si dum longa tempo ne malsatos. Si opiniis tion tre afabla kaj amema ago de la Birdotimigilo, sed si multe ridis pro la mallerta maniero per kiu la povrulo prenis la nuksojn. Liaj vatitaj manoj estis tiom mallertaj, kaj la nuksoj tiom malgrandaj, ke li faligis preskau tiom kiom li metis en la korbon. Sed ne gravis al la Birdotimigilo kiom da tempo li bezonos por plenigi la korbon, car tio tenis lin malproksime de la fajro, car li timis ke fajrero trafus lian pajlon kaj konsumus lin. Do li restis tre for de la ?amoj, kaj proksimigis nur por kovri Doroteon per ekaj folioj kiam si kusigis por dormi. Ili komfortigis kaj varmigis

sin kaj si dormis profunde gis la mateno. Kiam matenigis, la knabino lavis sian vizagon en malgranda ondetanta rivereto kaj baldau post tiam ili ciuj rekomencis marsi al la Smeralda Urbo. La tago montrigis eventoplena por la marsantoj. Ili apenau marsis unu horon antau ol vidi grandan abismon kiu transiras la vojon kaj dividas la arbaron gis preter ilia vidpovo, ambau ?anke. Gi estis tre larga abismo, kaj kiam ili iris al la rando kaj enrigardis ili povis vidi ke gi ankau estas tre profunda, kaj ke estas multaj grandaj, pintaj rokoj en la fundo. La ?ankoj estis tiom krutaj ke neniu el ili povus malsuprengrimpi, kaj dum momento sajnis ke la marsado devos cesi.

“Kion ni faru? ”demandis Doroteo senespere.

“Mi tute ne scias, ”diris la Stana Lignohakisto; kaj la Leono skuis sian densan hararon kaj rigardis penseme. Sed la Birdotimigilo diris:

“Ni ne povas ?ugi, tio estas certa; kaj ni ne povas malsuprengrimpi en tiun profundan abismon. Sekve, e ni ne povos transsalti, ni devos halti ci tie. ”

“Mi kredas povi transsalti, ”diris la Malkuraga Leono, zorge mezurinte la distancon per sia menso.

“Do estas solvite, ”respondis la Birdotimigilo, “car vi povos transporti nin unuope sur via dorso. ”

“Nu, mi provos, ”diris la Leono. “Kiun la unua? ”

“Mi, ”deklaris la Birdotimigilo; “car e vi trovus ke vi ne povas transsalti la brecon, Doroteo mortus, au la la Lignohakisto estus forte kavigita de la rokoj. Sed se mi estos sur via dorso ne multe gravos car la falo tute ne damagos min. ”

“Mi mem timegas falon, ”diris la Malkuraga Leono, “sed mi upozas ke necesas provi. Do uriru mian dorson kaj ni provos. ” La Birdotimigilo sidigis sur la dorson de la Leono, kaj la granda besto marsis al la rando de la breco kaj kaurigis.

“Kial vi ne kuras por alti? ”demandis la Birdotimigilo.

“Car ni, la Leonoj, ne saltas tiel, ”li respondis. Kaj saltegante, li pa ?gis tra la aero kaj urterigis sendangere sur la alian ?ankon. Ciujn multe gojigis vidi kiel facile li faris tion, kaj kiam la Birdotimigilo estis degrimpinta de lia dorso, la Leono resaltis trans la abismon. Doroteo decidis esti la dua; do si tenis Toton en siaj brakoj kaj grimpis sur la dorson de la Leono, forte tenante lian kolhararon per unu mano. La sekvan momenton estis kvazau si ?ugas tra la aero; kaj post tio, antau ol si havis su ?can tempon por pripensi, si estis sekura sur la alia ?anko. La Leono reiris trian fojon kaj transportis la Stanan Lignohakiston, kaj post tio ili sidigis dum kelkaj momentoj por ke la besto povu ripozi, car liaj grandaj saltoj malfaciligis lian spiradon, kaj li anhelis kiel granda hundo tro longe kurinta.

Ili trovis la arbaron tre densa ci?anke, kaj gi aspektis senluma kaj morna. Kiam la Leono estis ripozinta ili rekomencis marsi lau la vojo el ?avaj brikoj, silente demandante al si, ciu en sia propra menso, cu iam ili atingos la ?non de la arbaro kaj reatingos la brilantan sunlumon. Aldone al ilia malkomforto ili baldau audisstrangajn bruojn el la profundo de la arbaro, kaj la Leono ?ustris al ili ke en ci tiu parto de la lando la Kolizuloj logas.

“Kio estas la Kolizuloj? ”demandis la knabino.

“Ili estas monstraj bestoj kun korpoj kiaj de leonoj kaj kapoj kiaj de tigroj, ”respondis la Leono; “kaj kun ungoj tiom longaj kaj akraj ke ili povus disduigi min tiel facile kiel mi povus mortigi Toton. Mi timegas la Kolizulojn. ”

“Ne mirigas min, ”respondis Doroteo. “Nepre ili estas timigaj bestoj. ” La Leono estis tuj respondonta, ed subite ili atingis alian abismon kiu transiras la vojon; ed ci tiu abismo estis tiom larga kaj profunda ke la Leono tuj sciis ke li ne povos transsalti gin. Do ili sidigis por pripensi kion fari, kaj post serioza pensado la Birdotimigilo diris,

“Jen granda arbo, proksima al la abismo. Se la Stana Lignohakisto povos haki gin tiel ke gi falos trans la abismon, ni povos transmarsi facile. ”

“Tiu estas bonega ideo, ”diris la Leono. “Oni preskau suspektus ke vi havas cerbon en la kapo, anstatau pajlon. ” La Stana Lignohakisto tuj komencis labori, kaj tiom akris lia hakilo ke la arbo baldau estis preskau trahakita. La Leono metis siajn fortajn antauajn krurojn kontrau la arbon kaj pusegis, kaj malrapide la granda arbo klinigis kaj falis bruegante trans la abismon, kun la plejsupraj brancoj sur la alia ?anko. Ili jus komencis transiri tiun kuriozan ponton kiam akra mugo suprenrigardigis ilin, kaj terurate ili vidis kuradi cele ilin du grandajn bestojn kun ursaj korpoj kaj tigraj kapoj.

“Jen la Kolizuloj! ”diris la Malkuraga Leono, komencante tremadi.

“Rapide! ”kriis la Birdotimigilo. “Ni transiru. ”

Do Doroteo transiris la unua, tenante Toton en la brakoj; la Stana Lignohakisto ekvis, kaj la Birdotimigilo sekvis lin. La Leono, kvankam certe timanta, turnis sin por fronti la Kolizulojn, kaj li mugegis tiom laute kaj timige ke Doroteo kriegis kaj la Birdotimigilo urdorsen falis, kaj ec la ferocaj bestoj ekhaltis kaj rigardis lin surprizite. Sed, trovinte sin pli grandaj ol la Leono, kaj memorante ke estas du da ili kaj nur unu da li, la Kolizuloj rekuris antauen, kaj la Leono transiris la arbon kaj turnis sin por vidi kion ili nun faros. Tute en halti, la ferocaj bestoj ankau komencis transiri la arbon, kaj la Leono diris al Doroteo,

“Ni perdigis, car ili certe dissiros nin per siaj akraj ungoj. Sed staru proksime malantau mi, kaj mi batalos ilin dum mi restos viva. ”

“Atendu! ”kriis la Birdotimigilo. Li intertempe estis pripensinta kion fari, kaj nun li petis la Stanan Lignohakiston haki la ?najon de la arbo kusantan sur ilia ?anko de la abismo. La Stana Lignohakisto tuj komencis uzi sian hakilon, kaj guste kiam la du Kolizuloj estis preskau transirintaj, la arbo ekfalis bruege en la abismon, kunportante la malbelajn, hurlantajn bestojn, kaj ambau disfrakasigis pro la akraj rokoj sur la fundo.

“Nu, ”diris la Malkuraga Leono, libere spirante denove, “ni ankorau iom vivos, kaj tio placas min, car nepre estus tre malkomforte ne vivi. Tiuj bestoj timigis min min tiom ke mia koro ankorau bategas. ”

“Ha, ”diris la Stana Lignohakisto malgaje, “volonte mi havus koron povantan bati. ” Tiu aventuro des pli fervorigis la marsantojn eliri el la arbaro, kaj ili tiom rapide marsis ke Doroteo lacigis, kaj devis rajdi sur la dorso de la Leono. Gojigis ilin kiam la arbaro malpli densigis ju pli ili antaueniris, kaj en la posttagmezo ili subite trovis largan riveron, rapide ?uantan antau ili. Ili povis vidi ke ali ?anke de la rivero la vojo el ?avaj brikoj trairas belan pejzagon, kun verdaj kampoj kaj helaj ?oroj kaj apud la tuta vojo estis arboj ur kiuj pendas bongusgaj fruktoj. Ilin multe placis vidi tiun belan pejzagon antau si.