La Mikscifona Knabino de Oz - Baum Lyman Frank - Страница 38

La Palpbruma Lando estis vere bela, kaj trans la kampojn ili povis vidi de for la argentan brilon de la stana kastelo.

Legerakore ili rapidigis sin al gi, car ili bone ripozis dum sia longa rajdo sur la rivero.

Post nelonge ili komencis transiri enorman kampon da belegaj ?avaj lilioj, kies delikata odoro estis tre guiga.

“Belegaj!”kriis Doroteo, haltante por admiri la perfektecon de tiuj grandiozaj ?oroj.

“Jes,”diris la Birdotimigilo, penseme, “sed ni devas nepre ne dispremi au vundi iun el la lilioj.”

“Kial ne?”demandis Ojo.

“La Stana Lignohakisto estas tre bonkora,”estis la respondo, “kaj li malamas vidi ian ajn vundigon de vivanto.”

“Cu ?oroj vivas?”demandis Cifoneroj.

“Jes, kompreneble. Kaj tiuj ?oroj apartenas al la Stana Lignohakisto. Do, por ne ofendi lin, ni ne surtretu ec unu ?oron.”

“Foje,”diris Doroteo, “la Stana Lignohakisto pasis sur skarabon kaj mortigis la uleton. Tio tre malfelicigis lin kaj li ploris gis liaj artikoj rustigis pro la larmoj, tiel ke li ne povis movi ilin.”

“Kion do li faris pri tio?”demandis Ojo.

“Metis oleon sur ilin gis la artikoj denove glate funkciis.”

“Ho!”kriis la knabo, kvazau granda eltrovo ektra ?s lian menson. Sed li ne diris kio estas la eltrovo kaj tenis sekreta la ideon.

La marso estis longa sed placa, kaj gi tute ne genis ilin.

Malfrue en la posttagmezo ili proksimigis al la mirinda stana kastelo de la Imperiestro de la Palpbrumoj, kaj Ojo kaj Cifoneroj, kiuj neniam antaue vidis gin, plenigis per mirego.

Stano abundis en la Palpbruma Lando kaj laudire la Palpbrumoj estis la plej lertaj stanistoj en la tuta mondo.

Do la Stana Lignohakisto dungis ilin kiam li konstruigis sian grandiozan kastelon, kiu estis plene el stano, de la tero gis la plej alta tureto, kaj tiel brile polurita ke gi scintilis en la sunradioj pli bele ol argento. Cirkau la tereno de la kastelo staris stana muro, kun stanaj pordegoj;sed la pordegoj estis plene apertaj car neniuj malamikoj de la Imperiestro ekzistis por geni lin.

Enirinte la vastan terenon niaj veturantoj trovis ke necesas ankorau pli admiradi. Stanaj fontoj sendis klaran akvon alten en la aeron kaj estis multaj bedoj da stanaj ?oroj, tiel perfekte formitaj kiel estus naturaj ?oroj. Ankau estis stanaj arboj, kaj tie kaj tie estis ombrumataj lauboj el stano, kun stanaj benkoj kaj segoj sur kiuj oni povas sidi. Ankau, ?anke de la vojo kondukanta al la fronta pordo de la kastelo, estis vicoj da stanaj statuoj, tre lerte faritaj. Inter ili Ojo rekonis statuojn de Doroteo, Toto, la Birdotimigilo, la Sorcisto, la Vilulo, Jocjo Kukurbokapo kaj Ozma, ciuj starantaj sur bone formitaj stanaj piedestaloj.

Toto bone konis la logejon de la Stana Lignohakisto, kaj, certa pri goja bonvenigo, li antauenkuris kaj bojis tiel laute ce la fronta pordo ke la Stana Lignohakisto audis lin kaj mem elvenis por trovi cu vere estas lia malnova amiko Toto.

La sekvan momenton la stanulo varmakore cirkaubrakumis la Birdotimigilon kaj turnis sin por cirkaupremi Doroteon.

Sed nun lian okulon kaptis la stranga aspekto de la Mikscifona Knabino, kaj li rigardis sin kun kunmiksitaj miro kaj admiro.

Capitro 27. La Stana Lignohakisto objhetas

La Stana Lignohakisto estis unu el la plej gravaj personoj en la tuta Oz.

Kvankam Imperiestro de la Palpbrumoj, li estis vasalo de Ozma, kiu regis la tutan landon, kaj la knabino kaj la stanulo estis varmaj personaj amikoj. Li estis iom danda kaj tenis sian stanan korpon brile polurita kaj siajn stanajn artikojn bone oleitaj. Li ankau estis tre gentila kaj tiel amema kaj milda ke ciu amis lin. La Imperiestro salutis Ojon kaj Cifonerojn elkore kaj gvidis la tutan grupon en sian belan stanan salonon, kie ciuj mebloj kaj bildoj estis el stano. La muroj estis panelitaj per stano kaj de la stana plafono pendis stanaj lustroj.

La Stana Lignohakisto volis scii, plejunue, kie Doroteo trovis la Mikscfonan Knabinon, do kune la vizitantoj rakontis pri kiel Cifoneroj farigis, ankau pri la akcidento suferita de Margolote kaj Oncjo Noncjo kaj pri kiel Ojo komencis veturi por akiri la objektojn bezonatajn por la magia sorco de la Kurbiginta Magiisto. Post tio Doroteo informis pri iliaj aventuroj en la Kvelula Lando kaj pri kiel ?ne ili sukcesis akiri la akvon el obskura puto.

Dum la knabineto rakontis tiujn aventurojn la Stana Lignohakisto sidis en fotelo auskultante intense interesate, dum la aliaj grupe sidis cirkau li. Tamen Ojo tenis sian vidon ?ksita al la korpo de la stana Imperiestro, kaj nun li rimarkis ke sub la artiko de la maldekstra genuo guteto da oleo formigas. Li rigardis tiun oleguton dum lia koro rapidege batis, kaj palpinte en sia poso li elprenis ?akoneton el kristalo, kiun li tenis en sia mano.

Baldau la Stana Lignohakisto sangis sian pozicion, kaj tuj

Ojo, mirigante ciujn, surplankigis kaj tenis sian kristalan ?akoneton sub la genuartiko de la Imperiestro. Guste tiam la oleguto falis, kaj la knabo kaptis gin per sia botelo kaj tuj korkfermis gin. Post tio, kun la vizago ruga kaj embarasitaspekta, li starigis kaj frontis la aliajn.

“Sed kion vi faris?”demandis la Stana Lignohakisto.

“Mi kaptis oleguton kiu falis de via genuartiko,”konfesis Ojo.

“Oleguton!”kriis la Stana Lignohakisto. “Ve, kiom senzorga estis mia prizorgisto kiam li oleis min hodiau- matene!Mi timas ke mi devos riproci tiun ulon, car ne konvenas ke mi gutigu oleon kie ajn mi estas.”

“Ne gravas,”diris Doroteo. “Ojo aspektas felica pro la oleo, ial.”

“Jes,”deklaris la Mangtula knabo, “mi estas felica. Unu el la objektoj por kiuj la Kurbiginta Magiisto sendis min estas oleguto el la korpo de vivanto. Mi unue tute ne sciis ke ekzistas io tia;sed nun gi estas sekura en la kristala ?akoneto.”

“Mi volonte donacas gin,”diris la Stana Lignohakisto.

“Cu nun vi jam akiris cion kion vi sercis?”

“Ne cion,”respondis Ojo. “Mi devis akiri kvin objektojn, kaj mi jam trovis kvar. Mi havas la tri harojn de la pinto de vosto de Vuzo, sesfolion, ujeton da akvo el obskura puto kaj oleguton el la korpo de vivanto. La lasta objekto estas la plej facila, kaj mi estas certa ke mia kara Oncjo Noncjo — kaj ankau bona Margolote —baldau revivigos.”

La Mangtula knabo diris tion tre ?ere kaj plezure.

“Bone!”kriis la Stana Lignohakisto;“mi gratulas vin. Sed kio estas la kvina kaj lasta bezonajo por kompletigi la magian sorcon?”

La maldekstra ?ugilo de ?ava papilio,”diris Ojo. “En ci tiu ?ava lando, per la helpo de via afabla komplezemo, tio estos tre facile trovita.”

La Stana Lignohakisto rigardis lin miregoplene.

“Nepre vi sercas!”li diris.

“Ne,”respondis Ojo, tre surprizite;“mi plene seriozas.”

“Sed cu vi ec momente kredas ke mi permesus ke vi, au iu alia, eltiru la maldekstran ?ugilon de ?ava papilio?” demandis la Stana Lignohakisto severe.

“Kial ne, sinjoro?”

“Kial ne?Vi demandas al mi kial ne?Estus kruele —mi neniam audis pri pli kruela kaj senkora ago,”asertis la Stana Lignohakisto. “La papilioj estas inter la plej belaj uloj, kaj ili multege sentas doloron. Se oni forsirus ?ugilon tio ege torturus gin kaj gi baldau mortus doloregoplene. Mi neniel permesus tian ?agon!”

Ojo mirege audis tion. Ankau Doroteo aspektis cagrenita, sed en sia koro si sciis ke la Stana Lignohakisto pravas. La Birdotimigilo kapjesis klarkonsente al la parolo de lia amiko, do evidente li akordis kun la decido de la Imperiestro.

Cifoneroj rigardis perplekse de unu al la alia.

“Al kiu gravas papilio?”si demandis.

“Cu ne al vi?”demandis la Stana Lignohakisto.

“Ec ne ?ngroklakon, car mi ne posedas koron,”diris la Mikscifona Knabino. “Sed mi volas helpi Ojon, kiu estas mia amiko, por ke li savu la onklon kiun li amas, kaj mi mortigus dekon da senutilaj papilioj por ke li povu fari tion.”