La Smeralda Urbo de Oz - Baum Lyman Frank - Страница 34

Kiam ili atingis la a ?sofoston, tie, gojigante ilin, estis la tendoj de la Sorcisto starigitaj apud la vojo kaj la kaldrono boladis gaje super fajro. La Vilulo kaj Ombi Ambi kolektadis lignon por la fajro dum Onklo Henriko kaj Onklino Em sidis en siaj tendosegoj konversaciante kun la Sorcisto.

Ili ciuj kuris antauen por saluti Doroteon, dum si alproksimigis, kaj Onklino Em kriis:“Jadi, infano! Kie vi estis? ”

“Vi forestis dum la tuta tago, ”aldonis la Vilulo riproce.

“Nu, komprenu, mi perdigis, ”klaris la knabineto, “kaj mi multege klopodis trovi la vojon por retreniri al vi, sed mi simple ne sukcesis. ”

“Cu vi vagis en la arbaro dum la tuta tago? ”demandis Onklo Henriko.

“Nepre vi malsategas! ”diris Onklino Em.

“Ne, ”diris Doroteo, “mi ne malsatas. Mi mangis

carumon kaj pianon en la mateno, kaj luncis kun Rego. ”

“Ha! ”krietis la Sorcisto, kapjesante kun agrabla rideto.

“Do denove vi aventuris. ”

“Si plene frenezas! ”kriis Onklino Em. “Kiel oni povas mangi carumon? ”

“Gi ne estis tre granda, ”diris Doroteo, “kaj gi havis

cokoladan radon. ”

“Kaj mi mangis la erojn, ”pludiris Vilcinjo serioze.

“Sidigu kaj rakontu cion al ni, ”petis la Sorcisto. “Ni sercis vin dum la tuta tago, kaj ?ne mi rimarkis viajn piedspurojn en ci tiu pado —kaj tiujn de Vilcinjo. Ni hazarde trovis la padon, kaj car gi kondukas al nur du lokoj mi decidis ke vi estas ce unu au la alia de tiuj lokoj. Do ni starigis la tendojn kaj atendis vian revenon.

Kaj nun, Doroteo, diru al ni kie vi estis —cu en Bulkio au en Kuniklio? ”

“Nu, mi estis en ambau, ”si respondis; “sed unue mi iris al Mangilio, kien tute neniu pado kondukas. ”

Tiam si sidigis kaj rakontis la aventurojn de la tago, kaj estu certa ke Onklino Em kaj Onklo Henriko estis multe surprizitaj de la rakonto.

“Sed vidinte la Tranctondojn kaj la Peclojn, ”komentis

sia onklo, “ni devus tute ne surprizigi pri io ajn en ci tiu stranga lando. ”

“Sajnas ke la solaj kutimaj ordinaruloj ci tie estas ni mem, ”komentis Onklino Em iom necerte.

“Nun ni rekunestas, kaj estas unu unuigita grupo, ” komentis la Vilulo, “do kion ni sekve faru? ”

“Mangu kaj dormu dum la nokto, ”respondis la Sorcisto rapide, “kaj poste plu veturu. ”

“Kien? ”demandis la Kapitana Generalo.

“Ni ankorau ne vizitis la Galimatianojn kaj la Antautimulojn, ”diris Doroteo. “Mi volonte vizitos ilin — cu ne ankau vi? ”

“Ili ne sonas interesaj, ”oponis Onklino Em. “Sed eble jes. ”

“Kaj poste, ”pludiris la malgranda Sorcisto, “ni vizitos la Stanan Lignohakiston kaj Jocjon Kukurbokapon kaj nian malnovan amikon la Birdotimigilon survoje al nia hejmo. ”

“Ankau ili ne sonas tre interesaj, ”komentis Onklino Em.

“Nu, ili estas miaj plej bonaj amikoj! ”asertis la knabineto, “kaj nepre vi ekamos ilin, Onklino Em, car ciu amas ilin. ”

Jam la krepusko proksimigis, do ili mangis la bonajojn kiujn la Sorcisto per magio estigis en la kaldrono kaj post tio ili enlitigis en la komfortaj tendoj.

Ili ciuj ellitigis jam frue la sekvan matenon, sed Doroteo ne emis denove vagi de la tendoj, timante ke okazos pliaj akcidentoj.

“Cu vi scias kie estas vojo? ”si demandis al la vireto.

“Ne, kara, ”respondis la Sorcisto; “sed mi trovos. ”

Post la matenmango li gestis al la tendoj per sia mano kaj ili refarigis postukoj, kiujn reprenis kaj metis en siajn posojn la posedantoj. Post tio ili ciuj grimpis en la rugan

caregon kaj la Segcevalo demandis:

“Kiudirekten? ”

“Ne gravas, ”respondis la Sorcisto. “Nur iru lauvole kaj nepre vi elektos prave. Mi sorcis la radojn de la carego, kaj ili ruligos gustadirekten, tute sendube. ”

Dum la Segcevalo komencis marsi tra la arboj Doroteo diris:

“Se ni havus iun el tiuj novmodaj aersipoj ni povus for ?osi super la arbaro kaj malsupren rigardi kaj trovi guste kiujn lokojn ni deziras. ”

“Aersipo? Pa! ”malestime respondis la vireto. “Mi malamas tiajojn, Doroteo, kvankam ili tute ne estas novajo por mi au por vi. Mi estis balonisto dum multaj jaroj, kaj foje mia balono portis min al la Lando Oz, kaj foje al la Vegetala Regno. Kaj foje Ozma havis Gumpon kiu ?ugis super ci tiu tuta regno kaj estis su ?ce saga por iri kien oni ordonas —kaj tion ne faras aersipoj. La domo kiun la ciklono portis al Oz el la tre distanca Kansas, kun vi kaj Toto en gi —estis vera aersipo tiutempe; do komprenu ke ni multe spertis ?ugadon kun la birdoj. ”

“Aersipoj ja ne estas malbonaj, ”deklaris Doroteo. “Iun tagon ili ?ugos tra la tuta mondo, kaj eble venigos homojn ec al la Lando Oz. ”

“Mi devos diskuti tion kun Ozma, ”diris la Sorcisto, sulkante sian frunton iomete. “Tute ne estus bone, sciu, se la Smeralda Urbo farigus vojstacio por aer-linio. ”

“Ne, ”diris Doroteo, “mi supozas ke ne. Sed kion ni povos fari por malebligi tion? ”

“Mi elpensas magian recepton por konfuzi homajn cerbojn, tiel ke ili neniam faros aersipon kiu iros kien ili volas, ”la Sorcisto kon ?dis al si. “Tio ne malebligos fojfojan ?ugadon de tiuj iloj, sed gi malebligos ke ili ?ugos al la Lando Oz. ”

Guste tiam la Segcevalo tiris la caregon el la arbaro kaj bela pejzago kusis etendite antau la okuloj de la veturantoj. Krome, tuj antau ili estis bona vojo kiu serpentumis tra la montetoj kaj valoj.

“Nun, ”diris la Sorcisto, evidente denove gojplena, “ni denove estas sur la gusta vojo, kaj ne necesos pli maltrankviligi. ”

“Estas malsage ?di al la hazardo en nekonata lando, ” komentis la Vilulo. “Se ni tenus nin sur la vojoj ni tute ne perdigus. Vojoj ciam kondukas ien, alie ili ne estus vojoj. ”

“Ci tiu vojo, ”aldonis la Sorcisto, “kondukas al Galimatio. Mi estas certa pri tio car mi sorcis la radojn de la carego. ”

Efektive veturinte lau la vojo dum unu-du horoj ili eniris belan valon kie vilago kusis komforte inter la montetoj. La domoj estis Mangtulformaj, car ili estis kupolaj, kun fenestroj pli largaj ol altaj, kaj belaj balkonoj super la antauaj pordoj.

Onklinon Em multe komfortigis ke ci tiu vilago “estas nek papera nek cifona, ”kaj la sola surprizo pri gi estis ke gi estas tiom distanca de ciuj aliaj vilagoj.

Dum la Segcevalo tiris la caregon en la cefstraton la veturantoj rimarkis ke la lokon plenigas homoj kiuj staras grupe kaj lauaspekte vigle konversaciadas. Tiom okupitaj estis la logantoj ke ili apenau rimarkis la fremdulojn. Do la Sorcisto haltigis knabon kaj demandis:

“Cu ci tiu estas Galimatio? ”

“Sinjoro, ”respondis la knabo, “se vi multe veturis vi sendube rimarkis ke ciu vilago diferencas de ciu alia vilago iel au aliel kaj sekve kiam vi observas la metodojn de la popolo kaj la manieron de ilia vivado kiel ankau la stilon de iliaj logejoj devus ne esti malfacile por vi decidi sen bezono demandi cu la vilago havas aspekton tian kian vi intencas viziti au kien vi atingis preninte alian vojon ol la gustan vojon kaj sekve erarinte pri via vojo kaj alveninte ien kie —”

“Jadi! ”kriis Onklino Em senpacience, “pro kio tiom da galimatio? ”

“Guste, ”diris la Sorcisto ridante gaje. “Galimatiado car la knabo estas Galimatiano kaj ni atingis Galimation. ”

“Cu ili ciuj parolas tiel? ”demandis Doroteo, mirante.

“Li povus diri ‘jes’au ‘ne’kaj tiel decidi la aferon, ” komentis Onklo Henriko.

“Ne ci tie, ”diris Ombi Ambi. “Mi kredas ke la Galimatianoj ne scias kion signifas ‘jes’au ‘ne. ’”

Dum la knabo parolis pluraj aliaj personoj proksimigis al la carego kaj atente auskultis lian parolon.

Post tio ili komencis konversacii per longaj, seriozaj paroladoj, en kiuj estis multaj vortoj sed malmulta signifo. Sed kiam la fremduloj kritikis ilin tiel klare unu el la virinoj, kiu ne havis konversacikunulon, komencis paroli al ili, dirante:

“Estas plejege facile por persono diri ‘jes’au ‘ne’kiam demando farigas cele gajni informon au kontentigi la scivolemon de la persono kiu faris esprimon de la demando logante la atenton de individuo kiu eble estas kompetenta au pro personaj spertoj au pro la spertoj de aliaj por respondi gin pli au malpli precize au almenau peni kontentigi la deziron informigi de la persono kiu faris la demandon per —” “Jadi! ”kriis Doroteo, interrompante la parolon. “Mi plene forgesis kion vi komencis diri. ”

“Si ne rekomencu, bonvolegu! ”kriis Onklino Em.

Sed la virino ne rekomencis. Si ec ne haltigis sian parolon sed plu paroladis kiel si komencis, kaj la vortoj ?uis kvazau rivero el sia buso.

“Mi estas certa ke se ni atendus su ?ce longe kaj auskultus zorge, kelkaj el tiuj personoj eble povus diri ion al ni, post longa tempo, ”diris la Sorcisto.

“Ni ne atendu, ”respondis Doroteo. “Mi audis pri la Galimatianoj, kaj scivolis kiaj ili estas; sed nun mi scias, kaj pretas pluveturi. ”

“Ankau mi, ”deklaris Onklo Henriko; “ni malsparas tempon ci tie. ”

“Nu, ni ciuj pretas foriri, ”aldonis la Vilulo, metante siajn ?ngrojn al siaj oreloj por elteni la monotonan babiladon de la personoj cirkau la carego.

Do la Sorcisto parolis al la Segcevalo, kiu trotis vigle tra la vilago kaj baldau reestis en la malferma tereno ali ?anke de gi. Doroteo rerigardis, dum ili forveturis, kaj rimarkis ke la virino ankorau ne ?nis sian parolon sed plu parolas vigle kiel antaue, kvankam neniu proksimas por audi sin.

“Se tiuj homoj verkus librojn, ”Ombi Ambi komentis kun rideto, “necesus tuta biblioteko por diri ke la bovino transsaltis la lunon. ”

“Eble kelkaj el ili ja verkas librojn, ”asertis la malgranda Sorcisto. “Mi jam legis plurajn galimatiojn kiuj eble venis el ci tiu vilago mem. ”

“Kelkaj el la lekciistoj en kolegioj kaj pastroj certe parencas al tiuj homoj, ”komentis la Vilulo; “kaj sajnas al mi ke la Lando Oz estas iom pli progresinta ol Usono rilate al kelkaj siaj legoj. Car ci tie, se oni ne povas paroli klare kaj sendevie, tiu sendigas al Galimatio; dum Onklo Samcjo lasas lin cirkauvagadi sovage kaj libere, torturante senkulpulojn. ”

Doroteo profunde pensadis. La Galimatianoj multe impresis sin. Si decidis ke kiam ajn si parolos, de nun, si uzos nur su ?cajn vortojn por esprimi kion si volas diri.