La Eksterordinara Lando Oz - Baum Lyman Frank - Страница 15

Ili baldau trovis ke la Seg-Cevalo lamas, car lianova kruro estis iom tro longa. Do ili devis halti dumla Stana Lignohakisto mallongigis gin per sia hakilo, kaj post tio la ligna rajdbesto marsis pli komforte. Sedla Seg-Cevalo ec nun ne estis tute kontenta.

“Domage ke rompigis mia alia kruro! ”gi grumblis. “Neniel, ”arogante komentis la Sancel-Insekto, kiumarsadis apude, “opiniu la akcidenton tre oportuna. Via kruro estis kia via historio: nek leg-enda neklegenda. ”

“Bonvolu, ”diris Tip, iom kolereta, car li amis kajla Seg-Cevalon kaj sian serviston Jocjon; “permesumin diri ke via serco estas vere aca, kaj egalemaloriginala. ”

“Tamen, serco, ”deklaris la Sancel-Insekto, ?rme, “kaj serco derivita el vortludo estas, lau edukitoj, eminente deca. ”

“Kion tio signifas? ”demandis la Kukurbokapo, stultamaniere.

“Gi signifas, ”klarigis la Sancel-Insekto, “ke nialingvo posedas multajn vortojn dusignifajn; kaj ke farisercon kiu ebligas ambau signifojn de certa vorto, pruvas ke la sercanto estas altkultura kaj nobla, kajkrome ke li plene regas la lingvon. ”

“Mi ne kredas tion, ”diris Tip, malkase; “ciu povasvortludi. ”

“Neniel, ”respondis la Sancel-Insekto, rigide. “Necesas tre alta edukado. Ci vi estas edukita, junasinjoro? ”

“Ne multe, ”agnoskis Tip.

“Sekve ne indas ke vi taksu. Mi mem estasPlene Edukita, kaj mi diras ke vortludoj indikasgenion. Ekzemple, se ci tiu besto estus ne nurbesto sed ankau maristo, li estus kaj ce-valo kajce-velo. ”

Audinte tion la Birdotimigilo gemegis kaj la StanaLignohakisto ekhaltis kaj riprocrigardis la Sancel-Insekton. Samtempe la Seg-Cevalo laute ronkis malestime; kaj ec la Kukurbokapo etendis manon porkasi la rideton kiun, car gi estis cizita parto de liavizago, li ne povis sangi en rikanon.

Sed la Sancel-Insekto ?ere marsadis kvazaugenie parolinte, kaj la Birdotimigilo kontrauvoledevis diri:

“Mi audis, mia kara amiko, ke eblas troedukigi; kajkvankam mi multe respektas cerbojn, negrave kiaj kajkiel klasi ?kitaj, mi komencas suspekti ke la via estasiom implikita. Ciuokaze, mi petas vin kasi viansuperedukigon dum vi restas kun ni. ”

“Ni ne estas tropostulemaj, ”diris la StanaLignohakisto; “kaj ni estas ege bonkoraj. Sed se viasupera kulturo denove likos —”Li ne ?nis la frazon, sed li turnadis sian brilantan hakilon tiom senzorgeke la Sancel-Insekto ektimis kaj forpasis al malplidangera distanco.

La aliaj plu marsadis silente, kaj la Plene Edukita, post meditado, diris humilvoce:

“Mi strebos bridi min. ”

“Nenion pli ni rajtas peti, ”respondis laBirdotimigilo agrable; kaj car bonhumoro nunreinfektis la grupon, ili plu marsadis.

Kiam ili denove haltis por ke Tip ripozu —car laknabo estis la sola kiu, sajne, lacigis —la StanaLignohakisto rimarkis plurajn malgrandajn, rondajntruojn en la herbokovrita kampo.

“Nepre ni estas ce vilago de la Kampomusoj, ”lidiris al la Birdotimigilo. “Cu eble mia malnovaamikino, la Regino de la Musoj, estas proksima? ”“Se jes, si povos multe helpi nin, ”respondis laBirdotimigilo, kiun tra ?s subita plano. “Provu vokisin, kara Nocjo. ”

Do la Stana Lignohakisto sonigis orelsiran notonper argenta faj ?lo kiu pendis de snuro cirkau lia kolo, kaj baldau eta griza muso saltis el apuda truo kajvenis sentime al ili. Car la Stana Lignohakisto iamsavis sian vivon, kaj la Regino de la Kampomusojsciis ke li estas ?dinda.

“Saluton, via Mostino, ”diris Nocjo, gentileparolante al la muso; “mi esperas ke vi bonefartas. ”

“Dankon, mi fartas tre bone, ”respondis la Regino, modeste, dum si sidigis kaj eblis vidi la etan orankronon sur sia kapo. “Cu mi povas iel helpi miajnmalnovajn amikojn? ”

“Jes ja, ”respondis la Birdotimigilo, fervore. “Mipetas, bonvolu permesi ke mi kunportu dekduon daviaj regatoj al la Smeralda Urbo. ”

“Cu ili iumaniere suferos? ”demandis la Regino, dubeme.

“Mi kredas ke ne, ”respondis la Birdotimigilo. “Miportos ilin kase en la pajlo kiu plenigas mian korpon, kaj kiam mi signalos, per malbutonumado de miajako, ili nur bezonos elkuri kaj rapidi hejmen kiomeble plej rapide. Farante tion ili helpos min regajnimian tronon, kiun la Revolucia Armeo forprenis demi. ”

“Se estos tiel, ”diris la Regino, “mi ne rifuzos vianpeton. Kiam vi estos preta, mi alvokos dekdu el miajplej inteligentaj regatoj. ”

“Mi estas preta jam nun, ”respondis la Birdo-timigilo. Li sternis sin sur la teron kaj malbutonumissian jakon, malkovrante la pajlan amason kiu plenigislin.

La Regino akre pepis, kaj post momenteto dek dubelaj kampomusoj kuris el siaj truoj kaj staris antausia regantino, atendante siajn ordonojn.

Kion la Regino diris al ili, neniu el niaj veturantojpovis kompreni, car si parolis per la musa lingvo; sed la kampomusoj obeis senhezite, kurante, unupost la alia, al la Birdotimigilo kaj kasante sin enla pajlo de lia brusto.

Kiam ciuj dek du musoj jam kasis sin tiel, laBirdotimigilo sekurige butonumis sian jakon kajposte levis sin kaj dankis la Reginon pro siakomplezo.

“Ion pli vi povos fari por helpi nin, ”proponis laStana Lignohakisto; “nome, kuri antauen kaj indikial ni la vojon al la Smeralda Urbo. Car iu malamikopenas malebligi ke ni atingu gin. ”

“Volonte mi faros tion, ”respondis la Regino. “Cuvi estas pretaj? ”

La Stana Lignohakisto rigardis al Tip.

“Mi ne plu lacas, ”diris la knabo. “Ni komencu. ”

Do ili rekomencis sian veturon. La malgrandagriza Regino de la Kampomusoj kuradis rapideantauen, pauzante gis la veturantoj proksimigis, kajposte si denove forrapidadis.

Sen tiu ciam gusta gvido la Birdotimigilo kaj liajkamaradoj eble tute ne atingus la Smeraldan Urbon, car multaj estis la obstakloj amasigitaj de la artoj demaljuna Mombi. Sed ne ec unu el la obstakloj vereekzistis —ili ciuj estis lerte koncipitaj trompoj. Carkiam ili venis al la bordo de furioze plaudanta riverokiu sajne baris ilin, la Regineto nur senhalte plukuris, trairante la sajnan akvo ?uegon sendangere; kaj niajveturantoj sekvis sin sen renkonti ec unu akvoguton. Denove, alta granita muro turis alte super iliajkapoj por malebligi ilian antaueniron. Sed la grizaKampomuso marsis rekte tra gin, kaj la aliaj agissame, la muro degelis kaj farigis nur nebuleto dumili trairis.

Poste, kiam ili haltis dum momento por ke Tipripozu, ili vidis kvardek vojojn komencigi ce iliajpiedoj, irantajn en kvardek direktoj; kaj baldau tiujkvardek vojoj ekkirligis kvazau grandega rado, unueunudirekte, poste alidirekte, tute konfuzante ilianvidpovon.

Sed la Regino vokis ke ili sekvu sin kaj kuris rekteantauen; kaj kiam ili pluiris kelkajn pasojn lakirligantaj vojoj malaperis kaj ne plu vidigis. La lasta trompo de Mombi estis la plej timiga. Sisendis amason da krakantaj ?amoj trans la kamponpor konsumi ilin; kaj unuafoje la Birdotimigiloektimis kaj turnis sin por forkuregi.

“Se tiu fajro atingos min mi tuj forbruligos! ”dirisli, tremante gis lia pajlo klakis. “Neniam mi vidis ionpli dangeran. ”

“Ankau mi foriras! ”kriis la Seg-Cevalo, turnantesin kaj dancante pro agitigo; “car mia ligno estas tiomseka ke gi brulus kvazau fajrigilo. ”

“Cu fajro estas dangera por kukurboj? ”demandisJocjo, timoplene.

“Vi bakigos kvazau torto —kaj ankau mi! ” respondis la Sancel-Insekto, mallevante sin al ciujkvar membroj por povi kuri pli rapide.

Sed la Stana Lignohakisto, kiu ne timis fajron, evitigis kaosan forkuron per kelkaj sencoplenaj vortoj. “Rigardu la Kampomuson! ”li kriis. “La fajro tutene bruligas sin. Efektive, ne ekzistas fajro, gi estasnur trompo. ”

Efektive, rigardante la malgrandan Reginon marsitrankvile tra la alvenantaj ?amoj ciu en la gruporekuragigis, kaj ili sekvis sin sen ec bruleto.

“Certe ci tiu estas plej eksterordinara aventuro, ”diris la Sancel-Insekto, kiu miregis; “car gi renversasciujn Naturajn Legojn kiujn instruis ProfesoroCionsciul en la lernejo. ”

“Kompreneble, ”diris la Birdotimigilo, sage. “Ciamagio estas kontraunatura, kaj tial gi estas timendakaj evitenda. Sed mi vidas antau ni la pordojn de laSmeralda Urbo, do mi supozas ke ni nun superisciun magian obstaklon kiu sajne kontrauis nin. ”

Efektive, la muroj de la Urbo estis facile videblaj, kaj la Regino de la Kampomusoj, kiu gvidis ilin?dele, proksimigis al ili por adiaui ilin.

“Mi multe dankas vian Mostinon pro via afablakomplezo, ”diris la Stana Lignohakisto, klinante sinantau la bela besteto.

“Ciam estas plezuro helpi miajn amikojn, ”respondis la Regino, kaj kvazautuje si jam malaperisrekurante hejmen.