Выбери любимый жанр

Вы читаете книгу


Harrison Harry - Naski?o de la Rustimuna ?talrato Naski?o de la Rustimuna ?talrato

Выбрать книгу по жанру

Фантастика и фэнтези

Детективы и триллеры

Проза

Любовные романы

Приключения

Детские

Поэзия и драматургия

Старинная литература

Научно-образовательная

Компьютеры и интернет

Справочная литература

Документальная литература

Религия и духовность

Юмор

Дом и семья

Деловая литература

Жанр не определен

Техника

Прочее

Драматургия

Фольклор

Военное дело

Последние комментарии
оксана2018-11-27
Вообще, я больше люблю новинки литератур
К книге
Professor2018-11-27
Очень понравилась книга. Рекомендую!
К книге
Vera.Li2016-02-21
Миленько и простенько, без всяких интриг
К книге
ст.ст.2018-05-15
 И что это было?
К книге
Наталья222018-11-27
Сюжет захватывающий. Все-таки читать кни
К книге

Naski?o de la Rustimuna ?talrato - Harrison Harry - Страница 29


29
Изменить размер шрифта:

Ĉapitro 16

Lastatempe la vivo havis tro da tiaj momentoj. Mi rigardis la knabinon pli detale, dum mi zorge gvidis la boaton ĝis la bordo. Ŝi konis min, do mi devis koni ŝin: okulfrape bela, ŝia bluzo perfekte plenigita. Tiuj tulipaj lipoj — ŝi! — temo de miaj plej ekstremaj revoj.

— Ĉu estas vi, Lizbeta? Lizbeta Naratin?

— Kiom dolĉa vi estas, ke vi memoras min!

Mi pretis salti surteren kun la kablo, sed ŝi prenis ĝin el mia mano kaj ligis ĝin ĉirkaŭ la bolardo tie. Super ŝia ŝultro, mi vidis, ke la policaŭto pasis kaj krozis plu. Mi ekrigardis al La Kuriero, kiu nur rulis la okulojn ĉielen, dum ŝi parolis.

— Mi diris al mi, Lizbeta, mi diris, tiu ne povas esti Jimĉjo diGriz, elgrimpanta el tiu malnova MakPorka kamioneto kaj portanta koketan etan liphararon. Ne tiu Jimĉjo, kiu tiom troviĝas en la novaĵoj lastatempe. Se jes, kial mi ne simple promenu post li, pro la memoro. Tiam mi vidis vin paroli al ĉi tiu afabla sinjoro, antaŭ ol vi iris al la jaĥtostacio, do mi decidis atendi, ĝis vi revenos. Ekvojaĝontaj, ĉu ne?

— Ne, ne vojaĝo, nur eta tagekskurso, kontraŭflue kaj reen. Estis agrable vidi vin denove, Lizbeta.

Tio estis la sola bona parto de la afero. Vidi ŝin, mi volas diri. La celon de mia infana adoro. Ŝi forlasis la lernejon, mallonge post kiam mi eniris, sed estis malfacile ŝin forgesi. Kvar jarojn pli aĝa ol mi, vere matura virino. Do ŝi nun aĝis dudek unu jarojn. Ŝi estis ĉefo de sia klaso, gajninto de Belulino de la Jaro. Pro bona kialo. Nun, kvankam maljuna, ŝi ankoraŭ estis belegulino. Ŝia voĉo interrompis mian rememoradon:

— Mi ne pensas, ke vi ĝuste verdiras, Jimĉjo. Nu, kun ĉiuj tiuj pakaĵoj kaj aferoj, mi vetus, ke vi komencas longan vojaĝon. Se mi estus vi, mi opinius longan vojaĝon tre bona ideo.

Ĉu estis malsama tono en ŝia voĉo kun tiuj lastaj vortoj? Kion ŝi deziris? Ni ne povis resti tie pli longe. Ŝi klarigis sian deziron, kiam ŝi saltis surboaten, balancante la boaton en ĝia ankrejo.

— Ĉiam estas loko por unu pli — ŝi vokis gaje, kaj iris sidi prue. Mi paŝis surteren kaj prenis la pakaĵojn, flustrante al La Kuriero:

— Ŝi konas min. Kion ni faru?

Li suspiris responde.

— Malmulton ni povas fari. Por nun ni havas pasaĝeron. Mi proponas, ke ni pripensu la problemon, post kiam ni ekvojaĝos. Konsidere ĉion, ni ne havas elekton.

Tro prave. Mi transdonis niajn posedaĵojn al li, kaj poste baraktis por malligi la malklaran nodon, kiun ŝi estis farinta en la kablo. Mi forpuŝis la Ĉarmajn Spesojn per la piedo, saltis surboaten, kaj prenis la stirilon. La Kuriero portis la skatolojn suben, dum mi ŝaltis la motoron kaj direktis laŭfluen. For de Predikurbo, de MakPorko, kaj de la leĝo.

Sed ne for de Lizbeta. Ŝi kuŝis sternite sur la ferdeko antaŭ mi, kun sia jupo iom levita, tiel ke mi povis admiri tiujn belegajn femurojn. Mi admiris. Tiam ŝi turnis sin kaj ridetis, klare kapabla legi miajn pensojn. Mi forgesis provizore pri mia planita virina maskovestaĵo, imagante la mokon, kiu salutus mian seksoŝanĝon. Mi ekkoleris.

— Bone, Lizbeta, kial vi ne simple diru, kion vi volas — mi diris, tirante mian rigardon pene al la klara akvo de la rivero.

— Sed kion vi celas?

— Ĉesu ludi. Vi rigardis la novaĵojn, vi diris. Do vi scias pri mi.

— Certe. Mi scias, ke vi rabas bankojn kaj eskapas el malliberejo. Tamen tio ne ĝenas min. Mi mem havis etan eron de malfacilaĵo. Do, kiam mi vidis vin, kaj tiun ĉi boaton, mi sciis, ke vi nepre havas monon. Eble multe da mono. Do mi kaptis la okazon por vojaĝi kun vi. Afable, ĉu ne?

— Ne. — Mi tenis miajn pensojn ĉe la leĝo kaj ne ĉe la femuroj. Ŝi estis ĝeno. — Kaj mi ja havas iom da mono flanke. Se mi donos al vi iom, metos vin surborden…

— La mono, jes. La bordo, ne. Mi adiaŭis lin kaj Predikurbon. Nun mi vidos la mondon. Kaj vi pagos mian vojaĝon.

Ŝi komfortigis sin, kun brakoj kiel kapkuseno, ridetante dum ŝi ĝuis la sunbrilon. Mi rigardis malgaje kaj pensis pri tri aŭ kvar frapoj, kiuj rompus tiun delikatan kolon…

Eĉ ne ŝerce. Tiu ĉi problemo solviĝos, sen morta perforto. Ni zumis laŭflue, dum la akvo disiĝis ĉe la pruo, kun Predikurbo malantaŭ ni kaj vastaj verdaj kampoj antaŭe trans kurbo de la rivero. La Kuriero venis ferdeken kaj sidis apud mi. Kun la tria ĉeestanto, ni ne povis diri multon.

Ni daŭrigis tiel silente dum plejparto de horo, ĝis doko ĉe vendejo aperis antaŭe. Lizbeta ekmoviĝis kaj eksidis, glitigante la fingrojn tra tiu belega blonda hararo.

— Sciu — mi malsatas. Mi vetus, ke ankaŭ vi malsatas. Kial vi ne haltu tie, kaj mi saltos alteren kaj aĉetos por ni manĝaĵojn kaj bieron. Ĉu tio ne estas bona ideo?

— Bonega! — mi konsentis. Ŝi iros en la vendejon; ni iros rapide for.

— Mi estas senmona, — ŝi ridetis. — Tute nepagipova. Se vi donos al mi kelkajn spesojn, mi aĉetos tagmanĝon. Mi pensas, ke milo sufiĉos.

Ŝia karulineta mieno neniel ŝanĝiĝis, dum ŝi diris tion, kaj mi demandis min, ĝuste kia malagrablaĵo trafis ŝin. Eble ĉantaĝo kaj trudpeto; certe ŝi havis taŭgajn akreditaĵojn. Mi fosis profunde en mian monujon.

— Bone, — ŝi diris, ardokule trafoliumante la faskon. — Mi ne restos longe. Kaj mi scias , ke vi estos ĉi tie, Jimĉjo, kun via amiko. Ĉu mi ne vidis ankaŭ lin en la novaĵelsendoj?

Mi minace rigardis la ravajn rotaciojn de ŝia postaĵo, dum ŝi trotis al la vendejo.

— Ŝi najlis niajn felojn al la muro, — La Kuriero diris malgaje.

— Senfeligitaj, najlitaj, kaj tanitaj. Kion ni faru?

— Precize kion ŝi petas, provizore. Krom murdi ŝin, ni ne havas elekton. Sed mi ne kredas je murdo.

— Ankaŭ mi ne. Kvankam ĉi tio estas la unua fojo, kiam mi ekkomprenas la tenton.

— Kion vi scias pri ŝi?

— Nenion, ĉar mi lastfoje vidis ŝin en la lernejo. Ŝi diras, ke ŝi estas en embaraso, sed mi tute ne scias pri kio temas.

La Kuriero kapjesis pensante.

— Kiam ni estos sekure for de ŝi, mi iros al terminalo. Se ŝi estas en la policaj registroj, mi povos elfosi ŝin.

— Ĉu tio helpos nin?

— Mi tute ne scias, kara knabo. Mi povos nur provi. Dume ni devas kiel eble plej bone elturniĝi. Ni estas sufiĉe for de la teruroj de la erinapraĵa palaco, ankaŭ sekure for de niaj serĉantoj. Dum tiu estaĵo ricevas monon de ni, ni estas sekuraj. Provizore. Kaj vi devas agnoski, ke ŝi estas ornama.

Mi ne havis respondon al tio, kaj povis nur sidi malgaje, ĝis nia neinvitita pasaĝero revenis.

Post la tagmanĝo ni daŭrigis vojaĝi laŭflue. Lacigite pro mateno de sunbaniĝo, Lizbeta iris suben por belecodormeto. La Kuriero volis sian vicon ĉe la stirilo, do mi montris al li la regilojn kaj atentigis lin pri la buoj. Ni ne havis multon por konversacii. Sed ni multe pensis. Meze de la posttagmezo la celo de nia furioza cerbumado trotis ferdeken de sube.

— Kia koketa ŝipeto, — ŝprucis el ŝi. — La plej koketa necesejo, eta kuirejo, ĉio. Sed nur du malgrandaj litoj. Kiel do ni ĉiuj dormos?

— Taĉmente, — mi gruntis; la sono de ŝia voĉo jam agacis min.

— Vi ĉiam estis ŝercisto, Jimĉjo. Mi opinias, ke estos plej bone, se mi dormos sube. Vi kaj via amiko povas trovi ian rimedon.

— Ian rimedon, juna sinjorino, ian? Kiel iu de mia aĝo trovu ian rimedon, kiam falos la malvarmaj nebuloj noktaj? — Sian koleron La Kuriero apenaŭ regis, sed ŝia hela rideto ŝajne ne konsciis pri tio.

— Mi certas, ke vi trovos rimedon, — ŝi diris. — Nun mi deziras halti ĉe la venonta urbeto, tiu. Mi foriris tiom haste, ke mi postlasis ĉiujn miajn aferojn. Vestaĵojn kaj ŝminkaĵojn, vi scias.

— Vi ne bezonus iom da mono por aĉeti tiujn aferojn, ĉu? — mi demandis ŝerce. Ŝi ignoris mian malfortan humuron kaj kapjesis.

— Ankoraŭ unu milo sufiĉos.

— Mi iras suben, — La Kuriero diris, kaj ne reeliris, ĝis mi estis liginta la boaton, kaj ŝi estis foririnta. Li portis du bierojn, kaj mi prenis unu kaj trinkis profunde.

— Murdo ne, — li diris firme.

— Murdo ne, — mi konsentis. — Sed tio ne implicas, ke ni ne povas ĝui la penson pri ĝi. Kion ni faru?

— Ni ne simple levu la ankron kaj foriru. Ŝi alarmus la policon post dek minutoj, kaj enpoŝigus la rekompencon. Ni devas pripensi tion, kaj pensi pli rapide ol ŝi. Tio, ke ŝi venis kun ni, evidente estis impulso. Ŝi avidas monon, kaj ni devos plu doni ĝin al ŝi. Sed fine ŝi decidos, ke ŝi havas sufiĉe de la nia, kaj denuncos nin por la rekompenco. Ĉu ni havas mapon surŝipe?

Tiu potenca cerbo laboris, mi certis pri tio. Mi demandis nenion sed trovis la mapon plej rapide. Li sekvis ĝin per sia fingro.

— Ni estas ĉi tie, mi pensas, jes, jen la preciza loko. Kaj laŭfluen, ĉi tie, estas la vigla urbo Valhalo. Kiam ni alvenos tie?

Mi strabis skalen, kaj mezuris la distancon per mia dikfingro.

— Ni povos alveni tie antaŭ ĝis la mezo de la posttagmezo morgaŭ, se ni ekiros frue.

Lia vizaĝo ekridetis tiom larĝe, ke liaj okuloj ĉifiĝis duonferme.

— Bonege, tute bonege. Tio sufiĉos tre bone.

— Kio sufiĉos?

— Miaj planoj, kiujn mi provizore kaŝas, ĉar restas neellaboritaj detaloj. Kiam ŝi revenos, vi devos konsenti kun mi, kion ajn mi diros; nur tion vi devos fari. Nun, la sekvanta tagordero. Kie ni dormos ĉi-nokte?

— Sur la riverbordo, — mi diris, irante suben. — Nia amiko havas la tutan monon, kiun mi kunportis, tial mi devas preni pli el nia stoko. Poste mi iros surborden por aĉeti tendon, dormosakojn, ĉiajn ekipaĵojn por komforte tendumi.

— Bonege. Mi restos sur la posteno ĝis via reveno.

Mi aĉetis ankaŭ bifstekojn, kaj aron da elegantaj boteloj de vino. Ni bezonis grandan ŝanĝon de la MakPorka kuirado. Kiam la suno proksimiĝis al la horizonto, mi ligis la boaton al arboj sur la bordo de verda herbejo, kie ni povis starigi nian tendon. La Kuriero, lipklakinte pri la viando, anoncis ke li pretigos la vespermanĝon. Dum li faris tion, kaj Lizbeta flegis siajn ungojn, mi martelis palisetojn kaj pretigis niajn litojn. La suno estis oranĝkolora globo sur la horizonto, kiam ni ekmanĝis. Estis bonege. Neniu parolis, ĝis ni finis. Kiam la fina peceto estis manĝita, La Kuriero suspiris, levis sian glason kaj trinketis, kaj suspiris sate.

— Kvankam mi mem kuiris ĝin, mi devas diri, ke la manĝo estis triumfo.

— Ĝi ja forviŝas la guston de la erinapraĵoj el la buŝo, — mi konsentis.

— Mi ne ŝatis la vinon. Aĉa. — Nur ŝia silueto estis videbla en la mallumo. Sen la kutima glora fizika akompano, ŝia voĉo, same kiel ŝiaj vortoj, ne estis tiom ŝatinda. Tamen al la malalta baso de La Kuriero mankis malico, kiam li denove parolis: