Выбери любимый жанр

Вы читаете книгу


Harrison Harry - Naski?o de la Rustimuna ?talrato Naski?o de la Rustimuna ?talrato

Выбрать книгу по жанру

Фантастика и фэнтези

Детективы и триллеры

Проза

Любовные романы

Приключения

Детские

Поэзия и драматургия

Старинная литература

Научно-образовательная

Компьютеры и интернет

Справочная литература

Документальная литература

Религия и духовность

Юмор

Дом и семья

Деловая литература

Жанр не определен

Техника

Прочее

Драматургия

Фольклор

Военное дело

Последние комментарии
оксана2018-11-27
Вообще, я больше люблю новинки литератур
К книге
Professor2018-11-27
Очень понравилась книга. Рекомендую!
К книге
Vera.Li2016-02-21
Миленько и простенько, без всяких интриг
К книге
ст.ст.2018-05-15
 И что это было?
К книге
Наталья222018-11-27
Сюжет захватывающий. Все-таки читать кни
К книге

Naski?o de la Rustimuna ?talrato - Harrison Harry - Страница 18


18
Изменить размер шрифта:

Mi nepre intervenu.

Sed tion ili ne faciligis al mi. Mi ne povis trovi manieron ĉeesti en la tribunalo dum la komenco de la proceso. Do mi, same kiel verŝajne ĉiuj aliaj loĝantoj de la planedo, rigardis la proceson per televidilo, kiam ĝi komenciĝis.

Kaj finiĝis, suspektinde rapide. La tutan unuan matenon okupis deklamaĵoj de la bone dokumentita rakonto pri tio, kion la akuzito estis farinta. Tio estis sufiĉe kondamna. Komputila fifaro, memoreja fraŭdo, procezila profano, terminala trompo, gutigo de lutaĵo sur sekretajn dokumentojn; la listo estis terura. Atestanto post atestanto legis siajn asertojn; ĉiuj estis tuj akceptitaj kaj enmetitaj en la atestaron. Ĉiam La Kuriero nek rigardis nek aŭskultis. Li fiksrigardis malproksimen, kvazaŭ li rigardus ege pli gravajn aferojn ol la simplan funkciadon de la kortumo. Kiam la atestaro estis donita, la juĝisto frapis per sia maleo kaj ordonis tagmanĝan paŭzon.

Kiam la tribunalo rekunvokiĝis, post paŭzo sufiĉe longa por deksepplada festeno kaj postaj dancistinoj, la juĝisto estis gajhumora. Aparte post kiam la persekutistoj donis kondamnan resumon. Li kapjesadis konsente dum la plejparto de la tempo kaj dankis al la lakeecaj advokataĉoj por la lertega laboro, kiun ili estis farintaj. Poste li mienis plej pontifike, kaj pompe parolis por la registro:

— La dosiero estas finita kaj fermita. Tiu ĉi proceso estis tiom klara, ke ĝi estas travidebla. La ŝtato faris akuzojn tiom kondamnajn, ke nenia defendo iel ajn povus respondi. Ke nenia defendo estis provata, tio estas eĉ pli granda atesto de la vero. La vero estas, ke la akuzito faris, intence, malice, kaj antaŭpense, ĉiujn el la krimoj, pri kiuj li estis akuzita. Ne eblas dubi pri tio. Tamen, mi memkonsiliĝos dum la cetero de la tago kaj la plejparto de la nokto. Li ricevos la ŝancon de justeco, kiun li rifuzis. Mi ne nomos lin kulpa ĝis morgaŭ vespere, kiam la tribunalo rekunvenos. Tiam mi juĝos. Justeco estos farata kaj estos videble farata.

Kia justeco, mi murmuris tra la dentoj, kaj mi volis malŝalti la ilon. Sed la juĝisto ankoraŭ ne finis.

— Oni informis min, ke la Galaksian Ligon tre interesas tiu ĉi kazo. Kosmoŝipo jam estas sendita kaj alvenos ĉi tie post du tagoj. La malliberulo tiam estos forprenita de nia gardo, kaj, pardonu kaj komprenu mian patoson, ni estos feliĉaj sen li. — Mia makzelo falis, kaj mi fiksrigardis idiote la ekranon. Estis finite. Nur du tagoj. Kion mi povus fari dum du tagoj? Ĉu tio ĉi estos la fino de La Kuriero, kaj de mia apenaŭ komencita kariero krima?