Gulliver Igaj Knabo - Рыбаченко Олег Павлович - Страница 6

  Ni beligu la mondon..

  Lada mi dankas -

  Keruboj brilu per oro!

  La knabo bele kantis, kaj lia voĉo fariĝis infana. Tre laŭta kaj penetra.

  La vicgrafino pepis:

  - Manĝu bone! Kaj ĝi estas mojosa!

  La knaba kapitano siblis:

  Mi kantas, mi kantas, kaj mi mortigos ĉiujn demonojn!

  La knabino ankaŭ kantis:

  Ni estas fieraj knabinoj de Svarog,

  Kuraĝaj, kuraĝaj militistoj...

  Ni servas fidele, ni estas en la Nomo de la Familio,

  La avoj kaj patroj estu fieraj!

  Dio Svarog kaj la menso de homoj,

  Feliĉigu la mondon...

  Ni ne estos venkitaj, kredu la fiulon,

  Ĝi estas nia laboro kaj kreaĵo!

  Gulivero fajfis kaj notis kun amo en sia voĉo:

  - Bonega kanto!

  La vicgrafino kapjesis kaj pepis:

  - Jes, tio estas la beleco de ĝi. Kion vi manĝas por kanti.

  La knabo kaj knabino plu marŝis. Iliaj bebaj piedoj stampis sin kun granda konfido. Kaj ili sendube povis kanti tre bele.

  Infanoj ŝajnas esti ĉio. Kaj ĝi estas tiel mirinda mondo. Eĉ se estas sklaveco en ĝi.

  Gulivero kantis kun ĝojo:

  Ĉiuj homoj sur la sama planedo

  Vi devas scii vivi amike...

  Infanoj ĉiam devas ridi

  Kaj vivi en paca mondo

  Infanoj devas ridi!

  Infanoj devas ridi!

  Infanoj devas ridi!

  Kaj vivu en paca mondo!

  Do ili iradis, iradis, kaj denove marŝis...

  Fine venis la vespero. Kaj kolono kun infanoj kiuj estis kaptitaj estis konstruita por vespermanĝo.

  Ili ricevis ian kondiĉe manĝeblan supon, kaj pli da kukoj kun lakto. La sklavaj knaboj manĝis. Kaj volonte ekdormis.

  Efektive, post malfacila taga marŝado, ili bezonis ripozon.

  Gulivero ankaŭ snufis sian nazon kaj li havis mirindajn sonĝojn.

  En kiu kantis duonnudaj knabinoj;

  La universo estis disŝirita

  Steloj paliĝis, katastrofo-morto!

  Plorsingultante, ĝemante en la turmentoj de infera distanco,

  Kaj por tiuj, kiuj travivis: nur honto elteni!

  Kiel Dio - regante ĉiujn leĝojn,

  Forgesante pri konscienco, kaj malakceptante honoron!

  Ekstertera raso alportas novan mondon,

  Ĵetis defion al ni - bonega novaĵo!

  . ĈAPITRO #2 .

  La kajutisto, kiun Gulivero fariĝis, veturis sur bela kaj tre eleganta brigantino. Ŝiaj veloj estis tre hele koloritaj, kun mirindaj, mirindaj desegnaĵoj en formo de floroj kaj papilioj, kaj libeloj, kaj ankaŭ knabinoj kun glavoj.

  Kaj ĝi estis tre en harmonio kun la ŝipanaro. Ankaŭ ĉi tie estis ekskluzive knabinoj. Kaj ili estis preskaŭ nudaj, nur brustoj kaj koksoj estis kovritaj per ŝnuroj de juveloj. Kaj la haŭto estas sunbrunigita, brila, kiel bronzaj statuoj.

  Piratknabinoj batadis per siaj nudaj, tre graciaj kaj allogaj kruroj.

  Kaj ili kantis:

  Ni estas malriĉaj, ni estas malriĉaj, piratoj,

  Ni tre, tre, tre bedaŭras,

  Ne evitu, ke knabinoj konas venĝon,

  Sed ĉar ili ne ensorbigis en ni moralon!

  Piratoj ne bezonas sciencon

  Kaj estas klare kial...

  Ni havas krurojn kaj brakojn

  Kaj la kapo ne estas por ni!

  Kaj tiam aperis galiono antaŭe, la knabino supre rimarkis lin unua. Ŝi desaltis, fulmante siajn nudajn, rondajn kalkanojn.

  Ĝenerale, kiaj belecoj estis ĉi tie, kaj iliaj haroj estas tre helaj. La plej multaj el ili estas mielblondaj kun haroj kiuj briletas kiel ora folio, sed estas ankaŭ kuproruĝaj knabinoj kaj eĉ smeraldkoloraj haroj.