Gulliver Kaj Amiko-Vikottino - Рыбаченко Олег Павлович - Страница 9

  Nu, vi estas kuraĝa elfo, sciu

  Vi scias batali kaj estas tre kuraĝa...

  La granda reĝo sidas sur la trono,

  Ni elektis lin, kredu min, ne vane!

  En nia patrujo, violaj floroj,

  Smeraldarbaroj, betulperloj...

  Elfo estas bela - la krono de beleco,

  Kvankam Orkolf volas detrui sian patrujon!

  Ne, ni estas elfimolki tiaj batalantoj,

  Kio ne estas sur la planedo pli kuraĝa kaj malvarmeta...

  Infanoj kaj patroj fieru pri ni,

  La nuboj disiru super la Patrujo!

  Mi ne scias, kion faras la knabinoj

  Ĉu ni povos feliĉigi la Patrujon...

  Ni kutimas batali per akra glavo,

  Kaj ni venkas, kredu min bele!

  Ne scias kiom forta estas la malamiko

  La spirito de la elfoj, bela popolo en la kredo...

  Ni certe venkos la malamikojn en batalo,

  Ni ricevos sanktan liberecon kiel rekompencon!

  Do sciu feliĉon kaj pacon en la Patrujo,

  Ĝi estis alportita sur la bajonetoj de elfi-lakto...

  Nun ni havas la plej fortan kerubon,

  Kaj niaj infanoj estas tiel lertaj kun bato!

  Jarcentoj pasas, venos elfinismo,

  Ĉiuj tiuj, kiuj falis en batalo, estos korpe revivigitaj...

  Kaj la vojo estas ĉiam supren, ne eĉ momenton malsupren,

  Eĉ sen rando, la universo estas malvasta por ni!

  La vicgrafino tiel bele kantis, frapante siajn tre graciajn, infanajn piedojn. Gulivero ĉi tie eĉ bedaŭris, ke ŝi estas knabino. Pli maljuna knabino estus multe pli alloga. Precipe la kurbo de la kalkano sur la plandumo.

  Nu, bone, tiel estu. La knaba kapitano respondis:

  - Ni faras nenion tian, sed nur kantas kaj amuziĝu!

  La knabino murmuris:

  - Kies voĉo kantus, kaj la via flarus!

  Kaj estis paŭzo. La knaboj, kiuj fariĝis la maristoj, nun piediris sur akraj ŝtonoj preskaŭ sen doloro. Tre rapide, la nudaj plandoj de infanoj fariĝas krudaj. Ĉi tio ja estas pozitiva fakto. Kaj kompreneble la humoro altiĝas.

  La sklavknaboj eĉ kantis;

  En la radioj de la taga suno, la dorso brulas per fajro,

  La kontrolisto ne dormas, kaj la vipo estas fidela al li.

  Mi, tutan vivon ĉerpante sukeron el kano, Ne konis alian rekompencon ol manumo-bastonon.Mia mano ne fleksiĝas kaj mia nuba rigardo pezas, Sed mia koro terure batas kiel fajra alarmo!

  Kiel ŝtelisto mi kuras kaj kaŝas, la herbo ne estas alta,

  mi ankoraŭ ne aŭdas la hundojn, sed nur por nun.

  Matene ili kaptos min, pendigos min de fosto, Kaj la fratoj-knaboj rigardos de sub la frunto.

  Mi jam mortas pro soifo, Mi ne povas vidi la akvon, Sed la tutan tagon de libereco, kiu povas ĝin forpreni!

  La kanto, kompreneble, ne estas Dio scias kio. Kaj ne aldonas optimismon.

  Gulivero komentis kun infana rideto:

  - Jen la turniĝoj de la sorto! Jen mi iras kaj mi ne scias kien. Kaj antaŭen atendas... Nu, en miaj antaŭaj aventuroj, iel estis pli da dinamiko kaj intereso. Kaj ĉi tie estas nur kantoj, kaj vi piedpremas vin kiel horloĝmekanisma roboto.

  La vicgrafino konsente kapjesis.

  - Ĉu vi bezonas dinamikon? Kaj kio eblas!

  Kaj la knabino elprenis vipon el sia zono kaj lasis ilin bati Guliveron. La knabo hurlis pro doloro kaj grakis:

  - Mi tute ne intencis!

  La vicgrafino ridis kaj respondis:

  - Sed necesas eduki! Eble vi povas rakonti amuzan historion?

  La knabkapitano kapjesis kaj komencis teksi rakonton:

  Imperiestro Diokleciano rifuzis retiriĝi de potenco, ĉar li komprenis ke la Romia Imperio ne starus sen li. Krome, Diolektan finfine havis Filon kaj heredanton moknomitan Julius, kiel Cezaro. La imperiestro regis eĉ antaŭ 320, sukcesis plifortigi la malnovan kredon de Romo modernigante paganismon. Jupitero fariĝis la ĉefa Dio, kiu, kiel evidentiĝis, ankaŭ kreis la universon.