Aresto Kaj SerĈo De Rosa Luxemburgo - Рыбаченко Олег Павлович - Страница 5

  Roza ĝemis per plenda tono:

  - Miaj piedoj estas malvarmaj, donu al mi almenaŭ kelkajn ŝuojn!

  La prizonestro respondis severe:

  - Speciala ordono de komandanto! Pro la speciala danĝero de politika malliberulo, vi estas malpermesita porti ŝuojn dum la aresto, ĉar vi povas uzi ilin kiel armean armilon, aŭ ĵeti objektojn!

  Rozo rimarkis kun suspiro:

  Sed estas tiel malvarme en malliberejo! Mi povas malvarmumi kaj malsaniĝi!

  La matrono trankviligis ŝin:

  - Ni havas bonan malsanulejon! Kaj ĉiuokaze, ĉesu disputi. Kaj ili donos al vi bonan batadon!

  La revoluciulo estis surprizita:

  - Ĉu ne estas nuligitaj batadoj?

  La prizonestro kapjesis.

  - Dum la milito ili estis reenkondukitaj! Do humiligu vin, belulino - vi estos pli tuta! Kaj koste de nudaj piedoj, la kaptitoj rapide alkutimiĝas al tio. Kaj baldaŭ ĝi varmiĝos ekstere, jam estas printempo kaj vi sentos vin pli bone. Kaj se vi havas amikojn en la sovaĝejo, ili sendu pli da porcioj. Do nur malgranda parto atingas la kaptitojn!

  Rozo vigle kapjesis.

  - Mi scias tion! Korupto detruos Germanion!

  La prizonestro murmuris:

  - Kiel Rusio!

  La juna virino estis denove mankatenita je la pojnoj kaj ili kredis ŝin nudpiede, en malliberejo, mallonga robo, kiel sklavino el la tempo de Spartacus laŭ la prizonkoridoroj.

  La fotilo nun atendis Rozon. Krome, ŝi preferus komunan ol ununuran. En komuna ĉelo estas pli varme kaj estas iu kun kiu paroli. Krome, virinoj odoras multe pli agrable ol viroj, kaj ŝi estus bone kun ili.

  Por almenaŭ iomete levi la falintajn de doloro, humiliĝo, malvarmo en la nudaj, inaj piedoj, kiuj frostas pro la malvarma, betona planko, Rozo kantis:

  La vintro jam forvelkas

  Jen venas la printempa suno...

  Saĝo venkis la naturon,

  En scienca serĉado kaj ekskurso!

  Riveretoj sonoras - neĝblovoj degelas,

  Kie la arĝenta tapiŝo estas rivereto.

  Diantoj floras lukse en majo,

  Kaj nia amikeco ne disverŝas!

  Ni amas la filinojn de la naturo

  Kiam fungoj kreskas printempe...

  Ne, vi scias malbonan veteron

  Kiel pluvas la graco de Kristo!

  La naturo ekviviĝas printempe

  La kristala glacio krakis.

  La planedo fariĝos, mi kredas, paradizo,

  La malbona fajro ne ekbrulu la mondon!

  Post ĉio, ĉiu floro estas universo,

  Ankaŭ la cimo volas vivi.

  La destino de ĉiuj estas pli bona - kreado,

  Sed kompatinda kunikleto, vi estas ludo.

  Kiel evidentiĝis, estas multe da timo,

  Estas multe da sufero kun beleco...

  Foje ĝemante ni petas Dion -

  Helpu nin kun feliĉo kaj revo!

  Sed kio estas kolero en la mondo,

  Kio komencis tordi nin kiel tornado,

  Sed Dio respondis - ĉi tio estas al,

  Vi ne fariĝis maldiligenta kiel urso!

  Post ĉio, se la banano mem defalus,

  Vi eĉ ne jungos la plugilon.

  La vizaĝoj de la sanktuloj el la ikonoj kapjesas,

  Neniuj ananasoj - semu sekalon!

  Nu, tiu laboro kondukas al sukceso,

  Li plifortigos nian rason!

  Kaj prospero ne rapidas,

  Ne necesas avareco de katoj!

  La rekompenco venos - estos forto,

  Kaj ni relevigos tiujn, kiuj falis en batalo!

  Puno trafos, sciu Judas,