Дзяѓчына-капітан пусцілася ѓ скокі, шлёпаючы сваімі босымі, загарэлымі, моцнымі і вельмі мускулістымі нагамі. І іншыя дзяѓчаты сталі скакаць, прычым гэта было нешта дзікае, нібы скокі людаедаѓ.

Джым Хокінс таксама стаѓ падскокваць і круціцца. Ланцуг у хлапчука-раба доѓгі і зусім не мяшае скоку.

Ну, яшчэ, зразумела, дзяѓчынкі спяваюць ва ѓсю глотку:

Мы дзяѓчаты, мы дзяѓчаты-разбойнікі,

Піф-паф! Піф-паф! І вы нябожчыкі! Нябожчыкі!

А мужыкоѓ пад босай пяткай дзеѓкі трымаюць,

Да нас не падыходзь! Да нас не падыходзь, а то зарэжам!

Джым Хокінс адзначыѓ:

- Ды з такім экіпажам, сапраѓды не засумуеш!

Адна з дзяѓчынак піратаѓ падскочыла да хлопчыка і моцна схапіла яго босымі пальчыкамі сваіх моцных, загарэлых і вельмі апетытных ножак за нос, і магутна здавала.

Джым як закрычыць:

- Ой! Цётка гэта вельмі балюча!

Дзяѓчынка засмяялася і адказаѓ:

- Цярпі дзяцюк, атаманам будзеш!

Хлопчык-раб прароѓ:

- Я займу ваша месца!

Дзяѓчына-капітан адказала з усмешкай:

- Не месца фарбуе чалавек, а чалавек месца!