La ?ashundo de la Baskerviloj - Doyle Arthur Conan - Страница 32

Kavaliro Henriko malfermegis siajn okulojn:

— Kial do?

— Tiu povrulo estis vestita per viaj vesta?oj. Mi timas, ke via servisto, kiu transdonis ilin al li, eble havos malagrabla?ojn ?e la polico.

— Tio estas never?ajna. Neniu marko estis sur ili, miascie.

— Feli?e por li — feli?e por vi ?iuj, ?ar vi ?iuj trovi?as mal?ustaflanke de la le?oj en tiu ?i afero. Mi ne certas, sed eble kiel konscienca detektivo mi devus unue aresti la tutan domanaron. La raportoj de Vatsono estas dokumentoj tre krimuligaj.

— Sed kio pri la enketo? — demandis la kavaliro. — ?u vi eligis ion el la implika?o? ?ajnas al mi, ke Vatsono kaj mi ne estas multe pli informitaj, ol kiam ni alvenis.

— Mi opinias, ke balda? mi povos iom pli klarigi al vi la situacion. Tiu ?i afero estis treege malfacila kaj plej komplikita. Ekzistas pluraj punktoj pri kiuj ni ankora? bezonas lumigon, sed tio tamen venas.

— Ni travivis unu sperton, kiel supozeble Vatsono sciigis al vi. Ni a?dis la ?ashundon sur la erikejo, do mi povas ?uri, ke ne temas tute pri malplena supersti?o. Mi iom kontakti?is kun hundoj, kiam mi estis en la okcidento, kaj mi rekonas hundon, kiam mi a?das ?in. Se vi povos bu?umi kaj ?eni ?in, mi pretos ?uri, ke vi estas la plej granda detektivo iam ekzistinta.

— Mi kredas, ke mi bu?umos ?in kaj ?enos ?in enorde, se vi havigos al mi vian helpon.

— Kion ajn vi instrukcios al mi, mi tion faros.

— Tre bone, kaj mi anka? petas, ke vi faru tion blinde, ne ?iam postulante la kialon.

— La? via pla?o.

— Se vi tion faros, mi opinias, ke tre ver?ajne nia eta problemo balda? estos solvita. Mi ne dubas…

Li ?esis subite kaj rigardis fikse super mian kapon en la aeron. La lamplumo trafis lian viza?on, kaj tiel atenta kaj senmova ?i estis, ke ?i povus esti viza?o de klare ?izita klasika statuo, personigo de viglo kaj anticipo.

— Kio estas? — ni amba? ekkriis.

Mi povis vidi, kiam li mallevis la okulojn, ke li subpremas iun internan emocion. Liaj trajtoj estis ankora? regataj, sed liaj okuloj brilis je amuzita ekzalti?o.

— Pardonu la admiremon de art?atanto, — li diris, gestante per sia mano al la vico de portretoj, kiu kovris la kontra?an muron. — Vatsono ne volas konsenti, ke mi iom komprenas la arton, sed tion ka?zas nura ?aluzo, ?ar niaj vidpunktoj pri la temo malsamas. Nu, tiu vere estas belega serio da portretoj.

— Nu, mi ?ojas a?di vin diri tion, — diris kavaliro Henriko, ekrigardante iom surprizite mian amikon. — Mi ne pretendas scii multon pri tiaj aferoj, kaj mi pli kompetentas ju?i ?evalon a? virbovon ol bildon. Mi ne sciis, ke vi trovas tempon por tiaj aferoj.

— Mi rekonas bona?on, kiam mi vidas ?in, kaj mi vidas ?in nun. Tion pentris Kneller, mi pretas ?uri, tiun damon en la blua silka?o, kaj la dika sinjoro en peruko devas esti de Reynolds. Ili ?iuj estas familiaj portretoj, mi supozas?

— ?iuj.

— ?u vi konas la nomojn?

— Barimoro instruis min pri ili, kaj mi kredas, ke mi povas sufi?e bone ripeti miajn lecionojn.

— Kiu estas la sinjoro kun teleskopo?

— Vicadmiralo Baskervilo, kiu servis sub Rodney en la Okcidentaj Indioj. La viro en la blua frako kun volva?o da papero estas kavaliro Vilhelmo Baskervilo, kiu estis komitata prezidanto de la parlamento sub Pitt.

— Kaj la kavaliro kontra? mi — tiu en nigra veluro kaj puntoj?

— Ha, vi rajtas scii pri li. Tiu estas la ka?zo de la tuta misfarado, la malvirtega Hugo, kiu komencis la ?ashundon de la Baskerviloj. Ne tre ver?ajne ni forgesos lin.

Mi rigardis interesite kaj iom surprizite la portreton.

— Dio mia! — diris Holmso, — li ?ajnas homo sufi?e kvieta kaj humilmora, sed supozeble trovi?is embuska diablo en liaj okuloj. Mi bildigis lin al mi kiel personon pli fortikan kaj banditan.

— Ne estas dubo pri la a?tenteco, ?ar la nomo kaj la dato 1647 estas sur la reverso de la tolo.

Holmso diris malmulton plian, sed la bildo de la malnova dibo?ulo ?ajnis fascini lin, kaj liaj okuloj konstante fiksi?is al ?i dum la man?o. Nur poste, kiam kavaliro Henriko jam iris al sia dormo?ambro, mi povis sekvi la direkton de liaj pensoj. Li rekondukis min en la bankedan salonon, kun la dormo?ambra kandelo en la mano, kaj li levis ?in al la tempomakulita portreto sur la muro.

— ?u vi vidas tie ion?

Mi rigardis la lar?an plumhavan ?apelon, la buklojn, la blankan puntan kolumon, kaj la rektan severan viza?on kadritan inter ili. ?i ne estis bruta viza?o, sed ?i estis rigida, malmola kaj severa, kun firma maldiklipa bu?o, kaj malvarme netoleremaj okuloj.

— ?u ?i similas iun konaton al vi?

— ?i iom similas kavaliron Henriko ?irka? la makzelo.

— Nur sugestete, eble. Sed atendu momenton!

Li stari?is sur se?o, kaj tenante la lumon per sia maldekstra mano, li kurbigis sian dekstran brakon anta? la lar?a ?apelo kaj ?irka? la longaj bukloj.

— Bona ?ielo! — mi ekkriis mirigite.

La viza?o de Stepeltono aperis de la tolo.

— Ha, jam vi vidas tion. Miaj okuloj estas trejnitaj por esplori viza?ojn kaj ne ties ornama?ojn. La unua kvalito de krimesploranto estas, ke li travidu maska?ojn.

— Sed tio estas miriga. Tio povus esti lia portreto.

— Jes, ?i estas interesa specimeno de retroturni?o, kiu ?ajnas samtempe fizika kaj spirita. Studado de familiaj portretoj sufi?as por konverti homon al la doktrino de reenkarni?o. La ulo estas iu Baskervilo… Tio estas evidenta.

— Kun projekto pri la heredado.

— ?uste. Tiu ?i hazardo de la bildo havigis al ni unu el niaj plej evidente mankintaj ?eneroj. Ni jam havas lin, Vatsono, ni havas lin, kaj tutcerte anta? la morga?a nokto li flirtados en nia reto tiel senhelpa kiel unu el liaj propraj papilioj. Pinglo, korko kaj slipo, kaj ni aldonos lin al la Bakerstrata kolekto!

Li eksplodis al unu el siaj maloftaj ridoj, dum li forturnis sin de la bildo. Ne ofte mi a?dis lin ridi, kaj tio ?iam anta?diris malbonon al iu.

Mi elliti?is akurate en la mateno, sed Holmso estis e? pli frue aktiva, ?ar mi vidis lin alvenanta la? la alirejo, kiam mi vestis min.

— Jes, ni devos havi zorgoplenan tagon hodia?, — li komentis kaj kunfrotis siajn manojn pro la ?ojo de agado. — ?iuj retoj estas lokitaj, kaj la ?asado estas komencota. Ni scios anta? la tagfino, ?u ni kaptis nian grandan sveltmakzelan ezokon, a? ?u ?i sukcesis trama?i?i.

— ?u vi jam estis sur la erikejo?

— Mi sendis raporton de Grimpeno al Princurbo pri la morto de Seldeno. Mi opinias promesi, ke neniu el vi estos ?enata pri la afero. Kaj mi kontaktis mian fidelan Kartrajton, kiu certe forvelkus anta? la pordo de mia kabano, kiel faras hundo ?e la tombo de sia mastro, se mi ne trankviligus lin pri mia sekureco.

— Kia estas la venonta movo?

— Vidi kavaliron Henriko. Ha, jen li!

— Bonan matenon, Holmso, — diris la kavaliro. — Vi aspektas kiel generalo kiu planas batalon kun sia stabestro.

— Precize tia estas la situacio. Vatsono petis ordonojn.

— Kaj anka? mi.

— Tre bone. Estas aran?ite, la? mia kompreno, ke vi vesperman?u kun niaj geamikoj Stepeltonoj hodia? vespere.

— Mi esperas, ke anka? vi venos. Ili estas homoj tre gastamaj, kaj mi certas, ke ili tre ?ojus akcepti vin.

— Beda?rinde Vatsono kaj mi devas iri al Londono.

— ?u al Londono?

— Jes, mi opinias, ke ni pli utilos tie en la nuna konjunkturo.

La viza?o de la kavaliro videble plilongi?is.

— Mi esperis, ke vi intencas subteni min dum tiu ?i afero. La Halo kaj la erikejoj ne estas tre agrablaj, kiam oni estas sola.

— Mia kara homo, vi devas fidi min sen?ancele kaj fari precize tion, kion mi instrukcias. Vi povos diri al viaj geamikoj, ke ni tre ?oje akompanus vin, sed ke ur?a afero postulis, ke ni estu en la ?efurbo. Ni esperas tre balda? reveni al Devono. ?u vi memoros transdoni al ili tiun mesa?on?

— Se vi insistas.

— Mankas alternativo, mi certigas vin.