La ?ashundo de la Baskerviloj - Doyle Arthur Conan - Страница 20

Post la citita konversacio pri Barimoro, kavaliro Henriko surmetis sian ?apelon kaj preti?is eliri. Rutinece mi faris same.

— Kio? ?u anka? vi, Vatsono? — li demandis, rigardante min iom strange.

— Tio dependas, ?u vi iros sur la erikejon, — mi diris.

— Jes, mi iros tien.

— Nu, vi scias pri miaj instrukcioj. Mi beda?ras entrudi?i, sed vi a?dis kiel emfaze Holmso insistis, ke mi ne forlasu vin, kaj precipe ke vi ne iru sola sur la erikejon.

Kavaliro Henriko metis manon sur mian ?ultron kun afabla rideto.

— Kara homo, — li diris, — Holmso, malgra? sia sa?eco, ne anta?vidis kelkajn aferojn, kiuj okazis de kiam mi estas sur la erikejo. ?u vi komprenas min? Mi certas, ke vi la lasta volus esti ?ojestingulo. Mi devas eliri sola.

Tio starigis min en situacion plej malfacilan. Mi sciis nek kion diri, nek kion fari. Anta? ol mi povis decidi, li prenis sian bastonon kaj foriris.

Sed kiam mi ekmeditis pri la afero, mia konscienco ripro?is min tre forte, ?ar pro iu ajn motivo mi permesis al li eliri el mia vidkampo. Mi imagis, kiaj estus miaj sentoj, se mi devus reiri al vi kaj konfesi, ke okazis ia misa?o pro mia malatento al viaj instrukcioj. Mi certigas vin, ke miaj vangoj ru?i?is pro la nura penso. Eble e? nun ne estus tro malfrue atingi lin, do mi tuj eliris la? la direkto de Meripita Domo.

Mi hastis la? la vojo kiel eble plej rapide sen ajna ekvido de kavaliro Henriko, ?is mi alvenis la lokon, kie la erikeja pado disbran?i?is. Tie, timante ke eble mi mal?uste direkti?is finfine, mi suriris monteton de kie mi povis vastigi mian vidkampon — tiun saman monteton el kiu fosi?is la malhela ?tonminejo. Tiam mi tuj vidis lin. Li estis sur la erikeja pado, proksimume kvaronan mejlon for, kaj ?e lia flanko estis damo, kiu povis esti nur fra?lino Stepeltono. Estis klare, ke jam ekzistis inter ili interkompreni?o, kaj ke ili renkonti?is la? aran?o. Ili mar?is malrapide anta?en en profunda konversacio, kaj mi vidis ?in fari etajn rapidajn movojn per la manoj, kvaza? ?i tre serioze parolus, dum li a?skultis atente kaj unu-dufoje skuis sian kapon je forta malkonsento. Mi staris inter la rokoj rigardante ilin tre perpleksa kion jam fari. Sekvi ilin kaj rompi ilian intiman interparolon ?ajnis ofendege, kaj tamen mia klara devo estis neniam e? momente lasi ilin el mia vidkampo. Spione trakti amikon estis tasko mal?atinda. Tamen, pli bonan agmanieron mi ne trovis ol observi lin de sur la monteto kaj purigi mian konsciencon per posta konfeso al li pri tio, kion mi faris. Estas vere, ke se iu subita dan?ero minacus lin, mi estus tro malproksima por utili, kaj tamen mi certas, ke vi konsentos, ke la situacio estis tre malfacila, kaj ke nenion plian mi povis fari.

Nia amiko kavaliro Henriko kaj la damo haltis sur la pado kaj staris profundi?inte en sia konversacio, kiam mi subite konstatis, ke mi estas ne la sola atestanto de ilia renkonti?o. Io verda, flosanta en la aero, logis miajn okulojn, kaj dua ekrigardo montris al mi, ke ?in portas sur bastono viro movi?anta inter la terrompi?oj. Tiu estis Stepeltono kun sia papilia reto. Li estis multe pli proksima al la paro ol mi, kaj ?ajnis ke li movi?as direkte al ?i. Tiumomente kavaliro Henriko subite tiris fra?linon Stepeltono al sia flanko. Lia brako ?irka?is ?in, sed ?ajnis al mi, ke ?i stre?i?as for de li kun viza?o forturnita. Li klinis sian kapon al ?i, kaj ?i levis unu manon kvaza? proteste. La postan momenton mi vidis ilin dissalti kaj haste turni?i. Stepeltono ka?zis la interrompon. Li kuris al ili senbride kun la reto absurde pendanta post li. Li gestadis kaj preska? dancis pro eksciti?o anta? la geamantoj. La signifon de la sceno mi ne povis imagi, sed ?ajnis al mi, ke Stepeltono insultas kavaliron Henriko, kiu proponis klarigojn, kiuj i?is ?iam pli koleraj, kiam la alia rifuzis akcepti ilin. La damo staris apude en digna silento. Fine Stepeltono turni?is abrupte kaj gestis decidige al sia fratino, kiu post hezitema ekrigardo al kavaliro Henriko formar?is apud la frato. La koleraj gestoj de la naturesploristo montris, ke la damo estis inkluzivita en lia malaprobo. La kavaliro staris momente postrigardante ilin, kaj poste li retromar?is malrapide la? la direkto, de kie li venis, kun la pendanta kapo — bildo de la deprimo mem.

La signifon de ?io ?i mi ne povis imagi, sed mi profunde hontis, ke mi vidis scenon tiel intiman sen la scio de mia amiko. Mi do kuris suben la? la deklivo, kaj renkontis la kavaliron malsupre. Lia viza?o kolere ru?is kaj lia frunto estis sulki?inta, kiel tiu de homo, kiu komplete ne sciis, kion fari.

— Saluton, Vatsono! De kie vi enfalis? — li diris. — Vi ne volas diri, ?u, ke vi sekvis min malgra? ?io?

Mi ?ion klarigis al li: kiel mi trovis neeble resti for, kiel mi sekvis lin, kaj kiel mi vidis ?ion okazintan. Momente liaj okuloj flamis kontra? min, sed mia senka?eco malarmis lian koleron, kaj finfine li ekridis iom malgaje.

— Oni supozus la mezon de tiu prerio sufi?e sekura loko por privateco, — li diris, — sed, je la tondro, la tuta najbara?o ?ajne eliris por vidi mian amindumon, kaj entute tre magran amindumon! Kie vi luis sidlokon?

— Mi estis sur tiu monteto.

— Tute en la lasta vico, ?u ne? Sed ?ia frato bone proksimis en la anta?vicoj. ?u vi vidis lin elveni kontra? nin?

— Jes, mi vidis.

— ?u li iam ?ajnis al vi freneza — tiu ?ia frato?

— Mi ne povas diri, ke jes.

— Supozeble ne. Mi ?iam taksis lin sufi?e sanmensa ?is hodia?, sed vi povas kredi min, ke a? li a? mi devus esti en frenezjako. Kio misas ?e mi, ?iuokaze? Vi lo?is proksime al mi dum kelkaj semajnoj, Vatsono. Diru malka?e nun! ?u ekzistas io, kio malhelpus min esti bona edzo de la virino, kiun mi amas?

— La? mia opinio, ne.

— Li ne povas malaprobi mian situacion en la mondo, do devas esti mi mem, kiun li malakceptas. Kion li havas kontra? min? Mi neniam dolorigis viron a? virinon dum mia vivo, la? mia scio. Kaj tamen li ne permesis, ke mi tu?u la pintojn de ?iaj fingroj.

— ?u tion li diris?

— Tion, kaj amason pli. Mi diras al vi, Vatsono, ke mi konis ?in nur de ?i kelkaj semajnoj, sed ekde la komenco mi sentis certecon, ke ?i estas kreita por mi, kaj anka? ?i estis feli?a kun mi, kaj tion mi ?uras. En virinaj okuloj estas lumo, kiu parolas pli la?te ol vortoj. Sed li neniam permesas al ni duopi, kaj la unuan fojon hodia? mi havis eblecon diri al ?i kelkajn vortojn en solo. ?i ?ojis renkonti min, sed farinte tion ?i ne volis paroli pri amo, kaj ?i anka? ne permesus, ke mi parolu pri ?i, se ?i povus tion malhelpi. ?i konstante revenis al tio, ke tiu ?i loko estas dan?era, kaj ke ?i neniam estos feli?a ?is kiam mi forlasos ?in. Mi diris al ?i, ke vidinte ?in mi ne rapidemas forlasi ?in, kaj se ?i vere volas, ke mi foriru, la sola rimedo aran?i tion estas, ke ?i akompanu min. Tion dirinte mi la?vorte proponis al ?i geedzi?on, sed anta? ol ?i povis respondi elvenis tiu ?ia frato, kurante al ni kun la viza?o kvaza? de frenezulo. Li estis tute blanka pro kolero, kaj liaj helaj okuloj flamis furioze. Kion mi faris pri la damo? Kiel mi a?dacis dedi?i al ?i atenton, kiu estas abomena al ?i? ?u mi supozas, ke pro tio, ke mi estas kavaliro, mi rajtas fari kion ajn mi volas? Se li ne estus ?ia frato, mi scius pli senerare kiel respondi al li. ?iuokaze mi diris al li, ke miaj sentoj pri lia fratino estas tiaj, pri kiaj mi ne hontas, kaj mi esperas, ke ?i honorigos min edzini?ante al mi. Tio ?ajne ne plibonigis la aferon, do poste anka? mi perdis prudenton, kaj mi respondis al li iom pli arde ol mi devis, eble, tial ke ?i staris proksime. Do fini?is per lia foriro kun ?i, kiel vi vidis, kaj jen mi homo tiom perpleksa kiom iu ajn en la lando. Nur diru al mi, kion signifas ?io ?i, Vatsono, kaj mi ?uldos al vi pli ol mi iam esperos repagi.

Mi provis unu-du klarigojn, sed efektive mi mem estis tute perpleksigita. La titolo de mia amiko, lia bonhavo, lia a?o, lia karaktero, kaj lia aspekto ?iuj favoras lin, kaj mi scias nenion kontra? li, krom se temas pri tiu malbela fatalo trovi?anta en lia familio. Ke lia amindumo estis rifuzita tiel bruske sen atento al la opinio de la damo, kaj ke la damo akceptis tiun situacion senproteste, estas vere konsterne. Tamen, niajn konjektojn trankviligis vizito de Stepeltono mem tiun saman posttagmezon. Li venis proponante pardonpeton pro lia mal?entileco matena, kaj post longa privata intervidi?o kun kavaliro Henriko en ties kabineto, la rezulto de ilia interparolado estis, ke la bre?o estas tute riparita, kaj ke ni vesperman?os en Meripita Domo je la venonta vendredo kiel signo de tio.