Выбери любимый жанр

Вы читаете книгу

Пан Лес

Сыс Анатоль

Выбрать книгу по жанру

Фантастика и фэнтези

Детективы и триллеры

Проза

Любовные романы

Приключения

Детские

Поэзия и драматургия

Старинная литература

Научно-образовательная

Компьютеры и интернет

Справочная литература

Документальная литература

Религия и духовность

Юмор

Дом и семья

Деловая литература

Жанр не определен

Разное

Техника

Автомобили и ПДД

Прочее

Драматургия

Фольклор

Военное дело

Последние комментарии

оксана2018-11-27

Вообще, я больше люблю новинки литератур

К книге

Professor2018-11-27

Очень понравилась книга. Рекомендую!

К книге

Vera.Li2016-02-21

Миленько и простенько, без всяких интриг

К книге

ст.ст.2018-05-15

И что это было?

К книге

Наталья222018-11-27

Сюжет захватывающий. Все-таки читать кни

К книге

Пан Лес - Сыс Анатоль - Страница 7

Изменить размер шрифта:

*** Сівыя пчолы…

Сівыя пчолы,

сівыя птушкі,

сівыя людзі,

я заблудзіў, бадзяга, у ваш лес,

дзе дацьвітае пяціпалы бэз,

каб вашу мудрасьць, як раку, прыгубіць.

Сівыя людзі,

сівыя птушкі,

сівыя пчолы,

па вашых пожнях сьцелецца смуга,

у вашым небе выраяў туга —

там чутны голас маёй птушкі кволай.

Сівыя людзі,

сівыя пчолы,

сівыя птушкі,

прыйду да вас аднойчы назаўжды,

прыйду празь сьнег, сьпякоту і дажджы,

віном зь сьлязою прошласьць памянуўшы.

Зьмяіны Цар

Мой гаспадар Зьмяіны Цар,

ты ведаеш, як словы

над вогнішчам купальскіх чар

складаюцца ў замовы.

Мой гаспадар Зьмяіны Цар,

сьвятлом сваёй кароны

ты кажаш шлях сярод імшар

у храм дуброў зялёных.

Мой гаспадар Зьмяіны Цар,

ад хіжакоў дубровы

хаваюць дзіўны твой аўтар

без абразоў і словаў.

Мой гаспадар Зьмяіны Цар,

твайго аблічча рысы

да аўтара нясём, як дар,

і я, і сёстры рысі.

Лес

Хутка змрок абцяжарыць

пчаліныя лёгкія скрылцы,

мёдам Лес набрыняе да сутвы нямых каранёў,

але — Лес не нямы: і ў лісточку,

і ў кволенькай жылцы

мова тчэцца лясная

зь мільярдаў лясных галасоў.

Нават самы няздатны

і самы глухі з чалавецтва

зразумее яе

і забудзе, прасьветлены ёй,

пра людскую душу,

што спазнала пакуты калецтва,

калі смагу спатоліла брата Іюды душой.

Пан Лес

Лес — гэта храм.

У ім акрыяе Хам.

Лес — гэта сьвятарнае мейсца,

для душаў аблудных меса.

Меў золата, срэбра Крэз,

але калі б ён убачыў

хоць раз

наш

бурштынавы Лес

вышэй ад варагавых мачтаў, —

паблякнула б срэбра яго

і золата б паржавела,

пад ногі б каменьнем лягло

і сэнсу б суздром ня мела,

бо Лес — гэта больш чым лес.

Вам ранілі гострым сэрца,

крывавіць, баліць парэз,

і хочацца толькі сьмерці,

стрывайце, знайдзіце моц

дайсьці, дапаўзьці да Лесу,

ён з боскай крыві прарос

пакутнікам правіць месу,

ён спыніць жывіцай кроў —

такога ня змогуць людзі,

і, быццам прадвесьні гром,

у Вас немаўля прабудзіць.

Жыцьцё і тым болей сьмерць

загубяць свой сэнс цялесны —

Пан Лес не дазволіць мець

пачуцьцяў, што шкодзяць Лесу,

бо нельга паганіць храм,

бо нельга сьвятое нішчыць,

куды ж тагды прыйдзе Хам

ад хамства душу ачысьціць?

Чырвоны радок

Кожны мой золак пачынаецца з сонца

як пэргамэнты Слова пачыналіся

з чырвонай літары

а паганскія сьвяты

з ахвярнай крыві Богу Сонца

бо спачатку было Сонца

і Сонцам быў Я

і выкрэсьліў Я вам Слова

і пачалося яно з крыві Ігара

Дух

…ды слова не прагняві,

Бо слова належыць Духу,

Кіньце слова гайні —

I паляціць пацяруха.

Змоўчыць абражаны Дух,

Новае слова народзіць,

Спыніць натоўпу рух,

Каб гаварыць аб народзе.

Зноў прыляціць гайня,

Выйдзе зь яе плюгавы.

«Дух — гэта, людзі, Я!» —

Скажа, а сам з рагамі.

Людзі разявяць рот —

Як жа ж, такія словы:

«З намі — увесь народ!

Шлях — да адзінай мовы!»

Людзі закрыюць рот,

Кожны сябе спытае:

«Гэта ж і я — народ —

Лёс такі прычакаю?»

Людзі закрыюць рот,

Людзі апусьцяць вочы…

Вось табе і народ,

Думаць прывыкнуў моўчкі.

З думай такой і вы:

Выжыве Дух-заступнік,

Знойдзе для нас правы,

Зьнішчыць пасад наш кутні…

Выжыве — гэна так!

Знойдзе… I вам на тацы

Медны падасьць пятак:

«Вось вам на хлеб, засранцы!»