Выбери любимый жанр

Вы читаете книгу

Пан Лес

Сыс Анатоль

Выбрать книгу по жанру

Фантастика и фэнтези

Детективы и триллеры

Проза

Любовные романы

Приключения

Детские

Поэзия и драматургия

Старинная литература

Научно-образовательная

Компьютеры и интернет

Справочная литература

Документальная литература

Религия и духовность

Юмор

Дом и семья

Деловая литература

Жанр не определен

Разное

Техника

Автомобили и ПДД

Прочее

Драматургия

Фольклор

Военное дело

Последние комментарии

оксана2018-11-27

Вообще, я больше люблю новинки литератур

К книге

Professor2018-11-27

Очень понравилась книга. Рекомендую!

К книге

Vera.Li2016-02-21

Миленько и простенько, без всяких интриг

К книге

ст.ст.2018-05-15

И что это было?

К книге

Наталья222018-11-27

Сюжет захватывающий. Все-таки читать кни

К книге

Пан Лес - Сыс Анатоль - Страница 3

Изменить размер шрифта:

Мара пра сына

Над белай як сьнег ракою

воблакаў астравы

дайце цяжарнай спакою

быццам цяжарныя Вы

і сына яна народзіць

асьвенціць вадой з ракі

князь-рыба ў Дунаі ходзіць

каб вырас і сын такі!

*** Гэта памятае толькі маці…

Гэта памятае толькі маці,

як вясной я любіў крыгаход,

калі зайцы, нібы паяцы,

каля рэчкі зьбіралі народ.

Было сьмеху і сьлёз дзіцячых,

калі заяц ішоў пад лёд

ці па крыгах скакаў, як мячык,

не зважаючы на народ.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Гэта ведае толькі маці,

як засьцігнуў мяне крыгаход,

як і зайцам зрабіў, і паяцам

і для зьдзеку сабраў народ.

Радзіма

Я — зямля, на якой не растуць дрэвы.

Я — дрэва, на якое не садзяцца птахі.

Я — птах, якога ня сочаць нават паляўнічыя.

Я — паляўнічы, у якога вечна галодныя сабакі.

Я — сабака, якога не баяцца злодзеі.

Я — злодзей, якога ня гоняць ад вогнішча.

Я — вогнішча, якое не сьцеражэцца леяў.

Я — лея, якой не шкада вандроўнікаў.

Я — вандроўнік, якому ўсё адно, куды вядзе дарога.

Я — дарога, якая ня сьніць ройсты.

Я — ройста, на якой валацуга бязмысны.

Я — валацуга, які страціў радзіму.

Я — радзіма…

Я — радзіма?

Паляўнічы, сабака, бадзяга, злодзей…

*** Трэснуў лёд, быццам трэснула жыла…

Трэснуў лёд, быццам трэснула жыла.

Я спыніўся. Угледзеўся ў дно —

плынь падлёдная варушыла

на тапельніцы кос радно.

I глядзелі мне рыбы ў вочы,

бы русалкі, і ўспомніў я,

як кароткай купальскай ноччу

тут зайшлася душа мая.

*** Як па зорках, па расе…

Як па зорках, па расе

твой апошні шлях праляжа,

памірай, а жыта сей.

Рунь пра сейбіта раскажа.

*** Безь мяне будуць жаць…

Безь мяне будуць жаць

і губляць зь перасьпелых калосьсяў

залатыя зярняты

на Белую нашу зямлю,

птушкі іх падбяруць

як падзяку за жніўныя песьні,

хто ў крыле, а хто ў дзюбе

у гнёзды свае прынясуць.

Безь мяне прарастуць

у зямлю жаўруковыя гнёзды,

і, шануючы звычай,

іх жнеі сярпом абмінуць.

Апакаліпсіс

Плывуць

вужы

на санцапёкі,

лятуць буслы на астравы,

жыцьцё — хай зорка то ці вока —

заўсёды з прожылкам крыві

Іюды, птушкі, чалавека

зямной, таму сьвятой крыві,

зласлоўем мёртвых воч крані,

і кроў праступіць праз павекі.

Плывуць вужы да глюг чырвоных,

ляцяць буслы да хітрых ліс,

і нат за мной зь зялёнай кроны

цікуе чалавек ці рысь.

А я? —

напэўна, паляўнічы,

на бельмах — прожылкі крыві,

мае хтось дні сурочыць-зьнічыць,

і я лічу чыесьці дні.

I нават калі я заплачу,

адчай, бы сэрца, загрызу —

ня чыстую сьлязу, —

убачу

з крывавым прожылкам сьлязу.

Кола

Кожны дзень мяне пераязджае кола.

Прадбачу, але не прыкмячаю

аніколі

ягонага набліжэньня.

I толькі потым чую, як аддаляецца грукат

у той бок, куды я сьпяшаю.

Ані здагнаць яго, ані ўбачыць.

Ну і д’ябал з табою, кола!

А яно заходзіць па новаму кругу,

і зноў зьнянацку,

яшчэ глыбей уганяе мяне ў глебу дый кажа:

і д’ябал са мною, і Бог са мною…

Ух, як мне становіцца вусьцішна —

гэта ж і я іду па кругу і калісьці ж

яго замкну. I няма моцы збочыць,

і няма мужнасьці супыніцца,

ад гэтага такая злосьць на сябе разьбірае…

Не-е! На гэты раз я ўхаплю цябе за абады!

Адважна падымаю галаву, але…

Скрозь паўз дарогу папераджальныя знакі:

НЯ СУНЬ РУКІ Ў СЬПІЦЫ!

Ну, д’яблава кола!

А яно пасьпела зайсьці па новаму кругу

і яшчэ глыбей увагнала мяне ў глебу:

я і д’яблава, я і Богава…

*** Я дарэшты ў тваёй уладзе…