Выбери любимый жанр

Вы читаете книгу

Пан Лес

Сыс Анатоль

Выбрать книгу по жанру

Фантастика и фэнтези

Детективы и триллеры

Проза

Любовные романы

Приключения

Детские

Поэзия и драматургия

Старинная литература

Научно-образовательная

Компьютеры и интернет

Справочная литература

Документальная литература

Религия и духовность

Юмор

Дом и семья

Деловая литература

Жанр не определен

Разное

Техника

Автомобили и ПДД

Прочее

Драматургия

Фольклор

Военное дело

Последние комментарии

оксана2018-11-27

Вообще, я больше люблю новинки литератур

К книге

Professor2018-11-27

Очень понравилась книга. Рекомендую!

К книге

Vera.Li2016-02-21

Миленько и простенько, без всяких интриг

К книге

ст.ст.2018-05-15

И что это было?

К книге

Наталья222018-11-27

Сюжет захватывающий. Все-таки читать кни

К книге

Пан Лес - Сыс Анатоль - Страница 12

Изменить размер шрифта:

Пра што шэпчуцца мурашы

Шэпчуцца ў траве мурашы.

Ані ветру, ані грому,

і толькі расінкі бліскаюць, як маланкі,

а з параненай травы сочыцца зялёная кроў

на рудых мурашоў, на рудую глебу…

Усё зелянее і… бянтэжыцца,

і толькі цвыркочуць самазадаволеныя конікі:

ну што за дзіўны сьвет?

I калі ён паразумнее і ўрэшце зразумее,

што самая высакародная кроў — зялёная?

Але ўсё адно ў зялёнай траве

шэпчуцца рудыя мурашы

пра тое, што гэтая трава

і гэтыя агідныя зялёныя конікі

жывяцца рудой глебай.

Яблыня

На яе галінах растуць яблыкі, на карэньнях

камяні. Нават у самыя лютыя маразы, калі

ледзь-ледзь б’ецца сэрца, каб ня даць

дарэшты зьмерзьціся крыві, камяні выцягваюць

зь яе апошнія жылы. Хтосьці іншы даўно

сканаў бы, нат не счакаўшы сваёй першай

пладаноснасьці, а яна ў незямных пакутах

зноў і зноў выходзіць з забыцьця

зімовай анэстэзіі і кожнага разу чакае

сваёй вясны, быццам апошняй

радасьці-спадзяванкі.

Але балючай за ўсё зямлі, як той маці

за самае пакутнае дзіцятка.

Пацір

Знайшлі пацір, сьлязамі поўны,

ніхто ня ведае — чыймі.

Сярэбранае ў срэбным —

поўню

пакутнік нейкі расчыніў.

Ад зла, спакус, грахоў замову

гугнявіў голас за сьцяной…

Знайшлі на дне паціра слова,

з малітвы выпала яно.

КАХАЮ —

вочы прачыталі,

КАХАЮ —

вусны прашапталі,

КАХАЮ —

душы прастагналі,

КАХАЮ —

людзі закрычалі.

Каго?

Паэт сказаў: Айчыну!

Жаўнер: дзяўчыну!

Хтось: сябе!

I сталі дружна,

шчыра, шчыльна,

як на касьбе ці на сяўбе.

А ён канчаўся у зьнямозе —

ніхто яго не пакахаў,

з паціра выплюхнулі сьлёзы,

і налілі праз край віна,

і сталі дружна, шчыра, шчыльна,

як на касьбе ці на сяўбе,

паэт сказаў: п’ем за Айчыну!

I кожны выпіў — за сябе…

*** Ляцелі ў вырай ветракі…

Ахвярую Анатолю Клешчуку

Ляцелі ў вырай ветракі,

гублялі клёпку, быццам пёры,

я чуў, як тыя ветракі

ляцелі, думалі пра мора.

Я чуў, бо ўгледзець іх ня змог —

гняло мяне цямрэчай неба,

я чуў, а сам, як той мурог,

туліўся думамі да глебы:

куды мне ў вырай, мурашу,

мой дом урос па пахі ў поле,

я неба ў Бога не прашу,

я не прашу птушынай долі,

цяпер мне сумна паглядаць

на ветракі паміж аблокаў

і чуць, як крылы іх рыпяць

і дахі слуцкага барока.

Калі ж такі надыдзе дзень —

па небе сум

адросьціць крылы,

і палячу я да людзей

за моры, горы, небасхілы,

няхай сустрэнуцца тагды

мне ветракі сярод пуціны

і скажуць: «Хлопча, нікуды

вядзе дарога ад Айчыны».

Паэт

Ніхто ня мае права жыць з Паэтам,

кахаць, пакутаваць і раўнаваць яго,

ня тыя дні, калі б ён дбаў пра гэта,

ня той напой, які б ён піў нагбом.

Ніхто ня мае права мець Паэта,

рабіць яго паяцам пры двары,

таму што гэта… ды таму, што гэта —

народа і паэзіі падрыў.

Ніхто ня мае права біць Паэта,

ён нават сам ня вольны над сабой,

магчыма, ён адзіны на паўсьвета,

а вы за ім нібыта за гарой.

Паэт ня мае права быць паэтам

цнатлівае і чыстае красы,

калі ў айчыне загніваюць рэкі

і засыхаюць на вачох лясы.

Адвечным шляхам

Ахвярую А.Р.

вырасьце трава

і траву адшукае раса

вырасьцем мы

і нас адшукаюць сьлёзы

цярновыя і палыновыя

самотныя і радасныя

цёплыя і сьцюдзёныя

і празь сьлёзы мы ўбачым сьвет

белы і чорны

зямны і нябесны

шчасьлівы і пякельны

але вырасьце зноўку раса

і траву адшукае раса

і вырастуць нашы дзеці

Вужака

Мае згрызоты зьбіваюцца ў клубкі як вужакі

і я — уладар гэнага паганага кодлішча —

бы цмок па адной вышмыргваю вужак з клубка

і адпускаю да людзей а тыя не зважаючы

на бяскрыўдныя жоўтыя вушкі прымаюць

іх за гадзюк а мяне за сапраўднага цмока

і ў гэты час я сапраўды пачуваюся цмокам

такой надчалавечай істотай

бо я пад панцырам бо я страшны

і толькі самая звычайная бестурботная

раніца сонцам і сьвятлом змывае зь мяне

гадаў бруд і я бягу і шукаю людзей і тлумачу

што вужакі добрыя і разумныя істоткі

і што яны не вінаватыя ў сваім падабенстве

на гадзюк што іх можна пазнаць

па залатой кароне

а людзі разгубленыя ўглядаюцца ў мае вушы

а мне ў адчаі здаецца

што яны ўглядаюцца ў мае рогі

і тады ўсе мае душэўныя болькі

як бяздомныя чорныя галубы каля

цёплага коміна туляцца да адзінага чалавека

які любіць мяне — вужаку з залатой каронай.