Shakespeare's Sonnets in Latin - Шекспир Уильям - Страница 12

CX

Hei mihi, sed verum est, huc illuc isse locorum

Me scio, qua variae vestis et oris eram;

Irrisi mea sensa, habui carissima venum

Cuncta, cupidinibus lusus, ut ante, novis.

Pura fides oculis est a me censa malignis;

Hoc tamen affirmo, per quod ubique deûm est,

Dum fluito, pietas antiqua renascitur imo

Corde, tuamque probant cetera falsa fidem.

His posui finem; cape iam sine fine futura:

Non iterum cote hac est acuendus amor.

Eius non iterum renovo tentamina, nostras

Inter amicitias qui Iovis instar habet.

Optime post illum, tu me dignare benigne

Accipere, inque tuum condere pectus amans.

CXI

O potius pro me Fortunae corripe nomen,

Quae dea delictis praesidet una meis;

Illa mihi ad vitam tantum nonnulla pararat

Publica, par morum nascitur unde genus.

Hinc macula aspersum nomen, naturaque rebus

Victa, velut fuco tingitur usa manus.

Omnia quae volvens tu me miserare, voveque

Hoc mihi, ut incipiam pectus habere novum.

Aeger ero patiens, et aceti pocula quot sunt

Ebibero si sit tanta repressa lues.

Nil ego triste habeam, vel poenam poena priorem

Si geminet, domitum perdomitura malum.

Me miserare igitur, sat enim, carissime, firmo

Esse salutiferum si miseratus eris.

CXII

Omne mihi explesti, dum me miseraris amasque,

Sculpserat in frontem quod mala fama notae.

Laudet enim culpetve alius, quid noscere curem,

Prava coloraris tu modo, recta probes.

Es mihi tu mundus, quid rectum quidve probrosum,

Me decet a labris quaerere, care, tuis;

Vivit nemo mihi, nullique ego, ferrea sensa

Qui queat haec in fas flectere, sive nefas.

Do barathro vocum curas aliunde crepantum

Quodlibet, austero sive favente sono;

His habeo occlusos, frigens ut vipera, sensus;

Quem tuear fastum qua ratione, vide:

Consiliis tu sic nostris cognatus, amice,

Efficis ut reliquos mortua corda putem.

CXIII

En oculus, simulac te liqui, sola tuetur

Praeterita, et regimen deserit omne viae.

Parte puto caecum, nam visus sicubi iusti

Fert speciem, visu conficit inde nihil.

Tradit enim menti formae nihil ille receptae,

Sit volucris, sit flos, sitve figura viri;

E rapide oblatis aliquid mens prendere nescit,

Quaeque oculus prendit vix ea firma tenet.

Quodlibet aspiciat, perquam rude, perve decorum,

Distortum membris, egregiumve genus;

Mons, mare, lux, nox sit, cornix aut candida penna,

Ille sibi in speciem mitigat omne tuam.

Te plena, accipiunt aliud nil corda, vetatque

Vna fides aliam pectus habere fidem.

CXIV

An mihi plena ob te regali pectora fastu

Blanditias sitiunt, regibus acre malum?

Anne oculum dicam de visis vera referre,

Per magicen illi quam tuus addat amor;

Vnde reformari monstra indigestaque rerum

Aetheria specie, consimilique tuae?

Sic oculo promptum e pravis formosa creare

Omnia, sub radios eius ut omne cadit.

O reor est illud, visus blandissima fingit,

Blandaque regum instar mens animosa vorat;

Deinde, quod est oculo mentis bene nota voluptas,

Protinus ad mentis miscuit ille sitim.

Falsaque si miscet, minor eius culpa, quod ipse

Est avidus falsi, libat et omne prior.

CXV

O penitus falsos mihi versus, posse negantes

Hoc fieri ut noster carior esset amor!

Nondum habui notum quare plenissima pridem

Postmodo lucidior flamma futura foret.

Et metui tempus, tot casibus inter amantes

Repere, tot regum vertere iussa solet;

Os pulchrum violare, acres obtundere sensus,

Deprimere ad rerum fortia corda vices.

Temporis has metuens iras cur deinde vererer

Scribere non possis carior esse mihi?

Certus in ambiguis rerum, praesentia laude

Dignor ego, incertus cetera quidne vehant.

Sed quod amor puer est errabat versus, adultum

Id memorans crescit quod mihi quoque die.

CXVI

Noluerim verum cordis cum corde fideli

Coniugia externas impediisse moras;

Non mutatur amor si quid mutabile rerum

Invenit, ad fluxam fluxus et ipse fidem.

O amor est constans, amor est immotus ut iras

Despiciens ponti non tremefacta Pharos;

Est homini, quod stella incertis alta carinis,

Vis superans captum, suspicienda tamen.

Nil patitur per tempus amor, iuvenilia labra

Dum metit ac roseas falx ea curva genas.

Mensium et horarum brevitates negligit ille,

Dum pereant fato cuncta, fidelis amor,

Quae fuerint unquam si falsa, in meque probata,

Non ego sum vates, nullus amavit homo.

CXVII

Tu mihi des culpae tratatum parcius omne

Gratia cum meritis esset habenda tuis;

In numeris siluisse tui vel nomen amoris,

Cui nova me iungunt vincula quoque die;

Auribus ignotis indultum, horaeque volanti

Iura tua, et magno iura redempta, dari;

Pandere me dicas vel ad omnes carbasa ventos,

Siqua tuo e visu longius aura ferat;

Nequitiam, peccata, severis scribe tabellis

Omnia et ex iusta conice plura fide;

Omne supercilium coge in me frontis, amice,

At subitum teli dirigat ira nihil.

Actis testor eis illud me noscere velle,

An tuus et constans et pius esset amor.

CXVIII

Vt, gula si nobis est irritanda, palatum

Praestat amaritie sollicitare cibi;

Pellimus ut tectos purgando pectora morbos,

Effugiumque mali est anticipasse malum;

Sic tua dulcedo, nequeo sat cuius habere,

Me tamen ad victus asperiora movet.

Deliciis impletus eundum ad tristia duxi

Tempore, cum nondum talibus esset opus.

Sic in amore sagax illud, ventura pericla

Praecipere, in praesens sensimus ire nefas.

Ipsa salus cupiit commissa medentibus esse,

Aegra bonis, optans esse refecta malo.

Hinc didici, verumque habeo; quem morbus amandi

Te capit, huic omnis sumpta medela nocet.

CXIX

Philtra ego virgineis, o, quae stillantia ocellis

Sirenum saturis improbitate bibi!

Quas spes quosve metus inter miserabilis egi,

Victus, io, victor qua mihi visus eram!

Quam misere erravit fatuum mihi pectus, ibique

Se penitus felix, ut nihil ante, ratum;

Interdum mihi paene suis ex orbibus acta

Lumina, dum pectus distrahit ille furor.

O sed in adversis bona sunt, usuque docemur

Optima ab oppositis esse probata malis.

Nobilior surgit, maior, robustior ille

Rursum e relliquiis aedificatus amor.

Commonitus redeo sic ad meliora, lucratus

Per mala pro sumptu faenora terna meo.