Naskiĝo de la Rustimuna Ŝtalrato - Harrison Harry - Страница 13

Ne estis sufiĉe da vestoĉambroj por la muzikista amaso; ili svarmis ĉie eligante vakajn bruojn. Neniu rimarkis mian forgliton; mi drivis supren laŭ malĉefa ŝtuparo kaj eniris balailan ĉambreton. La servistaro jam de longe foriris, do nenio ĝenos min, krom la muziko. Tamen mi ŝlosis la pordon de ene. Aŭdante la sonojn de agordigo de la instrumentoj, mi elprenis mian ekzempleron de la partituro de Kolizio.

Ĝi komenciĝis sufiĉe trankvile; la galaksioj devis ja surscenejiĝi antaŭ ol povi kolizii. Mi sekvis la partituron perfingre ĝis ruĝa marko, antaŭe metita de mi tien. Nete faldita, la partituro eniris mian poŝon, dum mi zorge malŝlosis la pordon kaj rigardis eksteren. Malplena koridoro, kiel devis esti. Firmapaŝe mi trairis la koridoron, kies planko jam ekpulsis pro la minacanta galaksia detruo.

Anonco sur la pordo avertis: PRIVATA — NE ENIRU. Mi prenis la nigran maskon el unu poŝo, forprenis la ĉapelon kaj surmetis la maskon, elprenis la ŝlosilon el alia poŝo. Ne volante malŝpari tempon kun dirkoj, mi jam antaŭe faris la ŝlosilon, kiam mi esploris la lokon. Mi kantetis akompanante la muzikon, se tio eblis, kun la ŝlosilo en la seruro. Ĉe la ĝusta detrua sonfrapo mi malfermis la pordon kaj paŝis en la oficejon.

Kompreneble neniu min aŭdis, sed miaj movoj altiris la okulojn de la pli aĝa viro. Li turniĝis kaj ekgapis, kaj la skribilo, kiun li estis uzinta, falis el liaj lamaj fingroj. Liaj manoj etendiĝis alplafone, kiam mi eltiris la imponan kaj falsan pistolon el mia ena poŝo. La alia, pli juna viro ne estis timigita, kaj li impetis al atako. Kaj pluimpetis senkonscie al la planko, faligante kaj rompante seĝon dumvoje.

Ĉio ĉi faris nenian bruon. Pli precize, ĝi faris multe da bruo, kiu neniel povis aŭdiĝi super la muziko, nun kresĉendanta, ĝis ĝi fine tute subigus juĝtagan diskrevegon. Mi rapidis, ĉar la vere laŭtaj partoj alproksimiĝis.

Mi eltiris du parojn de mankatenoj el mantelopoŝo, ŝlosis la maleolon de la maljunulo al lia skribotablo, kaj subentiris liajn brakojn, antaŭ ol ili laciĝis. Poste mi same fiksis la dormantan sonĝulon. Jam preskaŭ estis tempo. Mi eltiris la plastan eksplodaĵon el alia poŝo — jes, estis multegaj poŝoj en ĉi tiu vesto, kaj ne hazarde — kaj fiksis ĝin al la fronto de la kirasŝranko. Ĝuste sur la temposeruron. Ili devis senti sin tre sekuraj pro siaj zorgaj aranĝoj. La tutaj abundaj enspezoj de la nokto estis enŝrankigitaj antaŭ armitaj gardistoj. Sekure ŝlositaj ĝismatene, kiam aliaj armitaj gardistoj ĉeestus la malfermon. Mi puŝis la radifuzeon en la eksplodaĵon, kaj retroiris tra la ĉambro, ĝis mi estis kun la aliaj ekster la atingeblo de la eksplodo.

Ĉiu nefiksita aĵo en la ĉambro saltis akompanante la muzikon nun, dum polvo pluvis de la plafono. Ankoraŭ ne estis tempo. Mi profitis la okazon por ŝiri la telefonojn de iliaj ingoj. Neniu telefonus ĝis post la koncerto, ĉiuokaze.

Jen, preskaŭ tie. Mi vidis la partituron en mia menso, kaj je la momento, kiam la galaksioj fine karambolas, mi premis la radioregilon.

La fronto de la kirasŝranko eksplodis en silenta movo. Min sensentigis la muzika katastrofo, ne la eksplodo, eĉ estante tiom fora en la oficejo. Mi volus scii, kiom el la aŭdantaro surdiĝis nome de arto. Mia scivolo ne malhelpis min ŝoveli ĉiujn spesojn el la kirasŝranko en la instrumentujon. Pleniginte ĝin, mi ĉapelsalutis miajn kaptitojn, unu mirigitan, la alian senkonscian, kaj eliris. La nigra masko reiris en sian poŝon, kaj mi forlasis la teatron tra negardita flankelirejo.

Dum la vigla mallonga piediro ĝis la enirejo al subtera vojo, mi estis nur unu plia figuro hastanta sub la pluvo. Ŝtupe malsupren, laŭ la subtera vojo por sekvi la turniĝon al la stacio. Ĉiuj lokaj vagonaroj jam foriris; la vojo estis dezerta. Mi eniris telefonbudon kaj faris neobservitan ŝanĝon de identeco en precize dudek du sekundoj, ĝuste kiel ekzercite. La nigra kovro de la instrumentujo fortiriĝis, rivelante la blankan kovron de la ena ujo. Ankaŭ la ŝvela kloŝoformo malaperis. Tio estis formita de maldika plasto, kiu kolapsis kaj eniris poŝon kun la nigra kovro. La ĉapelo renversiĝis kaj iĝis blanka, kaj la nigraj lipharoj kaj barbo malaperis en sian antaŭdifinitan poŝon, tiel ke mi povis demeti la mantelon kaj renversi ĝin, por ke (jes ja!) ankaŭ ĝi iĝu blanka. Tiel vestite mi paŝis en la stacion kaj eksteren kune kun la alvenintaj pasaĝeroj, al la taksiejo. Post mallonga tempo taksio venis, kaj ĝia pordo malfermiĝis. Mi eniris kaj ŝate ridetis al la brila kranio de la robota ŝoforo.

— Mia boŭnuloŭ, koŭnduku min al la hoŭteloŭ Arboŭlast, — mi diris per mia plej bona imito de la turingia akcento, ĉar la ĵus alveninta vagonaro estis de Turingio.

— Mesaĝo ne komprenita, — la aĵo tonumis.

— Ho-te-lo Ar-bo-last, metala idioŭtoŭ! — mi kriis. — Ar-boŭ-last!

— Komprenite, — ĝi diris, kaj la taksio ekmoviĝis.

Perfekte. Ĉiu konversacio estis tenata en molekula registrilo dum monato en ĉi tiuj taksioj. Se mi iam estus kontrolata, la registrilo rivelus ĉi tiun konversacion. Kaj mia hotelrezervado estis farita de terminalo en Turingio. Eble mi estis tro singardema, sed mia devizo estis, ke tio ne estas ebla. Esti tro singardema, mi celas.

La hotelo estis multekosta, kaj bonguste dekoraciita per falsaj arbolastoj en ĉiu koridoro kaj ĉambro. Oni kompleze kondukis min al la mia, kie la arbolasto funkciis kiel lampo. La robota servisto lakeece forglitis kun kvinspesa monero en sia trinkmonofendeto.

Mi metis la sakon en la dormoĉambron, demetis la malsekan mantelon, prenis bieron el la fridujo, kaj… tiam eksonis frapo ĉe la pordo.

Tiom frue! Se tio estis La Kuriero, li estis bona spuristo, ĉar mi ne konsciis pri iu sekvanta min. Sed kiu alia? Mi hezitis, sed estis nur unu maniero ekscii. Kun rideto sur la vizaĝo, por la okazo, ke estas La Kuriero, mi malfermis la pordon. La rideto malaperis tuj.

— Vi estas arestita, — diris la civilvestita detektivo, montrante sian insignon. Lia akompananto celis al mi per granda pistolo, certigante, ke mi komprenu. 

Ĉapitro 9

— Kio… kio… — mi diris, aŭ ion tre similan. Mia rapida sprito ne multe imponis la policiston. — Surmetu vian mantelon. Vi venas kun ni. Preskaŭ sveninte mi ŝanceliĝis tra la ĉambro kaj faris, kion li ordonis. Mi devus lasi la mantelon ĉi tie. Mi sciis tion, sed ne havis la volon rezisti. Traserĉante ĝin ili trovos la maskon kaj la ŝlosilon, kaj ĉion ceteran, kio malkaŝos min. Kaj kio okazos pri la mono? Ili ne menciis la sakon. Tuj kiam mia brako estis en la maniko, la policano metis mankatenon ĉirkaŭ mian manon kaj klikfermis la alian finon ĉirkaŭ sian. Mi iros nenien sen ili. Malmulton mi povis fari, aŭ eĉ nenion, konsiderante la pafilsvinganton tri paŝojn malantaŭ ni. Ni iris tra la pordo kaj laŭ la koridoro, al la lifto, kaj suben al la enirhalo. La policano estis almenaŭ sufiĉe afabla por stari proksime al mi, tiel ke la mankatenoj ne altiris atenton. Granda nigra minaca teraŭto estis parkita meze de la zono, kie oni ne rajtas parki. La ŝoforo eĉ ne rigardis al ni. Tamen li ekveturis, tuj post kiam ni enaŭtiĝis kaj la pordo fermiĝis. Mi ne sciis kion diri — kaj ankaŭ miaj kunuloj ne estis parolemaj. Silente ni veturis laŭ pluvaj stratoj, je mia surprizo preter la ĉefa policejo, kaj haltis antaŭ la Federacia Domo de Paradizeto. La Planeduloj! Mi perdis la kuraĝon. Mi pravis supozante, ke la loka polico ne kapablas solvi la enigmon kaj kapti min. Sed mi ne pensis pri la tutplanedaj instancoj. Rekonsiderante nun — kio ne estis tre kontentiga — mi ekvidis mian eraron. Post multjara foresto La Kuriero denove aperas. Kial? Kaj kion signifas la ŝakaĵoj? Donu ilin al la deĉifristoj. Ha, iom da fanfaronado, kaj la dato de la venonta krimo. Tenu la aferon ĉe la Planeduloj kaj for de la loka kaj malkapabla polico. Observu la monon per la plej modernaj elektronikaj metodoj. Sekvu la krimulon por kontroli, ĉu estas kunagantoj. Poste ekagu. Mia deprimo estis tiom granda, ke mi apenaŭ sukcesis iri. Mi ŝanceliĝis, kiam nia malgranda procesio haltis antaŭ peza pordo kun la surskribo FEDERACIA FAKO DE ESPLORO, kaj sube DIREKTORO FLINO per malpli grandaj oraj literoj. Miaj arestintoj frapis ĝentile, kaj la seruro zumis kaj malfermiĝis. Ni eniris. — Jen li, sinjoro. — Bone. Ligu lin al la seĝo. Mi transprenas ekde nun. La parolinto peze sidis malantaŭ peza skribotablo. Granda viro kun glata nigra hararo, li ŝajnis eĉ pli granda pro la ega kvanto da graso, kiun li portis kun si. Lia mentono, aŭ mentonoj, pendis super la ŝvelanta brusto. La grando de lia ventro malproksimigis lin de la skribotablo, sur kiu la fingroj de liaj krucigitaj manoj restis kiel aro da plenŝtopitaj kolbasoj. Li respondis al mia nervoza rigardo per rigardo fiksa kaj ŝtala. Mi ne protestis, kiam oni gvidis min al la seĝo, kaj mi falis sur ĝin, sentis, kiel oni ligis la mankatenojn al ĝi, kaj aŭdis foriĝantajn paŝojn kaj la batfermon de la pordo. — Vi estas en ege embarasa situacio, — li komencis. — Mi ne scias, kion vi celas, — mi diris, sed mia voĉo pepis kaj tremis tiom, ke mi verŝajne ne impresis tre senkulpe. — Vi scias tre bone, kion mi celas. Dum la pasinta nokto vi ŝtelis monon donacitan de muzikamantoj tutsurdaj. Sed tio estas la malplej grava el viaj stultaĵoj, juna viro. Pro via aĝo mi scias, ke vi ankaŭ alproprigis la bonan nomon de iu alia. De La Kuriero. Vi pretendas esti io, kio vi ne estas. Jen, kaptu. Alproprigis bonan nomon? Pri kio li parolis? Reflekse mi kaptis la ŝlosilojn, kaj fiksrigardis ilin. Poste mi eĉ pli fiksrigardis lin, dum mi tremante malfermis la mankatenojn. — Vi ne estas… — mi gargaris. — La aresto, ĉi tiu oficejo, la polico… Vi estas… Trankvile li atendis miajn sekvontajn vortojn, kun plenfeliĉa rideto. — Vi estas… La Kuriero! — Precize. El via apenaŭ ĉifrita mesaĝo mi komprenis, ke vi volas renkonti min. Kial? Mi ekstaris, kaj ega pafilo aperis en lia mano, celanta inter miajn okulojn. Mi refalis sur la seĝon. La rideto estis malaperinta, same kiel ĉia varmo en lia voĉo. — Mi malŝatas esti imitata, kaj mi ne ŝatas ludaĉojn. Mi malĝojas. Nun vi havas tri minutojn por klarigi la aferon al mi, antaŭ ol mi mortigos vin kaj iros al via hotelo por preni la monon, kiun vi ŝtelis pasintnokte. Unue vi diros al mi la lokon, kie troviĝas la cetero de la mono ŝtelita je mia nomo. Parolu! Mi parolis — aŭ, pli precize, provis ekparoli, sed sukcesis eligi nur senhelpan stertoron. Tiu sono havis raciigan efikon. Eble li mortigus min, sed li ne reduktus min al senhelpa ĵeleo antaŭe. Mi tusis por purigi mian gorĝon, kaj ekparolis: — Mi ne supozas, ke tiom urĝas al vi mortigi min, kaj mi ne kredas je via limigo al tri minutoj. Se vi ĉesos turmenti min, mi penos zorge klarigi al vi miajn motivojn. Ĉu bone? Paroli tiel estis antaŭkalkulita risko — sed La Kuriero estis ludisto, tion mi jam sciis. Lia mieno ne ŝanĝiĝis, sed li kapjesetis kvazaŭ agnoskante peonmovon — sciante, ke li ankoraŭ havis mian reĝon en ŝako. — Dankon. Mi neniam supozis, ke vi estas kruela viro. Fakte, kiam mi eksciis pri via ekzisto, mi prenis vin kiel modelon por mia kariero. Kion vi faris, kion vi atingis, tio estas senkompara en la historio de tiu ĉi mondo. Se mi ofendis vin per monŝtelo je via nomo, mi pardonpetas. Mi tuj transdonos la tutan monon al vi. Sed pripensu: mi povis fari nenion alian. Mi ne povis trovi vin, do mi devis aranĝi, ke vi trovu min. Kaj tiel okazis. Mi kalkulis je via scivolemo — se ne je via indulgo — ke vi ne malkaŝos mian identecon al la polico antaŭ ol renkonti min. Plia kapjeso permesis al mi plian peonmovon. La neŝanceliĝanta tubo de lia pafilo indikis, ke mi ankoraŭ estis en ŝako. — Vi estas la sola vivanta homo, kiu konas mian identecon, — li diris. — Nun vi diros al mi, kial mi ne mortigu vin. Kial vi volis renkonti min? — Mi diris al vi: pro admiro. Mi decidis pri krimvivo kiel la sola kariero taŭga por iu kun miaj kapabloj. Sed mi estas meminstruita kaj vundebla. Mi volas fariĝi via lernanto, studi ĉe viaj piedoj. Mi deziras aliĝi al la akademio pri supera krimo, en la sovaĝeco de la vivo, kun vi ĉe unu fino de la trabo kaj mi ĉe la alia. Por tiu privilegio mi pagos kion ajn vi postulos, kvankam mi bezonos iom da tempo por akiri pli da mono, ĉar mi transdonos la profiton de miaj lastaj du operacioj al vi. Jen kio mi estas. Mi volas fariĝi kia vi estas kaj pretas multe labori por tio. La moliĝanta rigardo kaj la fingroj penseme levitaj al la mentono montris, ke momente mi estis ekster ŝako. Sed mi ne jam gajnis la ludon, kaj mi ne deziris tion. Mi celis sendecidon. — Kial mi kredu ion de tio? — li fine demandis. — Kial vi pridubu ĝin? Kian alian motivon mi povus havi? — Ne viaj motivoj ĝenas min. Mi pripensas la eblajn motivojn de iu alia, de iu kun polica respondeco, kiu uzas vin kiel peonon por trovi min. La homo, kiu arestos La Kurieron, progresos al la pinto de sia elektita profesio. Mi kapjesis konsente, dum mi fervore pensis. Poste mi ridetis kaj trankviliĝis. — Tre vere — kaj tio devis esti la unua afero, kiun vi pripensis. Via oficejo en ĉi tiu konstruaĵo signifas, ke aŭ vi estas altranga policano, sufiĉe altranga por povi eltrovi, ĉu ekzistas tia plano. Aŭ — kaj tio pruvus vian genion eĉ pli bone — vi havas eblojn eniĝi en la policon je ĉiu nivelo, trompi ilin kaj uzi ilin por aresti min. Mi gratulas vin, sinjoro! Mi sciis, ke vi estas krimgeniulo, sed tio estas preskaŭ mirakla! Li kapjesis malrapide, akceptante la laŭdon. Ĉu la buŝo de lia pafilo iomete malleviĝis? Ĉu sendecido estis jam videbla? Mi rapide daŭrigis. — Mia nomo estas James Bolivar diGriz. Mi naskiĝis antaŭ iom pli ol dek sep jaroj en precize tiu ĉi urbo en la naskejo “Panjo Makri” por senlaboraj erinapropaŝtistoj. La terminalo antaŭ vi certe ebligas vin aliri oficialajn dosierojn je ĉiu nivelo. Rigardu mian, kaj kontrolu, ĉu mi diras la veron. Mi apogis min al la dorso de la seĝo, dum li tajpis ordonojn per la klavaro. Mi faris nenion por deflankigi lin aŭ altiri lian atenton, dum li legis. Mi ankoraŭ estis nervoza, sed penis montri trankvilan eksteron. Kiam li finis, li apogis sin malantaŭen kaj trankvile rigardis min. Mi ne vidis lin movi la manojn, sed la pafilo malaperis. Sendecido! Tamen la pecoj restis sur la tabulo, kaj nova ludo komenciĝis. — Mi kredas vin, Jim, kaj dankas vin pro la afablaj vortoj. Sed mi laboras sola kaj ne deziras lernantojn. Mi estis preta mortigi vin por gardi la sekreton de mia identeco. Nun mi ne plu opinias, ke tio necesas. Mi akceptas vian promeson, ke vi ne plu serĉos min, aŭ uzos mian identecon por pliaj krimoj. — Mi tuj konsentas pri viaj petoj. Mi fariĝis La Kuriero nur por atentigi vin. Sed mi petas vin rekonsideri mian aliĝpeton al via akademio pri supera krimo! — Tia organizo ne ekzistas, — li diris, ekstarante. — Aliĝoj ne eblas. — Do lasu min revortumi mian peton, — mi diris rapide, sciante, ke mi ne havis multan tempon. — Permesu al mi esprimi min persone, kaj ne ofendiĝu pri tio. Mi estas juna, malpli ol dudekjara, dum vi estas sur ĉi tiu planedo jam pli ol okdek jarojn. Mi laboras en mia elektita profesio nur de kelkaj jaroj. Kaj en tiu mallonga tempo mi trovis min tute sola. Kion mi faras, tion mi faras sola kaj nur por mi mem. Ne estas kamaradeco inter krimuloj, ĉar ĉiuj krimuloj, kiujn mi renkontis, estas malkapablaj. Tial mi devas agi sola. Se mi estas soleca, kiom soleca devas esti vi? Li staris senmove, kun unu mano sur la skribotablo, fiksrigardis la nudan muron kvazaŭ tra fenestro, rigardis ion, kion mi ne povis vidi. Poste li suspiris kaj refalis sur la seĝon, kvazaŭ tiu sono forprenus la forton, kiu tenis lin stare. — Vi pravas, mia knabo, vi tute pravas. Mi ne volas diskuti la aferon, sed via piko trafas. Tamen ĉio restos, kiel ĝi estas. Mi estas tro maljuna por ŝanĝi mian vivon. Mi adiaŭas vin, kaj dankas vin pro interesa semajno. Ĝi estis iom kiel antaŭ longe. — Bonvolu rekonsideri! — Mi ne povas. — Donu al mi vian adreson; mi devas sendi al vi la monon. — Retenu ĝin; vi perlaboris ĝin. Tamen estonte perlaboru ĝin je alia nomo. Lasu La Kurieron ĝui sian emeritecon. Mi aldonos nur iom da konsilo. Rekonsideru vian karierplanon. Uzu viajn grandajn kapablojn en maniero socie pli akceptebla. Tiel vi evitos la solecegon, kiun vi jam rimarkis. — Neniam! — mi kriis laŭte. — Neniam. Mi preferus velki en malliberejo dum la resto de mia vivo ol akcepti rolon en la socio, kiun mi tiom fervore malakceptas. — Vi povas ŝanĝi vian opinion. — Tio ne estas ebla, — mi diris al la malplena ĉambro. La pordo estis fermiĝinta malantaŭ li.