La Mirinda Sorcisto de Oz - Baum Lyman Frank - Страница 6

“Tio multe komfortigas, ”li diris. “Mi tenadis tiun hakilon en la aero ekde kiam mi rustigis, kaj kontentigas min formeti gin ?n ?ne. Nun, se vi bonvolos olei la artikojn de miaj kruroj, mi denove estos normala. ” Do ili oleis liajn krurojn gis li povis libere movi ilin; kaj li multfoje dankis ilin pro sia liberigo, car li sajnis tre gentila, kaj tre dankema.

“Mi eble starus tie por ciam se vi ne estus alveninta, ”li diris; “do certe vi savis mian vivon. Kial vi hazarde venis ci tien? ”

“Ni estas survoje al la Smeralda Urbo, por renkonti la Grandan Ozon, ”si respondis, “kaj ni haltis ce via dometo por tie tradormi la nokton. ”

“Kial vi volas renkonti Ozon? ”li demandis.

“Mi volas ke li resendu min al Kansas, kaj la Birdotimigilo volas ke li metu iom da cerbo en lian kapon, ”si respondis. La Stana Lignohakisto sajnis profunde pensadi dum momento. Post tio li diris:

“Cu vi supozas ke Oz povus doni al mi koron? ”

“Nu, mi supozas ke jes, ”Doroteo respondis. “Estus egale facile kiel doni al la Birdotimigilo cerbon. ”

“Vere, ”la Stana Lignokahisto respondis, “Do, se vi permesos ke mi akompanu vin, ankau mi iros al la Smeralda Urbo por peti ke Oz helpu min. ”

“Kunvenu, ”diris la Birdotimigilo elkore, kaj Doroteo ankau diris ke si volonte akceptos lin kiel akompananton. Do la Stana Lignohakisto sursultrigis sian hakilon kaj ciuj marsis tra la arbaro gis ili atingis la vojon pavimitan per ?avaj brikoj. La Stana Lignohakisto jam petis ke Doroteo metu la oleujon en sian korbon. “Car, ”li diris, “se pluvos sur min kaj mi denove rustos, mi bezonegos la oleujon. ” Estis bonsorte ke la nova kamarado farigis parto de la grupo, car baldau post la rekomenco de marsado ili atingis lokon kie la arboj kaj brancoj tiom densis super la vojo ke ili ne povis tramarsi. Sed la Stana Lignohakisto eklaboris per sia hakilo kaj hakis tiom bone ke baldau li faris trairejon por la tuta grupo. Doroteo pensadis tiom profunde dum ili marsis ke si ne rimarkis kiam la Birdotimigilo stumblis en truon kaj ruligis al la ?anko de la vojo. Efektive li devis voki sin por ke si helpu lin restarigi.

“Kial vi ne cirkaumarsis la truon? ”demandis la Stana Lignohakisto.

“Mi ne scias tion fari, ”respondis la Birdotimigilo gaje. “Mia kapo plenigis per pajlo, komprenu, kaj tial mi iras al Oz por peti de li cerbon. ”

“Mi komprenas, ”diris la Stana Lignohakisto. “Sed, malgraue, cerbo ne estas la plej bona afero en la mondo. ”

“Cu vi havas cerbon? ”demandis la Birdotimigilo.

“Ne, mia kapo estas tute malplena, ”respondis la Hakisto. “Sed iam mi havis cerbon, kaj ankau koron; do, provinte ambau, mi multe preferus havi koron. ”

“Kial? ”demandis la Birdotimigilo.

“Mi rakontos al vi mian historion, kaj tiel vi scios. ” Do, dum ili marsadis tra la arbaro, la Stana Lignohakisto rakontis tion:

“Mi naskigis ?lo de hakisto kiu hakadis la arbojn en la arbaro kaj vendis la lignon por gajni sian vivmonon. Kiam mi plenkreskis ankau mi farigis lignohakisto, kaj post la morto de mia patro mi prizorgis mian maljunan patrinon dum sia cetera vivo. Post tio mi decidis ke anstatau logi sola mi edzigos, por ke min ne plenigu sento de soleco.

“Unu Mangtula knabino estis tiom bela ke mi baldau plenkore amis sin. Si, sia ?anke, promesis edzinigi kun mi tuj kiam mi gajnos su ?can monon por konstrui pli bonan domon por si; do mi eklaboradis pli forvore ol ciam. Sed la knabino logis kun maljunulino kiu ne volis ke si edzinigu kun iu ajn, car si estis tiom mallaborema ke si knabino restu kun si kaj kuiradu kaj mastrumadu. Do la maljunulino iris al la Fia Sorcistino de la Oriento, kaj promesis al si du safojn kaj bovinon se si malebligos la geedzigon. bovinon se si malebligos la geedzigon. Sekve la Fia Sorcistino sorcis mian hakilon, kaj unu tagon dum mi hakadis laueble plej forte, car mi fervoris akiri la novan domon kaj mian edzinon kiel eble plej baldau, la hakilo ekglitis kaj detrancis mian maldekstran kruron.

“Unuavide tio sajnis granda misfortuno, car mi sciis ke unukrurulo ne multe sukcesus kiel lignohakisto. Do mi iris al stanisto kaj mendis de li novan kruron el stano. La kruro funkciis tre bone, kiam mi kutimigis al gi; sed mia ago kolerigis la Fian Sorcistinon de la Oriento, car si promesis al la maljunulino ke mi ne edzigos kun la bela Mangtula knabino. Kiam mi rekomencis hakadi, mia hakilo ekglitis kaj detrancis mian dekstran kruron. Denove mi iris al la stanisto, kaj li denove faris por mi kruron el stano. Post tio la sorcita hakilo detrancis miajn brakojn, unu post la alia; sed, ne malkuragigite, mi anstatauigis ilin per stanaj. Post tio la Fia Sorcistino glitigis mian hakilon tiel ke gi detrancis mian kapon, kaj unue mi kredis ke tiel mi vere ?nigis. Sed hazarde la stanisto venis, kaj li faris por mi novan kapon el stano.

“Mi kredis ke mi ?ne venkis la Fian Sorcistinon tiam, kaj mi laboris ec pli fervore; sed mi ne sciis kiom kruela estas mia malamikino. Si elpensis novan metodon mortigi mian amon al la Mangtula knabino, kaj denove si glitigis mian hakilon, tiel ke gi hakis rekte tra mian korpon, duonigante min. Denove la stanisto venis por helpi kaj faris por mi korpon el stano, kaj ?ksis al gi miajn stanajn brakojn kaj krurojn kaj kapon, per artikoj, tiel ke mi povis movigadi sambone kiel en la komenco. Sed, ve! Mi nun ne havis koron, do mi perdis mian tutan amon al la Mangtula knabino, kaj ne gravis al mi cu au ne mi edzigos kun si. Mi supozas ke si plu logas kun la maljunulino, atendante ke mi venos preni sin.

“Mia korpo tiom brilis en la sunlumo ke mi multe ?eris pro gi, kaj nun ne gravis cu mia hakilo glitos, car gi ne povas tranci min. Ekzistis nur unu dangero —ke miaj artikoj rustos; sed mi gardis oleujon en mia dometo kaj zorgis olei min kiam ajn mi bezonis. Tamen unu tagon mi forgesis fari tion, kaj, estante en pluvego, antau ol mi konceptis la dangeron miaj artikoj jam rustis, kaj mi restis staranta en la arbaro gis vi venis por helpi min. La sperto estis terura, sed dum la jaro kiam mi staris tie mi havis su ?can tempon por kompreni ke mia plej granda perdo estis la perdigo de mia koro. Dum mi amis mi estis la plej felica persono sur la tero; sed neniu povas ami sen koro, do mi

?rme intencas iri al Oz por peti de li koron. Se li donos al mi, mi reiros al la Mangtula knabino kaj edzigos kun si. ” Kaj Doroteon kaj la Birdotimigilon multe interesis la rakonto de la Stana Lignohakisto, kaj nun ili komprenis kial li tiom fervoras akiri novan koron.

“Tamen, ”diris la Birdotimigilo, “mi petos cerbon, ne koron; car malsagulo ne scius kion fari per koro se li havus gin. ”

“Mi prenos koron, ”respondis la Stana Lignohakisto, “car cerbo ne felicigas, kaj felico estas la plej grava afero en la mondo. ” Doroteo nenion diris, car si ne povis decidi kiu el siaj du amikoj pravas, kaj si decidis ke se si nur sukcesos reiri al Kansas kaj Onklino Em, ne multe gravos cu la Stana Lignohakisto havas cerbon kaj la Birdotimigilo koron, au cu ciu el ili akiris sian dezirajon. Kio plej genis sin estis ke la pano estis preskau plene mangita, kaj nova mango por si kaj Toto malplenigos la korbon. Estis vere ke nek la Stana Lignohakisto nek la Birdotimigilo kapablis mangi, sed si ne konsistis el stano au pajlo, kaj ne povis vivi sen mango.