La Mirinda Sorcisto de Oz - Baum Lyman Frank - Страница 25

“Bonvenon, Rego de Bestoj! Vi venis bontempe por batali kontrau nian malamikon kaj revenigi pacon al ciuj bestoj de la arbaro. ”

“Kio genas vin? ”demandis la Leono trankvile.

“Nin ciujn minacas, ”respondis la tigro, “feroca malamiko kiu lastatempe venis en ci tiun arbaron. Gi estas giganta monstro, kvazau granda araneo, kun korpo tiel granda kiel de elefanto kaj kruroj longaj kiel de arbotrunko. Gi havas ok tiajn longajn krurojn, kaj dum la monstro rampas tra la arbaro li kaptas beston per kruro kaj tiras gin al sia buso, kie li mangas gin samkiel araneo mangas muson. Neniu el ni estas sekura dum tiu feroca besto vivas, kaj ni okazigis kunvenon por decidi kiel prizorgi nin kiam vi venis inter nin. ” La Leono pensis dummomente.

“Cu logas aliaj leonoj en ci tiu arbaro? ”li demandis.

“Ne; ja ekzistis kelkaj, sed la monstro mangis ilin ciujn. Kaj, krome, estis neniu inter ili ec iomete tiom granda kaj brava kiel vi. ”

“Se mi senvivigos vian malamikon cu vi klinos vin antau mi kaj obeos min kiel la Regon de la Arbaro? ” demandis la Leono.

“Volonte ni faros tion, ”respondis la tigro, kaj ciuj aliaj bestoj tie mugegis per forta voco: “Nepre jes! ”

“Kie estas tiu granda araneo via nun? ”demandis la Leono.

“Tie for, inter la kverkarboj, ”diris la tigro, indikante per sia antaupiedo.

“Bone prizorgu ci tiujn amikojn miajn, ”diris la Leono, “kaj mi tuj iros kontraubatali la monstron. ” Li diris

“Gis revido”al siaj kamaradoj kaj kaj formarsis ?ere por kontraubatali la malamikon. La granda araneo dormis kiam la Leono trovis gin, kaj gi aspektis tiom malbela ke gia malamiko suprenturnis sian nazon nauzite. Giaj kruroj ja estis longegaj kiel diris la tigro, kaj gia korpo kovrita de densa nigra hararo. Gi havis grandan buson, kun aro da akraj dentoj duonan metron longaj; sed gian kapon ligis al la dika korpo kolo maldika kiel la talio de vespo. Tio indikis al la Leono la plej bonan manieron ataki la beston, kaj car li sciis ke estas pli facile ataki gin kiam gi dormas ol dum gi estas veka, li saltegis kaj rekte tra ?s la dorson de la monstro. Per unu batego de sia peza piedo, armita per akraj ungoj, li batis la aranekapon de gia korpo. Desaltinte, li rigardis gis la longaj kruroj cesis movigadi, kaj li sciis ke nun gi estas tute morta. La Leono reiris al la malfermajo kie la bestoj de la arbaro atendas lin kaj diris ?ere,

“Vi ne plu bezonas timi vian malamikon. ” Ciuj bestoj klinis sin antau la Leono, nomante lin Rego, kaj li promesis reveni kaj regi ilin tuj kiam Doroteo estos de ?nitive veturanta al Kansas.

CAPITRO XXII

La Lando de la Kveluloj

Tra la ceteron de la arbaro pasis la marsantoj sekure, kaj kiam ili venis el gia mal l umo ili vidis antau si krutan monteton, kovritan, de la upro gis la malsupro, de grandaj pecoj de rokoj.

“Estos malfacile grimpi, ”diris la Birdotimigilo, “tamen necesas transiri la monteton. ” Do li kondukis kaj la aliaj sekvis. Ili estis preskau atingintaj la unuan rokon kiam ili audis raukan vocon krii,

“Fortenu vin! ”

“Kiu vi estas? ”demandis la Birdotimigilo. Kapo ra montris sin super la roko kaj la sama voco diris,

“Ci tiu monteto apartenas al ni, kaj ni ne permesas ke oni transiru gin. ”

“Sed ni devas transiri, ”diris la Birdotimigilo. “Ni iras al la Lando de la Kveluloj. ”

“Tamen ne! ”respondis la voco, kaj venis el malantau la roko la plej stranga homo kiun iam vidis la marsantoj. Li estis tre malalta kaj dika kaj havis grandan kapon, kiu estis supre plata kaj gin ubtenis dika kolo plena de faldomarkoj. Sed li tute ne havis brakojn, kaj, vidante tion, la Birdotimigilo ne kredis ke tia enhelpa ulo povus malebligi ke ili grimpu la monteton. Do li diris,

“Mi bedauras ne plenumi vian volon, ed ni devas transiri vian monteton negrave cu au ne tio placas al vi, ” kaj li audace antauenmarsis. Rapide kiel fulmo la kapo de la viro pa ?gis antauen kaj lia kolo etendigis gis la upro de la kapo, kie gi estis plata, batis la mezon de la Birdotimigilo kaj rulfaligis lin kap-super-kapen lau la deklivo. Preskau same rapide kiel gi venis, la kapo reiris al la korpo, kaj la viro rauke ridis dirante,

“Malpli facile ol vi supozas! ” Horo de lauta ridado sonis de la aliaj rokoj, kaj Doroteo vidis centojn da senbrakaj Martelkapuloj ur la monteto, ciu malantau roko.

La Leono forte kolerigis pro la ridado kauzita de la misfortuno de la Birdotimigilo, kaj laute mugante li tondre suprenkuris la monteton. Denove kapo rapide elpa ?gis, kaj la granda Leono ruligis malsupren lau la deklivo kvazau tra ?ta de kanonobuso. Doroteo malsupren kuris por helpi la Birdotimigilon surpiedigi, kaj la Leono iris al si, iom kontuzita kaj dolorigita, kaj diris,

“Estas senutile batali kontrau homojn kun pa ?gantaj kapoj; neniu povas venki ilin. ”

“Kion do ni povas fari? ”

“Alvoku la Flugantajn Simiojn, ”proponis la Stana Lignohakisto; “vi ankorau rajtas ordoni al ili unu fojon pli. ”

“Bone, ”si respondis, kaj urmetinte la Oran Capon si parolis la magiajn vortojn. La Simioj, kiel kutime, tujis, kaj post malmultaj momentoj la tuta bando staris antau si.

“Kion vi ordonas? ”demandis la Rego de la Simioj, malalten klinante sin.

“Portu nin trans la monteton al la Lando de la Kveluloj, ”respondis la knabino.

“Tiel estos, ”diris la Rego, kaj tuj la Flugantaj Simioj prenis la kvar marsintojn kaj Toton per siaj brakoj kaj ?uge forportis ilin. Dum ili trans ?ugis la monteton la Martelkapuloj kriegis cagrenite, kaj pa ?s siajn kapojn altenaeren, ed ili ne povis tra ?la Flugantajn Simiojn, kiuj portis Doroteon kaj siajn kamaradojn sekure trans la monteton kaj urterigis ilin en la bela Lando de la Kveluloj.

“Nun la lastan fojon vi povis alvoki nin, ”diris la estro al Doroteo; “do adiau kaj bonfortunon al vi. ”

“Adiau, kaj tre grandan dankon, ”respondis la knabino; kaj la Simioj alteniris en la aero kaj post malpli ol momento ili estis jam for de vidpovo. La Lando de la Kveluloj aspektis rica kaj felica. Estis nenombreblaj kampoj de maturiganta greno, kaj inter ili estis bone pavimitaj vojoj, kaj belaj ondetantaj riveretoj kiujn transiris fortikaj pontoj. La bariloj kaj domoj kaj pontoj estis ciuj brile rugaj, same kiel en la Lando de la Palpbrumoj ili estis ?avaj, kaj bluaj en la Lando de la Mangtuloj. La Kveluloj mem, malaltaj kaj dikaj, kompaktaj kaj afablaj estis plene vestitaj per rugo, kiu brilis kontrau la fono de verda herbaro kaj ?aviganta greno. La Simioj urterigis ilin proksime al kampodomo, kaj la kvar marsantoj iris al gi kaj frapis sur la pordon. Gin malfermis la edzino de la kultivisto, kaj kiam Doroteo petis mangajon la virino bone mangigis ilin ciujn, donante tri specojn de kukoj kaj kvar pecojn de dolcaj biskvitoj, kaj teleron da lakto al Toto.

“Kiom distanca estas la Kastelo de Glinda, ”demandis la infano.

“Ne tre distanca, ”respondis la edzino de la kultivisto. “Lauiru la vojon Suden kaj vi baldau atingos gin. ” Dankinte la afablan virinon, ili rekomencis marsi lau la kampoj kaj trans la belajn pontojn gis ili vidis antau si tre belan Kastelon. Antau la pordegoj estis tri junaj knabinoj, vestitaj per belaj rugaj uniformoj ornamitaj per ora pasamento; kaj kiam Doroteo proksimigis unu el ili diris al si,

“Kial vi venis al la Suda Lando? ”

“Por konsulti la Bonan Sorcistinon logantan ci tie, ” si respondis. “Cu vi bonvolos konduki min al si? ”

“Diru al mi vian nomon kaj mi demandos al Glinda cu si akceptos vin. ”Ili diris siajn nomojn, kaj la soldatino eniris la Kastelon. Post kelkaj momentoj si revenis por diri ke Doroteo kaj la aliaj tuj eniru.