La Mirinda Sorcisto de Oz - Baum Lyman Frank - Страница 23

“Jes ja, ”diris la Birdotimigilo.

“Mi akompanos Doroteon, ”deklaris la Leono, “car mi enuas pro via urbo kaj sopiras la arbaron kaj la kamparon. Mi efektive estas sovaga besto, sciu. Ankaue, Doroteo bezonos protektanton. ”

“Vi pravas, ”akordis la Hakisto. “Mia hakilo eble povos helpi sin; do ankau mi akompanos sin al la Lando de la Sudo.

“Kiam do ni ekiros? ”demandis la Birdotimigilo.

“Cu vi kuniros? ”ili demandis, surprizite.

“Certe. Sen Doroteo mi ne havus cerbon. si levis min de la stango en la maizkampo kaj venigis min al la Smeralda Urbo. Do mia bona sorto uldigas al si, kaj mi neniam apartigos de si antau ol si ?n ?ne reiros al Kansas. ”

“Dankon, ”diris Doro-

“Vi ciuj estas vere afablegaj deziras komenci kiel eble

“Ni ekiros morgau dis la Birdotimigilo. “Do nun nin, car la marsado estos teo, kortusite. al mi. Sed mi plej baldau. ” matene, responni ciuj pretigu longa. ”

Capitro XIX

Ilin atakas la Batalantaj Arboj

Tuj la sekvan matenon Doroteo adiaue kisis la belan verdan knabinon, kaj ciuj premis la manon de la Soldato kun la Verdaj Lipharoj, kiu marsis kun ili gis la pordego. Kiam la Pordogardisto evidis ilin li miregis ke ili volas foriri el la bela Urbo por renkonti novnovajn problemojn. Sed li tuj malslosis iliajn okulvitrojn, kiujn li remetis en la verdan keston, kaj donis al ili multajn bondezirojn por kunporti kun si.

“Vi nun estas nia reganto, ”li diris al la Birdotimigilo, “do nepre vi devos reveni al ni kiel eble plej baldau. ”

“Mi certe evenos se mi povos, ”la Birdotimigilo respondis; “sed unue mi devas helpi Doroteon reiri al sia hejmo. ” Dum Doroteo lastafoje adiauis la bonhumoran Gardiston si diris:

“Oni tre afablis al mi en via belo Urbo, kaj ciu estis tre gentila al mi. Mi ne povas esprimi kiom dankema mi estas. ”

“Ne provu, karulino, ”li respondis. “Ni volonte havus vin kun ni, sed se via deziro estas reiri al Kansas mi esperas ke vi trovos rimedon. ”Li malfermis la pordon de la ekstera muro kaj ili eliris kaj komencis sian marsadon. La suno brilegis dum niaj amikoj turnis siajn vizagojn cele la Landon de la Sudo. Ili estis ciuj plejaltspiritaj, kaj ridis kaj interbabiladis. Doroteo denove estis plengita de la espero iri al sia hejmo, kaj la Birdotimigilo kaj la Stana Lignohakisto gojis car ili povis utili al si. Kaj la Leono, nu li ?aris la fresan aeron tre plezure kaj balancis sian voston de ?anko al ?anko pro pura gojo car li denove estas en la kamparo, dum Toto kuris cirkau ilin kaj casis la tineojn kaj papiliojn, tutdume gaje bojante.

“Urbologado tute ne konvenas por mi, ”komentis la Leono, dum ili rapidpase marsadis. “Mi perdis multe da mia karno ekde kiam mi cesis logis tie, kaj nun mi fervoras trovi oportunon montri al la aliaj bestoj kiom kuraga mi farigis. ”

Ili nun turnis sin kaj lastafoje rigardis la Smeraldan Urbon. Ili vidis nur amason da turoj malantau la verdaj muroj, kaj alte super cio estis la pintoj kaj kupolo de la Palaco de Oz.

“Oz ja ne estis malbona Sorcisto, ”diris la Stana Lignohakisto, dum li sentis sian koron frapadi la ?ankojn de lia brusto.

“Li sciis doni al mi cerbon, vere tre bonan cerbon, ” diris la Birdotimigilo.

“Se Oz trinkus dozon de la sama kurago kiun li donis al mi, ”aldonis la Leono, “li estus kuraga persono. ” Doroteo diris nenion. Oz ne plenumis sian promeson al si, sed li ja klopodis, do si pardonis lin. Car, kiel li diris, li estas bona persono, kvankam li estas malkompetenta Sorcisto. La marsado dum la unua tago trairis la verdajn kampojn kaj brilajn ?orojn kiuj etendigis cirkau la Smeralda Urbo ciu ?anke. Ili dormis tiun nokton sur la herbaro, kun nur la steloj super si; kaj ili tre bone ripozis. En la mateno ili plue marsadis gis ili atingis densan arbaron. Tute ne estis eble cirkauiri gin, car lauaspekte gi etendigis dekstren kaj maldekstren gis preter ilia vidpovo; kaj, krome, ili ne volis riski sangi sian direkton car ili timis ke ili perdigus. Do ili sercis tiun lokon kie estos plej facile eniri la arbaron. La Birdotimigilo, kiu estis la unua en la vico, ?ne trovis grandan arbon kiu havis su ?ce largetendajn brancojn ke estis su ?ca spaco por ke ili povu marsi sube. Do li antauenmarsis al la arbo, sed tuj kiam li subiris la unuajn brancojn ili klinis sin kaj cirkauvolvis lin, kaj la sekvan minuton li trovis sin levita super la tero kaj jetita kapantauen inter siajn kunmarsantojn. Tio ne damagis la Birdotimigilon, sed gi surprizis lin, kaj li aspektis iom konfuzita kiam Doroteo levis lin.

“Jen alia spaco inter la arboj, ”vokis la Leono.

“Mi la unua provu gin, ”diris la Birdotimigilo, “car ne dolorigas min esti disdirekten jetita. ”Li marsis al alia arbo, dum li parolis, sed giaj brancoj tuj kaptis lin kaj rejetis

“Estas tre strange, ” kriis Doroteo; “kion ni faru? ”

“Sajnas ke la arboj decidis batali kontrau nin kaj haltigi nian marsadon, ” komentis la Leono.

“Mi intencas mem provi, ”diris la Hakisto, kaj sursultriginte sian hakilon li marsis al la unua arbo kiu tiom mistraktis la Birdotimigilon. Kiam granda branco klinigis por kapti lin la Hakisto hakis gin tiom feroce ke li duonigis gin. Tuj la arbo komencis skuadi siajn brancojn kvazau pro doloro, kaj la Stana Lignohakisto submarsis sendangere.

“Venu! ”li kriis al la aliaj. “Rapide! ” Ciuj antauen kuris kaj subiris la arbon sen damago, escepte de Toto, kiun kaptis malgranda branco kaj skuis gis li hurlis. Sed la Hakisto tuj dehakis la brancon kaj liberigis la hundeton. La aliaj arboj de la arbaro tute nenion faris por bari ilin, do ili decidis ke nur la unua vico de arboj kapablas ?eksi siajn brancojn, kaj ke versajne tiuj arboj estas la policistoj de la arbaro, kaj havas tiun mirigan kapablon por forteni fremdulojn. La kvar marsantoj facile marsis inter la arboj gis atingi la plej foran randon de la arbaro. Tie, surprizate, ili trovis antau si altan muron el, sajne, blanka porcelano. Gi estis glata, kiel la surfaco de telero, kaj pli alta ol iliaj kapoj.

“Kion ni faru nun? ”demandis Doroteo.

“Mi faros eskalon, ”diris la Stana Lignohakisto, “car evidente ni devos transgrimpi la muron. ”

Capitro XX

La delikata Porcelana Lando

Dum la Hakisto faris eskalon el ligno kiun li trovis en la arbaro, Doroteo kusigis kaj dormis, car si estis laca pro la longa marsado. La Leono ankau kunrulis sin por dormi kaj Toto kusigis apud li. La Birdotimigilo rigardis la Hakiston labori, kaj diris al li:

“Mi ne povas kompreni kial tiu muro estas ci tie, nek el kio gi konsistas. ”

“Ripozigu vian cerbon kaj ne genu gin pri la muro, ” respondis la Hakisto; “grimpinte gin ni scios kio estas ali ?anke. ” Post iom da tempo la eskalo estis ?nita. Gi aspektis mallerte farita, sed la Stana Lignohakisto estis certa ke gi estas fortika kaj bone taugos. La Birdotimigilo vekis Doroteon kaj la Leonon kaj Toton, kaj diris al ili ke la eskalo estas preta. La Birdotimigilo la unua grimpis la eskalon, sed li estis tiom mallerta ke Doroteo devis tuj sekvi lin por neebligi ke li falos. Kiam li metis sian kapon trans la supron de la muro la Birdotimigilo diris,

“Nekredeble! ”

“Plu grimpu, ”kriis Doroteo. Do la Birdotimigilo grimpis pli kaj sidigis sur la supron de la muro, kaj Doroteo pusis sian kapon trans la muron kaj kriis,

“Nekredeble! ”tute same kiel a Birdotimigilo. Toto sekvis, kaj tuj komencis boji, sed Doroteo silentigis lin. Post li la Leono grimpis la eskalon, kaj la Stana Lignohakisto estis la lasta; sed ambau kriis, “Nekredeble! ”tuj kiam ili rigardis trans la muron. Kiam ili ciuj sidis en vico sur la supro de la muro ili malsuprenrigardis kaj vidis ion tre strangan. Antau ili estis grande etendiganta lando kies planko estis glata kaj brilanta kaj blanka kiel la malsupro de granda telero. Dise staris multaj domoj tute el porcelano kaj brilkoloraj. Tiuj domoj estis tre malgrandaj, la plej granda atingis nur la altecon de la talio de Doroteo.