La Mikscifona Knabino de Oz - Baum Lyman Frank - Страница 8

“Mi neniam estis ekster la arbaro,”Ojo aldonis;“sed lau miaj okuloj la arboj estas mornaj kaj malgojaj kaj la sovagaj ?oroj aspektas solecaj. Devas esti pli bele kie ne estas arboj kaj kie estas spaco en kiu multaj personoj povas kunesti.”

“Mi dubas cu iu el la homoj kiujn ni renkontos estos egale belega kiel mi,”diris la Mikscifona Knabino. “Ciuj homoj kiujn gis nun mi vidis havas palajn senkolorajn hautojn kaj vestojn bluajn kia la pejzago en kiu ili logas, dum mi konsistas el multaj belegaj koloroj —vizago kaj korpo kaj vestoj. Tial mi brilas kaj kontentas, Ojo, dum vi bluas kaj malfelicas.”

“Mi opinias ke mi eraris kiam mi donis al vi tiom da specoj de cerberoj,”komentis la knabo. “Eble, kiel diris la Magiisto, vi havas tro kaj ili ne taugas al vi.”

“Kiel vi rilatis al mia cerbo?”demandis Cifoneroj.

“Multe,”respondis Ojo. “Maljuna Margolote intencis doni al vi nur malmultajn cerberojn —nur su ?ce por funkciigi vin — sed dum si ne rigardis mi enmetis multajn pli, el la plej bonaj specoj kiujn mi povis trovi en la sranko de la Magiisto.”

“Dankon,”diris la knabino, dancante lau la pado antau

Ojo kaj poste redancante al lia ?anko. “Se nur iom da cerberoj bonas, multaj cerberoj nepre pli bonas.”

“Sed ili bezonas guste ekvilibrigi,”diris la knabo, “kaj mi ne havis su ?can tempon por zorgi. Lau via konduto, mi devas konkludi ke la dozo estis mismiksita.”

“Cifoneroj ne havas su ?can cerbon por damagi sin, do ne maltrankvilu,”komentis la kato, kiu trotadis lau tre delikata kaj gracia maniero. “La sola cerbo konsiderinda estas mia, kiu estas palruga. Oni povas vidi gin funkcii.”

Marsinte dumlonge ili atingis rojeton kiu ?uas trans la padon, kaj tie Ojo sidigis por ripozi kaj mangi ion el sia korbo. Li trovis ke la Magiisto donis al li parton de panbulko kaj iom da fromago. Li derompis pecon de pano kaj lin surprizis trovi ke la bulko restis egale granda kiel antau tiu derompo. Same estis rilate la fromagon: negrave kiom li derompis, restis precize sama kvanto.

“Ha,”diris li, kapjesante sage;“jen magio. D-ro Pipt sorcis la panon kaj la fromagon, tiel ke ili su ?cos por mi dum mia tuta veturo, negrave kom mi mangos.”

“Kial vi metas tiujn objektojn en vian buson?”demandis Cifoneroj, rigardante lin mirigite. “Cu vi bezonas pli da plenigajo?Kial vi ne uzas katunon, kian per kiu mi plenigis.”

“Mi ne bezonas tian,”diris Ojo.

“Sed buso estas por paroli, cu ne?”

“Ankau por mangi,”respondis la knabo. “Se mi ne metus mangajojn en mian buson, kaj mangus ilin, mi malsatus tre dangere.”

“Ho, mi ne sciis tion,”si diris. “Donu iom al mi.”

Ojo transdonis al si iom da pano kaj si metis gin en sian buson.

“Kion nun?”si demandis, apenau kapabla paroli.

“Macu kaj glutu gin,”diris la knabo.

Cifoneroj provis. Siaj perlaj dentoj ne povis maci la panon kaj neniu aperturo ekzistis en sia buso. Car si ne povis gluti si eljetis la panon kaj ridis.

“Mi devos malsati tre dangere, car mi ne povas mangi,” si diris.

“Nek mi,”anoncis la kato;“sed mi ne malsage provas.

Cu vi ne povas kompreni ke vi kaj mi estas superuloj kaj ne faritaj lau la skemo de tiuj povraj homoj?”

“Kial mi komprenus tion, au ion alian?”demandis la knabino. “Ne genu mian kapon per enigmoj, mi petegas vin.

Nur lasu min trovi min lau mia propra maniero.”

Dirinte tion si komencis distri sin per saltado trans la vojon kaj reen.

“Atentu ne fali en la akvon,”avertis Ojo.

“Ne gravos.”

“Tamen atentu. Se vi malsekigos vi saturigos kaj ne povos marsi. Ankau viaj koloroj eble difuzigos,”li diris.

“Sed miaj koloroj jam fuzos kiam la sunbrilo trafos ilin, cu ne?”si demandis.

“‘Difuzo’havas alian sencon. Se ili malsekigos, la rugoj kaj verdoj kaj ?avoj kaj purpuroj de viaj cifonoj eble kunmiksigos kaj farigos nur malklarajo —tute nenia specifa koloro, sciu.”

“Sekve,”diris la Mikscifona Knabino, “mi atente zorgos, car se mi ruinigus miajn grandiozajn kolorojn mi cesus esti bela.”

“Pu!”rikanis la Vitra Kato, “tiuj koloroj ne estas belaj sed hidaj, kaj malbongustaj. Bonvolu atenti ke mia korpo tute ne havas koloron. Mi estas travidebla, escepte de mia belega ruga koro kaj mia bela palruga cerbo —oni povas vidi gin funkcii.”

“Hus —hus —hus!”kriis Cifoneroj, cirkaudancante kaj ridante. “Kaj viaj acaj verdaj okuloj, Fraulino Fusulo!Vi ne povas vidi viajn okulojn, sed ni povas, kaj mi rimarkas ke vi tre ?eras pri la malmulta koloro kiun vi havas. Hus, Fraulino

Fusulo, hus —hus —hus!Se vi estus ciakolora kaj bunta, kia mi, vi estus netolereble aroganta.”Si trans kaj retrosaltis la katon, kaj la alarmita Fusulo rampis al arbo por eskapi de si.

Tio ridigis Cifonerojn ec pli ol antaue, kaj si diris:

“Hupt-e-dud-le duon!

La kato perdis suon.

Kun nuda pied, nenia ced’— Si perdos sian guon!”

“Ve, Ojo,”diris la kato;“tiu besto estas ja iomete freneza, cu ne?”

“Povas esti,”li respondis, kun perpleksa mieno.

“Se si plu insultados mi elgratos siajn selkobutonajn okulojn,”deklaris la kato.

“Bonvolu ne kvereli,”petegis la knabo, starigante por rekomenci la veturon. “Ni estu bonaj kamaradoj kaj laueble felicaj kaj gajaj, car ni versajne renkontos multajn cagrenojn survoje.”

Estis preskau krepuske kiam ili atingis la randon de la arbaro kaj vidis etendita antau si placegaspektan pejzagon.

Bluaj kampoj etendigis multajn kilometrojn super la valo, kiun ornamis cie belaj blukupolaj domoj, el kiuj neniu, tamen, estis vere proksima al la loko kie ili staras. Guste ce la loko kie la pado eliris la arbaron staris dometo kovrita per folioj de la arboj, kaj antau gi staris Mangtula viro kiu en sia mano havis hakilon. Li sajnis tre surprizata kiam Ojo kaj Cifoneroj kaj la Vitra Kato venis el la arbaro, sed dum la Mikscifona Knabino pliproksimigis li sidigis sur benkon kaj tiom forte ridis ke li ne povis paroli dum longa tempo.

La viro estis lignohakisto kaj logis tutsola en la dometo.

Li havis densan bluan barbon kaj gajajn bluajn okulojn kaj liaj bluaj vestoj estis malnovaj kaj trivitaj.

“Nekredeble!”kriis la lignohakisto, kiam li ?ne povis cesi ridi. “Kiu kredus ke tia stranga arlekeno logas en la Lando Oz?El kie vi venis, Frenez-kovrilo?”

“Cu vi celas paroli al mi?”demandis la Mikscifona Knabino.

“Jes, kompreneble,”li respondis.

“Vi eraras pri mia deveno. Mi ne estas frenez-kovrila;mi estas mikscifona.”

“Ne estas diferenco,”li respondis, komencante denove ridi.

“Kiam mia maljuna avino kunkudras tiajn cifonojn si nomas gin frenez-kovrilo;sed mi neniam supozis ke tia senorda miksajo povas vivigi.”

“Tion kauzis la Magia Pulvoro,”klarigis Ojo.

“Ho, do vi venis de la Kurbiginta Magiisto sur la monto.

Kial mi ne divenis tion —Nu, nekredeble!jen vitra kato. Sed la Magiisto embarasigos pro tio;estas kontraulege kiam iu magias escepte de Glinda la Bona kaj la rega Sorcisto de Oz. Se vi homoj —au ajoj —au okulvitroj —au frenez- kovriloj —au kio ajn vi estas, proksimigos al la Smeralda Urbo, oni arestos vin.”

“Tamen ni iros tien,”deklaris Cifoneroj, sidigante sur la benkon kaj svingante siajn katunplenajn krurojn.

“Se iu el ni ja ripozos, Oni vere nin arestos, Tiam restos nur la solvo

Ke la reston ni supozos.”

“Mi komprenas,”diris la lignohakisto, kapjesante, “vi estas egale freneza kiel la litkovrilo el kiu vi estas farita.”

“Si ja vere estas freneza,”komentis la Vitra Kato. “Sed ne estas mirinde, car nur memoru el kiom da diversaj eroj si farigis. Rilate al mi, mi konsistas el pura vitro —escepte de mia juvela koro kaj mia bela palruga cerbo. Cu vi rimarkis mian cerbon, fremdulo?Oni povas vidi gin funkcii.”

“Mi vidas,”respondis la lignohakisto;“sed mi ne opinias ke gi multe valoras. Vitra kato estas senutilajo, sed Mikscifona Knabino estas vere utila. Si ridigas min, kaj rido estas la plej bona parto de la vivo. Iam estis lignohakisto, amiko mia, kiu konsistis nur el stano, kaj mi ciam ridis kiam mi ekvidis lin.”