La Mikscifona Knabino de Oz - Baum Lyman Frank - Страница 36

Kompreneble, la arboj kaj herbo ne estis rugaj, sed la bariloj kaj domoj estis farbitaj tiukoloraj kaj ciuj sovagaj plantoj apud la vojo havis rugajn ?orojn. Tiu parto de la Kvelula Lando aspektis kvieta kaj prospera, kvankam iom soleca, kaj la vojo estis pli facile videbla kaj pli facile sekvebla.

Sed precize kiam ili gratulis sin pro la progresigo de la veturo ili ektrovis largan riveron kiu kuras inter altaj deklivoj, kaj tie la vojo ?nigis kaj estis nenia ponto au alia transirejo.

“Estas kurioze,”komentis Doroteo, rigardante la akvon penseme. “Kial estas vojo, se la rivero neebligas plumarsadon?”

“Boj!”diris Toto, rigardante serioze en sian vizagon.

“Vi ne ricevos pli bonan respondon,”deklaris la Birdotimigilo, laukutime ridetante komike, “car neniu el ni scias pli ol Toto pri ci tiu vojo.”

Diris Cifoneroj:

“Kiam ajn riveron mi vidas, Tremo granda sur min eksidas.

Neniam povas mi forgesi

Malseki akvo ne povas ekcesi.

Se trempigos ci-cifonoj miaj, Ridos ciuj homoj senpiaj.

Do mi neniam nagi ekprovos

Gis akvon sekan eble mi trovos.”

“Penu regi vin, Cifoneroj,”diris Ojo;“vi denove frenezigas. Neniu intencas transnagi tiun riveron.”

“Ne,”decidis Doroteo, “ni ne povus transnagi gin ec se ni provus. Gi estas tro granda rivero, kaj la akvo movigas terure rapide.”

“Devus esti pramisto kun boato,”diris la Birdotimigilo; “sed tiun mi ne vidas.”

“Cu ni ne povus fari ?oson?”sugestis Ojo.

“Trovigas nenio el kiu fari gin,”respondis Doroteo.

“Boj!”diris Toto denove, kaj Doroteo vidis ke li rigardas laulonge de la riverbordo.

“Nu, li vidas domon tie!”kriis la knabineto. “Mirigas min ke ni ne mem rimarkis gin. Ni aliru kaj demandu al la logantoj kiel transiri la riveron.”

Duonan kilometron for sur la bordo staris malgranda ronda domo, helruge pentrita, kaj car gi estis ilia ?anke de la rivero ili rapidis cele gin. Dika vireto, vestita tute ruge, elvenis por saluti ilin, kaj kun li estis du infanoj, ankau ruge vestitaj. La okuloj de la viro estis grandaj kaj rigardegis dum li ekzamenis la Birdotimigilon kaj la Mikscfonan Knabinon, kaj la infanoj timete kasis sin malantau li kaj rigardetis timide Toton.

“Cu vi logas ci tie, bonulo?”demandis la Birdotimigilo.

“Mi kredas ke jes, Plej Potenca Magiisto,”respondis la Kvelulo, profunde klinante sin;“sed cu mi estas veka au cu mi songas mi ne certas, do mi ne estas certa pri kie mi logas. Se vi bonvolos pinci min mi ekscios.”

“Vi estas veka,”diris Doroteon, “kaj jen ne magiisto, nur la Birdotimigilo.”

“Sed li vivas,”protestis la viro, “kaj devus ne esti tiel, sciu. Kaj tiu alia terura ulo —la knabino tutcifona —aspektas ankau viva.”

“Multe,”deklaris Cifoneroj, ?mienante al li. “Sed tio ne koncernas vin, sciu.”

“Mi rajtas surprizigi, cu ne?”demandis la viro humile.

“Mi ne certas;sed vi ja ne rajtas diri ke mi estas terura.

La Birdotimigilo, kiu estas nobelo tre saga, opinias min bela,” respondis Cifoneroj kolere.

“Forgesu tion,”diris Doroteo. “Diru al ni, bona Kvelulo, kiel ni povos transiri la riveron.”

“Mi ne scias,”respondis la Kvelulo.

“Cu neniam vi transiras gin?”demandis la knabino.

“Neniam.”

“Cu ne transiras veturantoj?”

“Neniam mi trovis tion,”diris li.

Ilin surprizis tiu diro, kaj la viro pludiris:“La rivero estas su ?ce granda, kaj la ?uo estas forta. Mi konas viron logantan aliborde, car mi jam de multaj jaroj vidas lin tie;sed ni neniam interparolis car neniu el ni iam transiris.”

“Strange,”diris la Birdotimigilo. “Cu vi ne havas boaton?”

La viro indikis per kapa gesto ke tion li ne havas.

“Nek ?oson?”

“Nek tion.”

“Kien iras la rivero?”demandis Doroteo.

“Tien,”respondis la viro, gestante per unu mano, “en la Landon de la Palpbrumoj, kiun regas la Stana Imperiestro, kiu nepre estas potenca magiisto car li konsistas plene el stano, tamen li vivas. Kaj tie,”indikante per la alia mano, “la rivero kuras inter du montoj kie logas dangeraj popoloj.”

La Birdotimigilo rigardis la akvon antau ili.

“La akvo ?uas cele la Palpbruman Landon,”diris li;“kaj se tiel, se ni havus boaton, au ?oson, la rivero ?osigus nin tien pli rapide kaj pli facile ol ni povus marsi.”

“Estas vere,”konsentis Doroteo;kaj post tio ili ciuj rigardis pensoplene kaj demandis al si kion fari.

“Kial la viro ne faru por ni ?oson?”demandis Ojo.

“Cu vi bonvolos?”demandis Doroteo, turninte sin al la Kvelulo.

La dikulo kapneis.

“Mi estas tro pigra,”li diris. “Mia edzino nomas min la plej pigra persono en la tuta Oz, kaj si ciam diras la veron.

Mi malamas cian laboron, kaj estas malfacila laboro fari ?oson.”

“Mi donos al vi mian sm’raldan ringon,”promesis la knabino.

“Ne;mi ne amas smeraldojn. Se gi estus rubio, car ties koloron mi plej preferas, mi eble iomete laborus.”

“Mi havas kelkajn Plenmangajn Pilolojn,”diris la Birdotimigilo. “Ciu estas sama kiel telero da supo, fritita ?so, safostufo, omara salato, Ruseca pandeserto kaj citronjeleo — cio en unu piloleto kiun vi povas sengene gluti.”

“Sengene!”kriis la Kvelulo, multe interesate;“do tiuj piloloj vere konvenus por pigrulo. Estas ege gene devi maci mangajojn.”

“Mi donos al vi ses tiajn pilolojn se vi helpos nin fari ?oson,”promesis la Birdotimigilo. “Ili estas kombinajo de mangajoj kiujn tre amas mangemuloj. Mi neniam mangas, sciu, car mi estas el pajlo;sed kelkaj el miaj amikoj regule mangas. Kion vi diras pri mia propono, Kvelulo?”

“Mi akceptas,”decidis la viro. “Mi helpos kaj vi povos fari la plej multan laboron. Sed mia edzino foriris kapti rugajn angilojn hodiau, do kelkaj el vi devos varti la infanojn.”

Cifoneroj promesis fari tion, kaj la infanoj malpli timis kiam la Mikscifona Knabino sidigis por kunludi. Ili ankau ekamis Toton, kaj la hundo permesis ke ili karesu lian kapon, kio multe gojigis la etulojn.

Estis multaj falintaj arboj proksime al la domo kaj la Kvelulo prenis sian hakilon kaj dishakis ilin en egallongajn stipojn. Li prenis la sekigosnuron de la edzino por kunligi la stipojn, tiel ke ili estos ?oso, kaj Ojo trovis kelkajn lignajn striojn kaj najlis ilin laulonge de la suproj de la stipoj, por pli ?rmigi ilin. La Birdotimigilo kaj Doroteo helpis kunruli la stipojn kaj porti la lignajn striojn, sed ili bezonis tiom da tempo por fari la ?oson ke la vespero jam alvenis guste kiam oni ?nis, kaj je la vespero revenis de ?skaptado la edzino de la Kvelulo.

La virino montrigis kolerema kaj malbonhumora, eble car si kaptis nur unu rugan angilon dum la tuta tago. Kiam si sciigis ke sia edzo uzis sian sekigosnuron, kaj la stipojn kiujn si volis kiel brullignon, kaj la tabulojn per kiuj si intencis ripari la tenejon, kaj multajn orajn najlojn, si multe kolerigis.

Cifoneroj volis skui la virinon, por bonkondutigi sin, sed Doroteo parolis al si per amikema tono kaj diris al la edzino de la Kvelulo ke si estas Princino de Oz kaj amikino de Ozma kaj ke kiam si reatingos la Smeraldan Urbon si sendos al si multajn novajn objektojn por kompensi la ?oson, inkluzive de nova sekigosnuro. Tiu promeso kontentigis la virinon kaj si baldau farigis pli afabla, dirante ke ili rajtos resti dumnokte en sia domo kaj komenci sian vojagon sur la rivero la sekvan matenon.

Tion ili faris, pasigante agrablan vesperon kun la Kvelula familio kaj ricevante tiajn komplezojn kiajn la povruloj povis proponi al ili. La viro multe gemis kaj diris ke li trolaboris per sia hakado de la stipoj, sed la Birdotimigilo donis al li du pilolojn pli ol li promesis, kaj tio sajne komfortigis la pigrulon.