La Mikscifona Knabino de Oz - Baum Lyman Frank - Страница 10

Fusulo, dum ili rekomencis sian veturon.

“Ne gravas,”diris Cifoneroj. “Sen tiu eljetigo mi ne vidus la stelojn kaj la grandan grizan lupon.”

“Kiu vulpo?”demandis Ojo.

“Kiu venis al la pordo de la domo trifoje dum la nokto.”

“Mi ne komprenas kial tio okazis,”diris la knabo, penseme, “ja estis multaj mangajoj en tiu domo, car mi havis tre bonan matenmangon, kaj mi dormis en bela lito.”

“Cu vi tamen sentas lacon?”demandis la Mikscifona Knabino, rimarkante ke la knabo oscedas.

“Nu, jes;mi estas same laca kiel la pasintan nokton, kvankam mi bone dormis.”

“Kaj cu vi ankau malsatas?”

“Estas strange,”respondis Ojo. “Mi bone matenmangis, tamen mi deziras nun mangi iom da miaj biskvitoj kaj fromago.”

Cifoneroj dancis tien kaj reen lau la pado. Poste si kantis:

“Kirdo —kardo —kordo; La vulpo ce la pordo, Nenio por mango krom nudosta arango, Kaj faktur’de butiko en ordo.”

“Kion tio signifas?”demandis Ojo.

“Ne demandu min,”respondis Cifoneroj. “La vortoj nur eniras mian kapon kaj mi diras ilin, sed kompreneble mi scias nenion pri butiko nek pri nudaj ostoj nek —pri preskau io alia.”

“Ne,”diris la kato;“si estas plene, eksterdube, senescepte freneza, kaj sia cerbo ne povas esti palruga, car gi malguste funkcias.”

“Forgesu la cerbon!”kriis Cifoneroj. “Kiel gi gravas?Cu vi rimarkis kiom belaj estas miaj cifonoj en ci tiu sunlumo?”

Guste tiam ili audis sonon kvazau pasoj lauiras la padon malantau ili kaj ciuj tri turnis sin por vidi kio venas. Mirante ili vidis malgrandan rondan tablon kuri tiom rapide kiom giaj kvar maldikaj kruroj povis porti gin, kaj al la supro fonografo kun granda ora korno estis sraubita.

“Atendu!”kriis la fonografo. “Atendu min!”

“Nekredeble;jen la muzikilo sur kiun la Kurbiginta

Magiisto sutis la Pulvoron de Vivo,”diris Ojo.

“Jes vere,”respondis Fusulo, per malgaja voctono;kaj poste, kiam la fonografo proksimigis al ili, la Vitra Kato aldonis severe:“Nu, kial vi estas ci tie?”

“Mi forfugis,”diris la muzikilo. “Post via foriro, maljuna

D-ro Pipt kaj mi terure kverelis kaj li minacis disbati min se mi ne silentos. Kompreneble mi rifuzis, car parolmasino devas paroli kaj fari bruon —kaj kelkfoje muzikon. Do mi kase foriris el la domo dum la Magiisto kirladis siajn kvar kaldronojn kaj mi postkuris vin dum la tuta nokto. Nun, car mi trovis tiom agrablajn kunulojn, mi povos paroli kaj melodiadi lauvole.”

Ojon multe cagrenis tiu nebonvena aldono al ilia grupo.

Unue li ne sciis kion diri al la noveveninto, sed iom da pensado decidigis lin ne respondi amike.

“Ni veturas por grava tasko,”li deklaris, “kaj pardonu mian honestan diron ke ni ne volas genigi pri vi.”

“Vi estas tre malgentila!”kriis la fonografo.

“Domage, tamen vere,”diris la knabo. “Vi foriru al iu alia loko.”

“Vi tre malkompleze traktas min, mi nepre devas diri,” plendacis la fonografo, per tono de insultigo. “Sajnas ke ciu malamas min, tamen oni intencis ke mi distru la homojn.”

“Efektive, ni ne malamas precipe vin,”komentis la Vitra

Kato;“ni malamas vian muzikacon. Kiam mi logis en la sama cambro kiel vi min multe genis via grinca korno. Gi mugas kaj grumblas kaj klakas kaj gratas tiel ke gi ruinigas la muzikon, kaj via mekanismo lautas tiom ke gia bruaco kovras ciun melodion vian.”

“Ne mi kulpas;kulpas miaj diskoj. Mi devas agnoski ke mi ne havas klaran diskon, ”respondis la masino.

“Cu au ne kulpa, vi devos foriri, ”diris Ojo.

“Atendu minuton, ”kriis Cifoneroj. “Tiu muzikilo interesas min. Mi memoras ke mi audis muzikon kiam mi unue vivigis, kaj mi deziras reaudi gin. Kiel vi nomigas, povra mistraktata fonografo?”

“Viktoro Kolumbio Edison,”gi respondis.

“Nu, mi mallonge nomos vin ‘Vicjo, ’”diris la Mikscifona Knabino. “Ludu ion.”

“Gi frenezigos vin,”avertis la kato.

“Mi jam frenezas, lau via deklaro. Strecu vin kaj sonigu la muzikon, Vicjo.”

“Mi havas kun mi nur unu diskon,”klarigis la fonografo; “gi estas disko kiun almetis la Magiisto tuj antau nia kverelo.

Gi estas tre klasika komponajo.”

“Gi estas kio?”demandis Cifonulo.

“Gi estas klasika muzikajo, kaj oni opinias gin la plej bona kaj enigma verko iam ajn fabrikita. Oni nepre diru ami gin, negrave cu au ne mensoge, kaj se vi ne amas gin, konvenas ke vi aspektu kvazau vi ja amas gin. Cu vi komprenas?”

“Tute ne,”diris Cifoneroj.

“Do auskultu!”

Tuj la masino komencis ludi kaj post nemultaj minutoj

Ojo metis siajn manojn al siaj oreloj por elteni la sonojn kaj la kato minace mugis kaj Cifoneroj komencis ridi.

“Cesu, Vicjo,”si diris. “Tio su ?cas.”

Sed la fonografo plu ludadis la mornan melodion, do Ojo ekkaptis la krankon, elsiris gin kaj jetis gin en la vojon.

Tamen tuj kiam la kranko frapis la teron gi resaltis al la masino kaj komencis streci gin. Kaj ankorau sonadis la muziko.

“Ni kuru!”kriis Cifoneroj, kaj ili ciuj ekkuris lau la pado kiel eble plej rapide. Sed la fonografo tuj sekvis ilin kaj gi povis kuri kaj muziki samtempe. Gi vokis, riproce:

“Kio estas?Cu vi ne amas klasikan muzikon?”

“Ni nepre ne amas gin, Vicjo,”diris Cifoneroj, haltante.

“Ni pasikos la klasikon kaj gardos tiom da gojo kiom restas.

Mi ne havas nervojn, dank’al Dio, sed via muziko srumpigas mian katunon.”

“Do inversigu mian diskon. Ali ?anke estas rago,”diris la masino.

“Kio estas rago?”

“La inverso de klasika muziko.”

“Bone,”diris Cifoneroj, kaj si inversigis la diskon.

La fonografo nun komencis ludi malglatan miksajacon de sonoj kiuj trovigis tiom perpleksigaj ke post momento Cifoneroj pusis sian mikscifonan antauveston en la oran kornon kaj kriis:“Cesu —cesu!Tio estas la alia ekstremo. Gi estas acega!”

Kvankam dampite, la fonografo plu ludis.

“Se vi ne cesigos tiun muzikon mi frakasos vian diskon,” minacis Ojo.

La muziko cesis je tio, kaj la masino turnis sian kornon de unu al la alia kaj diris ege indigne:“Kio estas nun?Cu estas eble ke vi ne satas ragmuzikon?”

“Cifonuloj devus, car si mem konsistas el f-rag-mentoj,” diris la kato;“sed mi tute simple ne povas toleri gin;gi bukligas miajn lipharojn.”

“Vere gi estas acega!”kriis Ojo, tremante.

“Su ?cas por frenezigi frenezulinon,”murmuris la Mikscifona Knabino. “Jen la vero, Vicjo,”si daurigis dum si glatigis sian antauveston kaj resurmetis gin, “ial vi eraris. Vi ne estas koncerto;vi estas genaco.”

“Muziko havas sorcojn por trankviligi sovagan bruston,” asertis la fonografo, malfelice.

“Sekve ni ne estas sovaguloj. Mi konsilas ke vi hejmeniru kaj petu pardonon de la Magiisto.”

“Neniam!Li frakasus min.”

“Tion ni mem faros, se vi restos ci tie,”Ojo deklaris.

“Forkuru, Vicjo, kaj genu iun alian,”konsilis Cifoneroj.

“Trovu iun vere ?an, kaj restu kun li gis li pentos. Tiel vi povos fari ion bonan en la mondo.”

La muzikilo silente forturnis sin kaj trotis lau ?ankpado, cele malproksiman Mangtulan vilagon.

“Cu ankau ni devos iri tien?”demandis Fusulo maltrankvile.

“Ne,”diris Ojo;“mi opinias ke ni iru rekte antauen, car ci tiu pado estas la plej larga kaj plej bona. Kiam ni atingos domon ni demandos pri kiel iri al la Smeralda Urbo.”