La Birdotimigilo de Oz - Baum Lyman Frank - Страница 1

Lyman Frank Baum

LA BIRDOTIMIGILO DE OZ

Noto de la Autoro

Dedicita al "La Subtenantoj" de Los Angeles, Kalifornio, kiel dankema esprimo de la plezuro kiun mi spertis pro mia konatigo kun ili, kaj rekone al ilia sincere strebo subteni la homaron per afableco, helpemo kaj bonvolo. Ili ciuj estas granduloj, kaj ili ciuj havas la donemajn korojn de malgrandaj infanoj.

L. Frank Baum

Capitro 1

La Granda Kirlakvo

"Sajnas al mi," diris Kap'tano Vilcjo, dum li sidis apud Trot sub la granda akacia arbo, rigardante la bluan oceanon, "sajnas al mi, Trot, ke ju pli ni scias, des pli ni trovas ke ni ne scias."

"Mi ne plene komprenas tion, Kap'tano Vilcjo," respondis la knabineto per serioza voco, post momento da pensado, dum kiu siaj okuloj sekvis tiujn de la maljuna velisto trans la vitrecan surfacon de la maro. "Sajnas al mi ke ju pli ni lernis des pli ni gajnis."

"Mi scias; unuavide sajnas tiel," diris la velisto, kapjesante; "sed kiuj malplej scias emas supozi ke ili scias cion scieblan, dum kiuj plejmulte scias agnoskas kiom grandega estas ci tiu mondo. Tiuj sciantoj komprenas ke unu vivdauro ne'stas sufice longa por pli ol nur kelkfoje enpusi la scioremilojn."

Trot ne respondis. Si estis tre malgranda knabino, kun grandaj solenaj okuloj kaj serioza simpla mieno. Kap'tano Vilcjo jam de multaj jaroj estas sia fidela kompano kaj instruis al si preskau cion kion si scias.

Li estis mirinda persono, tiu Kap'tano Vilcjo. Ane vere tre maljuna, kvankam lia hararo estis griza — kaj estis malmulte da gi. La plejparto de lia kapo estis kalva kiel ovo kaj brila kiel lakita tuko, kaj tio kauzis liajn orelojn komike elstari. Liaj okuloj aspektis mildaj kaj estis palbluaj, kaj lia ronda vizago estis malglata kaj bronzkolora. La maldekstra kruro de Kap'tano Vilcjo mankis, sube de la genuo, kaj tial la velisto ne plu velis sur la maroj. La ligna kruro kiun li uzis estis sufice bona por promenado sur la tero, au ec por remi au veli boateton en kiu estis Trot, sur la oceano, sed kiam temis pri "kuri supren" au plenumi aktivajn taskojn sur sipo, la maljuna velisto ne sufice kapablis. La perdo de lia kruro ruinigis lian karieron kaj la maljuna velisto komfortigis sin per sindedico al la edukado kaj akompanado de la knabineto.

La akcidento okazinta al la kruro de Kap'tano Vilcjo farigis cirkau la tempo kiam naskigis Trot, kaj ekde tiam li logas kun la patrino de Trot kiel "plejelstara pensionano", car li sparis sufican monon por pagi siajn ciusemajnajn kostojn. Li amis la bebon kaj ofte tenis sin sur siaj genuoj; sia unua veturo estis sur la sultroj de Kap'tano Vilcjo, car si ne havis bebocaron; kaj kiam si komencis surpiede stumble promenadi la infano kaj la velisto farigis intimaj kamaradoj kaj kune guis multajn strangajn aventurojn. Oni diras ke la feinoj ceestis la naskigon de Trot kaj markis sian frunton per siaj nevideblaj mistikaj signoj, tiel ke si povis vidi kaj fari multajn mirindajn agojn.

La akacia arbo estis supre de alta klifo, sed pado kondukis malsupren lau la bordo zigzage al la rando de la akvo, kie la boato de Kap'tano Vilcjo estis ligita al roko per dika snurego. La posttagmezo estis varmega kaj humida, apenau estis bloveto de la aero, do Kap'tano Vilcjo kaj Trot sidadis kviete en la ombro de la arbo, atendante gis la suno sufice malaltigos por ke ili povu remvetureti.

Ili decidis viziti iun el la grandaj kavoj kiujn la ondoj cizis el la rokoplena bordo dum multaj jaroj da senpauza strebado. La kavoj estis fonto de konstanta plezuro por kaj la knabino kaj la velisto, kiuj amis esplori iliajn mirigajn fonojn.

"Mi kredas, Kap'tano," komentis Trot, fine, "ke venis la horo kiam ni komencu."

La maljunulo sagace rigardis la cielon, la maron kaj la senmovan boaton. Apost tio li kapneis.

"Eble venis la horo, Trot," li respondis, "sed al mi tute ne placas la aspekto de la posttagmezo cifoje."

"Kio malgustasf" si demandis surprizite.

"Mi ne scias diri. Simple estas ke tro kvietas lau mia opinio. Anenia vento, ec ne movigeto de la akvo, nenia mevo fluganta ie ajn, kaj la fino de la plej varmega tago de 1 jaro. Ami ne'stas veterprognozisto, Trot, sed ciu velisto scius ke la signoj estas minacaj."

"Mi povas vidi nenion malgustan," diris Trot. "Se estus nubo en la cielo, ec nur grandeta kiel mia dikfingro, eble tio rajtus maltrankviligi nin; sed — rigardu, Kap'tano! — la cielo ne povus esti pli klara."

Li rerigardis kaj kapjesis.

"Eble ni povos bone atingi la kavon," li konsentis, ne volante senplezurigi sin. "Estas nur mallonga distanco, kaj ni zorge atentos; do venu, Trot."

Kune ili malsuprenis lau la zigzaganta pado al la marbordo. Tute ne estis malfacile por la knabino pasi lau la kruta vojo, sed Kap'tano Vilcjo, pro sia ligna kruro, devis teni rokojn kaj radikojn fojfoje por eviti falon. Sur sendekliva pado li estis vigla kiel ciu ajn, sed grimpi supren au malsupren lau montetoflanko necesigis zorgojn.

Ili sekure atingis la boaton kaj dum Trot malligis la snuron Kap'tano Vilcjo etendis manon en fendon de la roko kaj eltiris plurajn sebajn kandelojn kaj skatolon da vaksalumetoj, kiujn li jetis en la ampleksajn posojn de sia "sudokc'a". Tiu sudokc'a estis nelonga mantelo el oleita ledo kiun la maljuna velisto surportis ciam — kiam li ja surportis mantelon — kaj la posoj ciam enhavis aron da objektoj, utilaj kaj ornamaj, kiuj scivoligis ec Troton pri el kie ili venis kaj kial Kap'tano Vilcjo opinias ilin valoraj. La postranciloj — unu granda kaj unu malgranda — la pecoj de snuro, la fishokoj, la najloj: ili povus esti utilaj diversokaze. Sed seleroj, kaj ladstakoletoj kun nekonata enhavo, butonoj, pinciloj, boteloj da kuriozaj stonoj k.s., sajnis tute nenecesaj, certe ne kunprenindaj. Tio estis afero de Kap'tano Vilcjo, tamen, kaj nun kiam li aldonis la kandelojn kaj la alumetojn al sia kolekto Trot ne komentis, car si sciis ke ci tiuj estas por lumigi la vojon tra la kavoj.

La velisto ciam remis la boaton, car li manipulis la remilojn forte kaj lerte. Trot sidis en la malantauo kaj stiris. La loko kie ili enboatigis estis malgranda golfeto, kaj la boato transiris multe pli grandan golfon celante foran promontoron kie situas la kavoj, tuj ce la bordo de la akvo. Ili estis preskau du kilometrojn for de la bordo kaj eble duonvoje transiris la golfon kiam Trot subite eksidis rekte kaj kriis: "Kio estas tio, Kap'tanof"

Li cesis remi kaj parte turnis sin por rigardi.

"Tio, Trot," li malrapide respondis, "al mi aspektas ege simila al kirlakvo."

"Kio kauzas gin, Kap'tanof"

"Kirlo en la aero estigas kirlon en la akvo. Ami timis ke ni trovos dangerojn, Trot. Amalguste aspektis. La aero estis tro kvieta."

"Gi proksimigas," diris la knabino. La maljunulo ekkaptis la remilojn kaj komencis remi kiel eble plejforte.

"Gi ne proksimigas al ni, Trot," li spiregis; "ni proksimigas al la kirlakvo. Gi tiras nin al si kvazau magneto!"

La sunbronzita vizago de Trot estis iom pli pala dum si firme tenis la stirilon kaj penis forstiri la boaton; sed si diris nenian vorton indikantan timon.

La kirlado de la akvo dum ili proksimigis faris mugan sonon kiu estis timiga. Tiom feroca kaj forta estis la kirlakvo ke gi tiris la surfacon de la maro en la formon de granda pelvo, deklivanta malsupren cele la centron, kie granda truo estis farita en la oceano — truo kun muroj el akvo tenata en sia loko de la rapida kirlado de la aero.

La boato en kiu veturis Trot kaj Kap'tano Vilcjo estis guste ce la ekstera bordo de tiu pelvsimila deklivo, kaj la maljuna velisto tute bone sciis ke krom se li povos rapide forpusi la malgrandan boaton de la rapidanta akvofluo ili baldau estos tiritaj en la grandan nigran truon kiu oscedas en la mezo. Do li uzis sian tutan forton kaj tiris kiel neniam antaue li tiris. Li tiel forte tiris ke la maldekstra remilo ekrompigis kaj sternis Kap'tanon Vilcjon sur la plankon de la boato.